нас (зам.)
Сакам да го прашам дали ги виде ѕвездите, но во затревените падини пред нас се гледаат само нежните главчиња од боливачот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Нас, од порта надвор не нѐ попуштаат, ќе велат, глава не ни даваат да покажеме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но свињите се загнаа по нас, живи ќе нѐ јадат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Клинка пред нас, зад нас, не нѐ остава на подалеку.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ама, дека многу нѐ сакаше, само ни ги тргнал, ни ги вратил рацете назад, и се пикнал меѓу нас.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Доволно му е нас да нѐ види.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А знам дека, нас Македонците, не нѐ оставаат понаблиску и во огнот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Таков процес нѐ чека и нас, вели, гледај барем ти да се спасиш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И ние не знаеме, им велиме, тие и нас сакаат да нѐ разоружаат...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
По завршувањето на програмата, нас неколку, нѐ повикаа на коктелот за слободните офицери.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Луѓето беа секогаш со нас.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Кај ќе нѐ носат нас?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се разголуваме така, сѐ од нас фрламе.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Нѐ водат во логорот, а околу нас сето војници и полицајци.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Од секаде јата пилишта се креваат над нас и, онака, оддалеку нѐ гледаат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Како не се најде некој и нас да нѐ брани, господе, што им згрешивме толку на сите светски сили?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Стаклото ја пушта светлината, но нас не нѐ пушта.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ние му стоиме со некој неодреден одговор: чекаме и нас да нѐ угрее сонцето, иако сонцето грее, веќе прижежува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Си мислам дека и дрвјата тргнале да одат и, идат право на нас, ќе нѐ газат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Меѓу нас се пикнува едно момче со некое врзопче хартии под мишка и само нѐ гледа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
