уф (изв.)
КОТЕ: (од како каснува). Уф, уф, уф!... Зарем биле пустинските! Овие без винце не се јадат.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Нејќе стоење и зборување, деца, туку сака да се потрча и да се поработи. Со оф и уф ништо не може да биде.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Но ко завија волци од сите страни мачорот Тошо не може да се брани и почна да си бега в село на пат го сретна зајачето бело. уф, еве го братчето слатко стравот ќе потрае кратко јас од лошо ќе се спасам и набрзо в село ќе си стасам.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Уф, бегај ми од пред очи ти, кукумјавко, зашто ќе те здробам како сува пиперка!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
- Уф! Тој сака девојка... Кон неговата смеа се придружи момченце со обесени уши.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Добро е, - рече, - добро се сврши, уф! - просто офна тој, па стана и почна да се валка низ тревата, да кубе папрат, да клоца со нозете, да се смее.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
А: Уф, уф. И природно претпоставувам дека вие не се согласивте со тоа
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Но Марче остана да седи на подвиените колена, само се фати со раката за срцето, па за увцето („Уф, што ме уплаши!”), а потоа не ја ни сврте главата за осорно да го праша: - Од каде ти?
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Почнаа да викаат „Сиромаси Власи, бери дрва греј се, пули краци смеј се...“ Жените на тоа почнаа да се срамат и да им се подлутуваат „Уф,туф, како не ви е срам!“ ама не со лутење туку со смеење и кикотење.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Уф, кандилово угаснало! (Клекнува пред иконата и се крсти). Свети Никола златен, варди ни го и чувај ни го батета од лошо. (Ја откачува иконата од ѕидот, ја бакнува и пак ја става на местото.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Ова е тешка и смрдлива, жива кал. Уф! Подај ми рака!
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Туку може да му излезе кисело... уф, неговиот измеќар! Ништо, лесно со него.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Уф, сестро Кево, се зазборувавме, а не е време. Оваа работа треба денес да ја свршиме.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Уф, срцево ми игра од радост! Ајде, Доцко, ајде, волку, стапицата ти е наместена, само да ја нагазиш!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Грицкачите се најзадоволни кога ќе налетат на некој класик, уште во кожен повез, уф, уф, прсти да излижат.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Уф, чинеше тој; чинеше и таа. - Како ме најде? - Те барав дома...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Уф, тој Патрокле! Повеќе не би можел да го поднесува неговото бескрајно плеткање.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Димензиите на моментот се сосем различни, така на пример, моментот на создавањето на светот во Библијата трае шест (човечки ли? Божји ли? земни ли?) дена, сосем на ист начин како што објективно не се точни изразите: „еден човечки век“ - кој не трае стотина свртувања на Земјата околу Сонцето; - „уф, колку беше долг денот” - кој не потраја подолго од пропишаните 24 часа и цела низа останати изрази и фразеологизми, сврзани со индивидуалните сфаќања на времето.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Се шегуваш, си рече. Уф, ама врашки се шегуваш. Пукаше од смеа, сето време.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Уф, уф! - збивта учителот. - Тренинг, почест ми треба. - шушти низ отворена уста и полека ми пријдува.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
