уметност (ж.)
Во сѐ друго настрана од својата уметност биле како деца.
„Бетовен“
од Џорџ Александер Фишер (превод Јана Андреевска)
(1905)
Едноставно, треба да им веруваат на пријателите, на стручните лица дека имаат недостаток и дека со истиот можат да живеат нормално, но не можат да дадат сериозен прилог во театарската уметност и во нејзината развојна линија.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Како можел да делува совесно, во многу тешки услови на живот, и при тоа да ги брани одбележјата на културата, уметноста, јазикот, како се изборил за привилегијата: да бидат сочувани сите овие богатства?
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Тој поставил преседан, кој подоцна Вагнер го развил – користејќи го човечкиот глас како алатка, како инструмент кој ги исполнува барањата на уметноста, како да е дел од оркестарот.
„Бетовен“
од Џорџ Александер Фишер (превод Јана Андреевска)
(1905)
Бараше да се создадат претпоставки за воспитување и образование во школскиот систем, кои како прва и основна вредност ќе ја признаат националната култура, оти таа била „пиреј што не може да се искорне“, иако комунизмот, таа беда на духот се обидувала и тоа да го стори; рече дека денес, повеќе од кога и да е, се пристапува кон создавање народни спортски и пејачки друштва, младински и студентски сојузи, во кои се јакне националниот дух и свеста за народниот карактер на секоја голема уметност, а сѐ удира по сето она што одбива да се декларира како народна уметност.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Потоа тој ја презел грижата за семејството и живеел тежок живот во речиси секој поглед, наоѓајќи утеха единствено во работата на својата уметност.
„Бетовен“
од Џорџ Александер Фишер (превод Јана Андреевска)
(1905)
Никогаш не мислел на себеси, неговата уметност секогаш му била на прво место, пред личната удобност и комфор.
„Бетовен“
од Џорџ Александер Фишер (превод Јана Андреевска)
(1905)
Новата народна уметност, онака како што ја замислува оваа Партија, не може да биде ништо друго туку терор на провинцијалната потпросечност врз сѐ што е индивидуално и што мисли со своја глава.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Кога една страна или една фаза од уметност треба да биде восприемена, нови и потешки проблеми постојано се појавуваат, проблеми чие разјаснување може да биде постигнато со повисок развој на способностите.
„Бетовен“
од Џорџ Александер Фишер (превод Јана Андреевска)
(1905)
Остварил и студиски престои во Берлин и на Школата за визуелни уметности во Њујорк.
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)
Неговото „продавање“ на висока уметност е помалку проблематично во справувањето со костими и физиономии.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Не поретко тој нѐ импресионира со својата техничка виртуозност и го привлекува нашето интересирање со своите иновативни експерименти што ја возбудуваат публиката, навредувајќи нѐ со својата безгрижна незаинтересираност за светоста на уметноста и за митската фигура на уметникот.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Беше задолжена за тешките случаи и две затворени жени умреле задавени од нејзините раце на поларна мечка, извежбани до уметност за убивање од невнимание.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Задоцнувањето на музиката во однос на гореспоменатите уметности е нејзина среќа.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Ми се чини дека точно приодот од видливо кон невидливо ја покажува, меѓу другото, и сега апсурдност на психеделичката уметност која докажува дека преку стимулантното дејство на психоделичкиот фактор личноста може да ги продлабочи своите доживувања на надворешниот свет и дека свеста спрема себе си ја проширува на тој начин што доаѓа до активирање на непристапните региони на психата кои во нормални услови остануваат скриени во пределот на несвесното.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Моето единствено одбранбено средство е тоа што знам дека политиката не може без науката и уметноста. Макар колку да ги злоупотребува.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Притоа безрезервно се велича големината на народниот гениј, особено во партиските сфаќања на уметноста и нејзината служба во народот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Листајќи ги биографиите на историските големци, прочитав дека и најголемите имиња во историјата на уметноста беше биле влезени во брачни заедници, па некои дури и со истиот пол.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Наместо таа да ламентира заради ова, јавната уметност може да ја искористи оваа маргинална позиција во своја предност:
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)
Тие жени преминуваат од порнографија во уметност и обратно.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
