исписка (св.)
Ќе испискаа и некои од луѓето наоколу кога ќе разбереа дека им загинале блиски.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Една жена исписка. Другите се закикотија...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Златко исписка, го испушти опашот, а мачката скокна низ отворениот прозорец.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Наеднаш локомотивата исписка силно. Возот навлезе в тунел.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Остана таму, го заборавија човекот кога ги разотворија вагоните, како да ги збриша некоја разулавена ветрушка и ги настега во нив, замижувајќи им ги очите, затапувајќи им ги главите и така, возот свирна, исписка, како со човечки глас да се огласи и веќе никој не можеше да го запре.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Во близината пак исписка овчарчето...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
До пладне сите вагони беа нагнетени и црната глава го исписка знакот за тргнување.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Засвирува неговата гајда, длабоко и примамливо, и само понекогаш ќе исписка.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Детето исписка стегнато помеѓу неговите и градите на жената.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Штом го допре, тој силно исписка.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
