запизми (св.)
На дел од отвореното небо, неопределиво парченце кусо ослободено од октомвриските облаци, лежи некаков призрачен белег, зрачен мраз или разјадена месечина и ѝ ги граба на темницата запизмените раненици, го отргнува од неа заедно со нивниот грч, и нивната безнадежност.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Толку ја запизми оваа жена, дури на патот не сакаше да ја сретне.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И таа не ви прилега. Зборовите ќе ве запизмат.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
