носи (несв.)
Веќе заборавив на неа, трчам колку што ме носат нозете.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
На трудна жена, му рекле, се носат кисели јаболка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Овде е полно агенти, вели, сакаат да ме украдат и да ме носат во Америка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми се успале и сѐ некаде настрана ме носат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Кај ќе нѐ носат нас?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Го познавам детето, вели жената, ние, на секое ваше барање, го носевме во Букурешт, но секогаш доаѓаше претставник на грчката партија и детето ни го одземаше.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Ќе ме носите и ништо друго. Ме послушаа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ни застанаа вака, од страните, и нѐ држат на око, што се вели, како да нѐ носат спровод.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ме познаваа луѓето и знаеја што носам на себе.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Вие не носите крст? - ме прашува познаничката. - Не - велам.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Камионите носеа и носеа.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
- Касметлија... касметлија си, сестро. И не бери гајле. Ќе ја носиме чупата најлесно што ќе можеме...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
На смена тие го носеа митралезот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Камбаната продолжува да бие. Ветерот го носи нејзиниот тажен одзвук и мракот го изсполнува со морничавост.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Носат... Да, тоа е реалност... Да, токму така!
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Соседите ни носеа по канче козјо млеко.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Стариот носел шише со ракија и неколку чашки.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Со денови не ги носевме козите на пасење.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Песните се носеа по реката, допираа до градот, до плоштадот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Фрли го во морето нека го носат далгите во заборав.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
