заколе (св.)
Да го дадовме на факултет, ќе нѐ заколеше на спиење.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
И јас ќе се вратам во пустата куќа и почнува да ми е мака дека не ме заклале.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Во 1947 година го фаќаат третиот брат на дедо ми и го заколуваат заедно со неговата жена.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Само покажи му со прст на некого и тој ко кокошка ќе го заколе.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И се заколнале дека ни на смртта не ќе ѝ се тргаат од пат.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Скоро ќе стигне и есента и вие весели ќе дојдете да ме заколете.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Месото кај нас за Божик кога ќе заколиме прасе па додека го изедеме...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Но како се реши да ја заколе кога толку многу ја сакала?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Знаеш дека тие од чајот прават дрога и можат да те заколат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Јас дете од мајка родено заколувам без око да ми трепне.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ќе го земат двајца во некое долиште и ќе го заколат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Потоа мајка му го закла петелот што го имаше ветено за да му ја стави главата во гробот на Илко како курбан - за да не повлече со себе некој друг од фамилијата.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Лежам и кројам планови. Ако фатам Германец ќе мисли дека сакам да го заколам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го сети ти тој молк твој што те закла таа добрина твоја што те мами дека не ќе те израсне и снебиден ти за туѓи очи веќе, заспи над ова голо тело Молчи Тивја патот долг.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Се плашат да не ме заколат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ја заклале последната коза и заминале.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
И ќе мораш да го заколиш. Не можеш да се разбереш.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ја заклал жена си бидејќи ѝ се посакало и нејзе да биде една од коконите на Иван Степанович.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Или на оној што го заклаа овдека. Јон ми кажа како го сечеле и пак му оставале малку живот. За да се мачи, за да го боли.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
