ете (чест.) - ме (зам.)

Јас и се плашев и се чував и ете ме на носилка...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Луди или не, ете ме примиле, - одговори Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја допрев границата, линијата на разграничување со вас, а кога таа линија ќе се пречекори, ете ме меѓу вас.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Одгоре, јас завршувам со рамениците, оддолу со петиците, од страните со рамениците. Ете ме сиот јас.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
- Голема- рече Едо. – Ние бевме стокмени за Простение Господово да му застанеме пред црква, да не го пуштаме да влезе и да му ја дадеме дирлата, ама тоа куче Куцомолис ни пушти абер: ако вие го истерате попот, ете ме мене со четата в село и ни пепел од тие колибите ваши нема да остане.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Му се плеткам меѓу нозете, фаќам кривини, избивам на прво место, тој подзастанува и - ете ме мене на шестнаесетникот, што би рекле фудбалските коментатори.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се завиткував со ќебето и, куц-куц, ете ме во некоја соба.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не пукнала уште како што треба пролетта, а јас шетам бос: коњот под мене и ете ме в ливада: сите грмушки и ѕитчиња ги прескокнувам собирајќи полжави.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И ете ме, со Марија, по враќањето од прошетка, како стојам покрај него, фотографирам: Борхес ја гушка Марија, се припива крај неа како дете, како засекогаш да се простува од неа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес ми ја стегна раката мошне јако, со сила сосема невообичаена за него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За личност која беше толку срамежлива, толку на дистанца и далеку од сѐ лично, ова физичко покажување на топлина и блискост претставуваше претерување, или можеби премолчено простување, но јас тоа во тој момент не го знаев. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 210 Иако уште 1980-та, во песната со наслов “што ќе биде со уморниот патник...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Најживиот и најтрогателен впечаток од таа средба настана во моментот кога се простувавме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)