нејзин (прид.) - насмевка (имн.)

Ја сакаше нејзината насмевка додека го послужуваше нешта што - кога ќе се погодев со нив, ќе спомнев онака отстрана - почнала самата да ги готви и кои тој искрено ги фалеше зашто тие за него имаа двојна сласт.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Очекувајќи ја, Јехуда мислеше на неа и времето во работа му минуваше неосетно, сè додека, стоејќи во прикрајок од неговиот дуќан да излезе понекој задоцнет муштерија, Алгра не се појавеше на вратата од неговиот дуќан и не му ја положеше главата на градите, симнувајќи му го кројачкото метро од вратот со едно долго повлекување.  Така од квечерина на квечерина Алега и Јехуда сè потешко се разделуваа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Морнаричка роба“, рече, а нејзината насмевка сјаеше во темницата.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И еднаш, кога ја начека да ја испрати, откри дека нејзината насмевка е толку широка, што дури ги собираше не само неговите досетки туку и неговите лудости.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Наместо со нејзиниот глас и нејзината насмевка ти си во придружба со грдите животинки на осаменоста за кои велиш дека таа ти ги оставила во наследство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
В ред, в ред, можеби и не се изразуваш токму со тие зборови, но така мислиш или барем помислуваш. Зар не?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По движењата и нејзината насмевка разбравме дека нѐ поканува во кафеаната.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Сакам да живеам уште малку, сакам повторно да свирам, сакам да направам дете...“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Така, нејзината насмевка во себе го носеше студот на тагата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Помисли на мајка си, на нејзината насмевка, помисли на деда си кој умре сам во својата куќа, се сети дека никогаш не го видел татка си.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Нејзината насмевка запени од белината на забите.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Беше пријатна, срдечна и директна и неговата сопруга.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во една прилика, на мојата сопруга Гзиме, со тон на доверлива добрина рече, да ја чува секогаш жива нејзината насмевка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На нејзиното лице можеа да се забележат малкуте брчки, особено на челото, кои сега беа поизразени, а нејзината насмевка беше неодредена, извештачена.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зар не е речено дека чедото, во мугрите на животот, при допирот со светот, првин си ја препознава својата Мајка, по нејзината насмевка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога ќе завршат со скалите ќе им дозволам да поработат и околу моиве раце - заврши таа и на витрината на нејзината насмевка се појавија само неколку потемнети заби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Недоразбирањата и пријателките секогаш одат рака под рака? - рече Јана гледајќи кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Тргна по оној пат – ја предупредив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Изречувањето на секоја нова и поинаква мисла од оние што дотогаш биле присутни веднаш ќе заземеше место во нејзината насмевка па и во однесувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Беше изненадена. Мислам дека успеав да ја забележам малата збунетост во нејзината насмевка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не се сеќавам за причината, но изгледа разумно постапив кога решив да оставам да поминат повеќе денови пред да оценам дали ќе треба лично да се зафатам со решавањето на положбата во која се најдов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека повеќепати во нејзината насмевка имам забележано нејасни знаци на понуда, на некој вид барање помош, или стануваше збор за некое ветување што за мене остана тајна?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тој со занес зборува за топлите дланки на Ана, (топли како најслатко печено), за непостојаните форми на тестото во нејзините прсти; за нејзината насмевка и одразот на насмевкава врз надворешниот изглед на пицата; за состојките додадени на тестото што наеднаш ги губат посебностите во корист на целината.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Веќе се симнала!... ја слушам вратата долу како се отвара и нагло се треснува!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Брзам! Ја подигам гилотината... Имам токму само време да ја видам како претрчува на крајот на слепата уличка...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таа за’ржува тивко... јачи... цицам сè... ѝ го барам на лицето точното место кај устата, тоа кое ме нервира, на магијата на нејзината насмевка...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дело ограничено со една тромава естетика, производ на една уметност на најмало напрегнување, творба на една епоха на низок водостој и слаб проток, што би била состојбата во која се најдоа уметноста и естетиката во вторава половина на дваесетиот век; тоа дело го претставува одговорот на уметникот на оној став на публиката кој тежнее еден Лоеонардов портрет да биде преобразен во „ла Gioconda” - т.е., во нешто повеќе од едно дело, во некакво над- дело, во едно пренапрегнато дело, мит, амблем на секое уметничко дело - толку упорно присутна во своето самољубие, што и кога веќе не ја гледаме, нејзината насмевка, што наликува на насмевката на Carrol-овата мачка, не престанува да нѐ прогонува, дури ни тогаш кога сликата исчезнала.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
- Не сакаме издувни отровни гасови!!! - мама Злата го здогледува Влатко, и Филип, Иван и Ивана, и Жарко, и Мирко... нејзината насмевка се здружи со нивната радост - која брзаше накај музиката и песната - Децата сакаат цвеќе, децата сакаат мир! ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Единственото нешто што би можело да ме натера да се дружам со неа е тоа „нештото ѓаволесто” што го забележувам, а не умеам да го објаснам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во нејзината насмевка тогаш ми се виде дека има нешто што таа одвај чека да ми го соопшти, ама се воздржува оти смета дека не е сè уште време.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Има нешто ѓаволчесто во нејзината насмевка, а одблиску и очите го попримаат истото тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа мисла ме направи да летам од радост, небаре конечно сум дознала за која среда станува збор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)