негов (прид.) - убав (прид.)

Си остана така кученцето, а лисицата се врати да му го дојаде неговото убаво јадење.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И таа негова смиреност, што не беше нималку слична на неговото однесување кога порано се гледаа во присуство на Атиџе, и таа го издаваше бегот: знаеше тој, знаеше зошто се тие тука, и бидејќи се беше обезбедил, покажуваше сега расположение што не му доликуваше на неговото убаво лице.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Го набљудуваше и таткото на неговата сакана, неговиот долг, маркантен нос, неговата нежна руса коса, негуваните долги руси вешто-подвиткани мустаќи и неговите убави, големи, силни раце со кои вешто и брзо го заврши писмото ставајќи точка на крајот со едно театрално движење.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Пред себе ги гледаше топлите крупни очи, прекрасната насмевка, ја чувствуваше нежноста на неговата убава рака кога ја зеде нејзината за да ја бакне.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
В ред, шегата никогаш не е во расчекор со нејзините размислувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еднаш, кога се крена нејасна врева против младиот директор на фабриката за женска конфекција Нетковски, кој во многу модели храбро го истакнуваше разголувањето, таа низ насмевка забележа: „А што очекувавте вие?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или сепак ќе подрече дека станува збор „само уште за една од неговите убави слабости!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не бев многу кроток... само неговата убава жена која успеваше да ме маѓепса по малку, ќе можеше можеби да ме припитоми...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Дејан водел љубов со некоја девојка на креветот на мајка ѝ и татко ѝ, и во занесот што ги обземал, девојката го кренала коленото во грч и го удрила Дејан среде неговиот убав нос.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој може да стане друг, а јас ќе си останам грда.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, можете да сметате на тоа дека алчниот сталеж ќе се брани.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Оној којшто еднаш ќе ги раздува сите тие моќници со кои сталежот мавта како врачевите со своите фетиши - неговите големи писатели, неговата Џоконда, неговите столови Луј XV, неговата убава граматика, неговиот изумрен стерилен јазик, целото негово купиште конзервирани мртовечки коски коишто ги потстава како уметност и култура - оној кому што ќе му успее да му дојде од газот до главата дека вистинската жива уметност, единствена, и вистинското инвентивно творештво се на негова страна, а не маскарадите под покровителство на министерствата, тој ќе го потисне алчниот сталеж.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)