на (предл.) - лакот (имн.)

Ѓорѓевица се подигна на лактот и наслушкува. Стана и погледна низ прозорчето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Одевме и јас во носниците го чувствував познатиот, за мене речиси анестетички мирис на лакот за железнички прагови; од детството тој мирис ме возбудувал, ми носел возбуда како да сум пред голем и непознат пат, ми ги опивал сетилата и ми создавал раскошни визии.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го прашав Земанек дали го чувствува истото кога го вдишува тој мирис на лакот; тој кратко рече: „Труе.“ И потем пак одевме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На лакотот! Падна на коленици речиси парализиран, држејќи го лакотот со другата рака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Човекот ја стисна долната усна со предните нерамни заби и се поткрена на лакот, нејасно надевајќи се на нешто.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Може да падне секаде: на темето, на увото, на надлактицата, на лакотот...
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зошто: ние, го прашав. Зашто сме двајца, одговори и погледот го сврти во другиот крај на лакот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Џулија се разбуди, ги протри очите и се подигна на лакотот за да погледне кон нафтената печка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А Кузе, кој стоеше на прагот, кога виде дека ја снема во темното сокаче што свртуваше лево, погледна на сите страни и тогаш со десната удри на лактот на левата рака и полугласно рече: - Е, на, шо ќе ме стрељаш, натемате...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)