Де, мори Пелагијо, нема ѕидови меѓу вас што си се растреперила? си вели сама на себе.
               
             
           
            
            
              „Црна билка“
               од Ташко Георгиевски 
              (2006)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Ја слушнав и караницата меѓу вас во оние денови кога ја натеравте тоа да го чини; таа ти се спротивставуваше, плачеше, паѓаше во несвест, но твојот бес и закана ја тераше да попушти.
               
             
           
            
            
              „Свето проклето“
               од Јован  Стрезовски 
              (1978)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Ете, еднаш месечно, колку да ме информираш што се случува и како стојат работите меѓу вас.
               
             
           
            
            
              „Знаеш ли да љубиш“
               од Ивана Иванова Канго 
              (2013)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Триста години си останавте раја со ваш јазик, вера и име... пред триесет години со моја дозвола, ама со грчки пари сред село изградивте црква и од тој ден се поделивте на патријаршисти и егзархисти и разделница отворивте меѓу вас и се развраживте со големата помош на тие, кои ви се правеа пријатели.
               
             
           
            
            
              „На пат со времето“
               од Петре Наковски 
              (2010)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Ние грчките попови меѓу вас славјанобугарите шириме божји мир и култура, а не умирачки.
               
             
           
            
            
              „Потковица на смртта и надежта“
               од Миле Неделкоски 
              (1986)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Во Нивици ме прифатија нашите и ...еве ме сега меѓу вас, жив и здрав.
               
             
           
            
            
              „Големата удолница“
               од Петре Наковски 
              (2014)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  (напати ти се привидуваат
   пештерните манастири околу
   Белото, лихт луминозно езеро
   - она понасевер од Делфи
   и од Костур -
   светилиште само по себе
   облиено со внатрешен сјај
   од белки на монахинка
   среде коишто, во драматичен контраст
   се вовира зеницата, духовниот рез);
 
   - многу мислиш, а малку искажуваш
   јазикот за тебе поскоро е молвење
   од разговор, сѐ е ВНАТРЕ
   и ти, и Тој, и исказанието
   и дослухот меѓу вас
   и предметот дури се вовлекува
   во тој, невидлив за другите, Круг;
 
   - и повеќе не правиш разлика
   меѓу искреноста и вистината
   со денови се повлекуваш во себе
   секнуваш, понираш, остинуваш
   стаписан, онемен, оти си согледал:
   не е лесно да се биде искрен!;
 
   - и повеќе не е битно дали нешто
   те повикува без престан
   да му припаднеш, сестро Варваро
   или просто посакуваш
   од дното на душата
   од нејзината небесна бездна
   да постоиш блажено
   во согласје со себеси
 
   и навистина повеќе ништо
   друго не е суштествено
   освен:
   да ја бараш сопствената сенка
   сѐ додека не си соѕидаш самица
   а во неа си - Лице без сенка:
   м-о-н-а-х!
               
             
           
            
            
              „Ерато“
               од Катица Ќулавкова 
              (2008)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Сфатете што значи тоа за вас: растете, закрепнувате и сѐ повеќе, од ден на ден, созревате и ја зацврстувате блискоста меѓу вас, другарството. . .
               
             
           
            
            
              „Дружината Братско стебло“
               од Јован  Стрезовски 
              (1967)