Исто така и „светогледот“ на уметникот на деведесеттите може да се сосредоточи токму во една изјава на Хирст: „Понекогаш чувствувам дека немам што да кажам - и често сакам да комуницирам со ова“.8 Ваквиот „став“ стои на другата хемисфера           во однос на она модернистичко „кредо“ што би можело да се формулира во: „имам           многу нешта да кажам, но не сакам да комуницирам“.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Маргина 37                                                                                                                 177     на една неуспешно потисната комичност, но и на едно реинсценирано задоволство како     некаква потемкинизација на смртта.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Благото, речиси           насмеано лице на мртвиот човек ја надминува морничавоста и дава простор за ерупција           8 Наведено во Sarah Kent, Shark Infested Waters - The Saatchi Collection of British Art in the 90s, London 1994,           стр. 35.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)