таа (зам.) - ќе (чест.)

Савка живо се приготвуваше, понекогаш и ќе запееше: пред гроздоберот попот ќе ја благослови и таа ќе појде во куќата на својот чекан маж и не ќе се плаши веќе од потсмешливи погледи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И да ја скриеш во себе, таа ќе биде присутна..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ќе ги нас`скаше едни спроти други, а таа ќе се измиголеше и ќе се вртеше во дворот, ќе легнеше во собата од куќата на стопанот и до стариот кревет, ќе заспиеше во длабок сон.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но кметот беше уверен дека еден ден таа ќе попушти, ќе се согласи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Еднаш месечно од својот брат ќе земеше пари кои беа потребни за издржување на неговите синови, па им ги даваше на нивните мајки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но, доколку тоа било "неможно, тие подготвено би прифатиле автономна Македонија и на таков начин би било олеснато формирањето на една Балканска Антанта, која би можела да ги избрише основните причини за несогласувањата и интригите меѓу балканските држави.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Австроунгарската влада, сфаќајќи ја мошне сериозно диверзијата извршена кај Ангиста, му дала инструкции на својот пратеник во Софија грофот Форгач да ја предупреди бугарската влада дека таа ќе биде сметана за одговорна за било каква натамошна штета од ист вид нанесена врз имотот на било која австриска компанија во Македонија95.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Работејќи ќе видиме каде таа ќе нѐ води! остануваше на свое Климент Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Му одговорив: Чудовиштето не е чудовиште за пат низ сказни без виза.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Духот (Исплашено): Секако, господару!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дури и во 1960 Бретон ќе ги вклучува нејзините дела во надреалистичките изложби, иако во тоа време таа веќе подолго живее во Бразил.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Наскоро и таа ќе ни откаже.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но, таа ќе биде многу повисока“. „Четиристотини метри?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа ќе плати да се дотерам, вели. За неколку дена ќе се раздолжиме“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога ќе заспијат навечер, таа ќе изброи по четири ноџиња во секој, а на крај своите две отечени и двете на најмалото во креветот во кујна, вкупно 16, и ќе воздивне од радост, па ќе се прекрсти и ќе му се заблагодари на Бога!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И еден ден кога сè ќе си дојде на свое место таа ќе стане неупотреблива како употребена гумичка.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Марија се обидуваше да разбере дали во тоа време, кога ќе дојде Карл, таа ќе може да не доаѓа на работа...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Спаси ме! Не давај да ме открие! - залипа пред лисицата – Таа ќе ме убие! Без милост!
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Но, штом ќе се тргнам од вратата, таа ќе почне да се тресе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ќе го заземеа градот грчките војници, тогаш таа ќе им проговореше како Гркинка, за да ја остават нејзината куќа со чедата, да ја поштедат, од воените деј­ствија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зголемувањето на Бугарија од присоединувањето на Македонија не може да биде допуштено од Србија не само затоа што со тоа ќе се наруши рамнотежата на Балканскиот Полуостров, а најмногу затоа што по неговото извршување Србија ќе се најде помеѓу две посилни од неа држави: Австро-Унгарија и Бугарија таа ќе биде од нив политички и економски задушена и ќе треба да ѝ се потчини или на едната или на другата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Думал, шестал царот како да се научи дали јет таа, али не ет.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Таа ќе го сокрие својот сон од мене.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Веројатно во некоја фаза од праисторијата мажјакот и женката на хомосапиенсот се договориле дека им е побезбедно заедно отколку сам-по-сам: тој ќе ја брани од сабјастиот тигар, таа ќе му готви манџа од мамутска коленица, а заемно ќе си се развеселуваат гушнати под крзно од опосум. Ем бизнис, ем плежр!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Возачот, изваден од памет, најпрвин се двоумеше дали да кочи, убеден дека таа ќе се предомисли и ќе се тргне.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ќе бегаш од неа како од чума а таа ќе те следи и во прашума.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Ако сакаше да се видат - таа ќе му се јавеше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Без да биде свесна дека сама си се лекува од состојбата во која се наоѓаше, таа ќе стануваше и постојано беше зафатена со непотребни секојдневни работи во куќата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Признавам, во тој момент со сомневав дека таа ќе може да напише роман, од оние вистинските што јас со задоволство ги читам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ако е искрена таа ќе го пронајде зракот светлина и повторно ќе се роди во срцата кои знаат да страдаат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не се нервирај. –го тешев. - Вие уметниците создавате за иднината, таа ќе ги оцени вашите вредности.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас седнував покрај неа, таа ќе ми дадеше варен компир или парче леб со путер и, додека работеше, додека џвакав, чекав брат ми да дојде во кујната – знаев дека веќе е буден и ги повторува лекциите што ги имаше учено претходниот ден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А за нив? Ако се кандиса, колку и да е далдисан во своето сликање, таа ќе му помогне да приправат барем едно ќоше од неговата шупа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Ќе живее – смирено рече тој – само што ти нема да можеш веќе да ја видиш и да бидеш со неа, но тоа не значи дека таа ќе престане да постои.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мислеше на тоа и на сите движења, што требаше да бидат сторени секавично, а сето време не престануваше да ја држи пушката насочена кон онаа карпа, постојано свесен дека неговата миризба, што се искончуваше по белото пространство пред него еднаш ќе се засуче како фитил и сега, или во следниот миг, таа ќе стаса да се вотне до задреманата свест на ситиот самјак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа седнати на подот со вкрстени нозе, а до нив испружена на подот лежеше девојката Диана од Австрија, како што ми рече Ангела предходно дека таа ќе биде тука, а јас дотогаш ја немав видено.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ја зачекаа мајка си. Таа ќе дојде и ќе ја запали печката.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
При одлучувањето за барањето за надомест на нематеријална штета, како и за висината на нејзиниот надомест, судот ќе води сметка за значењето на повреденото добро и за целта за која служи тој надомест, но и за тоа со него да не им се погодува на стремежите што не се спојливи со неговата природа (чл. 189, ЗОО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И како да му текна оти таа ќе биди девојката што ја изваде од јаболкото.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Па сепак, продолжи да чувствува некое необично неспокојство, во кое имаше страв измешан со непријателство, секогаш кога таа ќе се најдеше во негова близина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ќе останам до крај дел од собата, дел од чистилиштето, а кога таа ќе реши да излезе, ќе престанеме да постоиме – и собата, и јас.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ако не, нека дојде, таа ќе му даде на заем. И му намигна да не ја види Илко.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сонуваше како Богдан слегува од скелето на зградата и доаѓа кај неа во куќарката за да ја повика да му го отвори станот за да го прицврсти скелето на прозорците или да ги заштити прозорците за да не ѝ се испрскаат при шприцањето на фасадата; потоа да се засолни од дожд, од студ, да побара чај, кафе - и кога таа ќе му дадеше и пијалак, тој се чувствуваше послободен; почнуваше разврзано да ѝ зборува, да ѝ ласка, да ја допира со раката при гестикулација, небаре случајно, а потоа и намерно, да влегува кај неа како во своја куќа и да води љубов со неа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Онаа жена што си го бараше своето детенце ќе ја силуваат друмски разбојници, ќе ја водат со себе, а потоа ќе ја остават, и таа ќе умре во сон, покрај едно дрво, гушкајќи го врзопчето партали, кое ѝ беше дете. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Само тие биле врска со синот. На гробот не давала ништо друго да порасне, освен цвеќиња.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Според него, „овие два сојуза би претставувале мост на хармонија меѓу Русија и Западна Европа и мировни авении сосема различни од вештачки формираните држави, оформени од големите сили во текот на војните.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но Френк не сакаше ни да чуе; се беа договориле дека неговиот збор ќе биде последен за ваквите работи сѐ додека е во состојба да одлучува, а тој е решен да не допушти работите да дојдат дотаму да не може. Ü за­брани дури и да му телефонира на Донат за да го најави нивното доцнење: ако не му биде добро кога ќе дојде времето за облекување, таа ќе замине според договорот, а тој ќе се придружи подоцна.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Благодарам“, повторував; јас влегувам внатре; тука е Ина, таа ќе ме спаси.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мојата несигурност се протегаше и на таа страна: Дали се работеше за нејзина цврстина и несебична поддршка, или се работеше за тоа, откога и таа ќе дојде во Маказар, конечно тука да завршат нашите повремени меѓусебни растргнувања што се јавуваа во последно време?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја чекаше да се врати и сакаше на смеа да ѝ се изгребе од наполитанките, со надеж дека таа ќе престане да му се лути.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Можеби уште денес, а утре сигурно, таа ќе почне да плети нови чорапи ако не и го собрале преденото во име на народната револуција и во име на народот...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Е, нема да го оставам кога таа ќе сака, туку кога ќе ми биде ќеиф.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ана рече дека ќе ми ги подава предметите кои треба да се фрлат, да ги ставам во кутијата со непотребностите, а таа ќе ги сложува избраните предмети во кутиите кои потоа ќе ги испратат по пошта за Лондон.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога љубовта ќе ве најде, пуштете го сидрото, спокојно легнете на нејзините гради, таа ќе ве чува, ќе ве храни, таа ќе биде вашиот мирен дом.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
До осум, до состанокот со убавата Швеѓанка Гинел Свенсон; таа ќе нѐ чека во бистрото на дебелата Шпањолка, онде, зад црквата Сен Жермен.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Добро, таа ќе спие и можеби некое време доцна во денот заедно со сите, или со половината од децата, ќе дојде да го посети и ќе седне под сенка наблизу, тргајќи долга цигара меѓу модрите усни, но тој што ќе стори? Дали ќе се разбуди?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, треба да се почитува моментот, да се демне будно секоја можност која прелетува и доколку ја пропуштиме невнимателно, таа ќе ни одлета пред носот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
„Секогаш е така со Пајк пред претставата“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако тие потребности на поданиците не се зачуваат и ако Турција продолжува да биде неискрена во прилагањето на реформите, тогаш од тоа ќе: настрада најмногу пак таа: 1/ таа ќе биде принудена со сила да воведе некои реформи, 2/ ако и потоа населението не биде оградено во национално-религиозен и економски однос, тогаш тоа ќе го искористат непријателите на Турција да направат брканица во Македонија за да ловат риба во матна вода.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој ја праша дали размислува да работи, бидејќи има завршено Радничка школа, на што таа рече дека нејзината фамилија очекува дека таа ќе се омажи во добра фамилија, па ќе нема потреба да работи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Не можев да поверувам дека таа ќе се осмели еден ден да му се обрати на мојот издавач за да го разувери во решението да се престане со објавувањето на моите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
„Ќе ги пренесеме до реката, ќе ги пуштиме низ неа, а таа ќе ги однесе до најблиската пилана“ - рече учителката, но во тој миг екна школското ѕвонче.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Знаеш ли, поднаредникот го убија, ќе и рече. Таа ќе молчи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Додека светот ни крои зло, среќата наша расте кај Антица и после пет месеци таа ќе излезе и ќе викне: тате, мамо...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Молчите ли, таа ќе вреска наместо вас.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Помисли на својата мајка. Таа ќе го следи со погледот на мислата, сѐ додека не исчезне кон хоризонтот, зад границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Имајќи ја предвид лошата ситуација во фирмата и малата веројатност нешто да се промени во тој правец, таа се сложува на ова и „доброволно“ го потпишува решението за технолошки вишок, кое датира од септември 2005 и во кое се наведува дека од денот на престанокот на работниот однос нејзе ќе ѝ се исплати надомест на име испратнина во висина од пет месечни плати остварени во последниот полугодишен период, а исплатата ќе се изврши со денот на престанокот на работниот однос.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Земјата смекнува, негде веќе богато се искитени лилјачињата, кон орелот лета неговата придружничка - утре таа ќе лежи неподвижна меѓу недостапни карпи врз јадри јајца, а околу мене земјата беше гола и штура, македонска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако нема некој да ја буричка, таа ќе лежи. Бавноста си трае.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Од тоа таа ќе се нажали и ќе се насолзи, а мене ме болат солзите во нејзините очи.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Паднеш ли, таа ќе те дочека. Седни и ти, пријателе.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Оттаму, од нејзината могила, таа ќе ја гледа куќата во која ги поминала сите тешки и сите среќни години, како и најголемиот дел од патот, оној единствен пат по кој во една далечна ноќ се качуваше кон ѕвездите и кон планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Речиси секој ден, поточно ката утро таа ќе поминеше низ чаршијата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Трифун внимателно ја допре за раката Чана, надевајќи се дека таа ќе го упати на вистинското место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но тоа таа ќе го правеше единствено од почит кон самата себе.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
— Таа ќе биде па таа! — запиња поп и по цели недели се лути, небаре се живо му исклаа Крчо и Бисера.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Откако ќе се прекрсти, таа ќе рече: „Господ е голем!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тогаш таа ќе упатеше бегол поглед по рафтовите на библиотеката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Прописно ќе им припаѓа и таа ќе се наведне и ќе му помогне да ја повлече на брегот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога Ѓорѓија ќе влезеше во кујната, таа ќе се свртеше, не поздравувајќи се за добро утро и ќе почнеше да зборува како тој претходниот ден заборавил да купи јаболка, па како таа утрово немала со што да се заблажи или како Ѓорѓија не го исклучил светлото од ходникот и тоа горело цела ноќ - па, знаеш ли ти колкава сметка плаќаме за струја? - ќе се побунеше, заборавајќи кој ги плаќа сметките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа ќе патува. Ниту почнала ниту пак ќе заврши на моето биро.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Секогаш кога таа ќе речеше нешто, тој ќе се свртеше и ќе ја погледнеше, но без да ја прекине работата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Пред да н помилуваат, ѓаволите од занданата на островот н предупредуваа дека кога ќе бидеме на слобода, ние нема конечно да излеземе од занданата, таа ќе остане во нас.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Заѕвони. Еднаш, двапати. Чу чекори како се приближуваат, па вратата полека крцна. ­- О!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Морам, оти полека умирам во себе, и кога еден ден навистина ќе умрам, нема ни да почувствувам, оти одамна веќе јас нема да бидам јас, и некоја жена со која ќе одберам да се будам секое утро, веќе одамна нема да ја гледам како жена, ниту пак таа ќе може да ме спаси од тоа долгогодишно згаснување...“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Веднаш ќе наседневме да јадеме а таа ќе го земеше српот малку да пожнее, а ние се буневме, сакавме заедно со неа да јадеме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Винстон не ја купи сликата. Таа ќе беше уште понекорисен имот отколку стаклениот тег за хартија и беше неможно да се однесе дома без да се извади од рамката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој и иноверникот, и смртта заедно со нив и во нив под јакуцката на ноќта; таа ќе го стори своето и ќе продолжи да го збогатува боиштето со трупишта, тие ќе останат вкочанети и безимени, заборавени. Потоа се ќе отфркне. ***
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Туку ете сега си грешила, ами јас што немам маривет за да ти ја изваам коската, туку ај појди ее онамо кај кума лиса, белки таа ќе можит да ти ја изваит, чунки нејзе понабрго му се запираат од кокошки коски што јади.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Може и да ѝ го покаже на Митра, и таа ќе се израдува, и да го виде не може да призне во него оти не ги знае кирилските букви (не ги знаеше ни грчките), само сепак, Чана не може да го направи тоа, едноставно радоста од писмото прво сама сака да ја има само за себе, а после ќе ја дели со другите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Куќата ѝ се пустосала, раскуќила.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Не, не се свртив ниту еднаш, иако знаев дека таа ќе го стори тоа!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Слично како и во случајот со неисплатените седум плати, тие ја уверува дека тоа набрзо ќе се случи, односно дека во најбрз можен рок таа ќе ги добие и заостанатите плати и неисплатените испратнини.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ама како Јон ќе ја затне на едно место водата, таа ќе се подистрга и ќе се загне на друго место.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
АРСО: Иј, мајчица земја, што рече селанецот, кога ќе паднеш, таа ќе те дочека!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Таму таа ќе стане важна фигура во промоцијата на Модерната уметност, помагајќи при организацијата на Првото Биенале, 1951, во Сао Паоло.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Најтажно е кога таа ќе дојде од смртта на авторот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тој ги редел крпчињата, марамчињата, престилките, под и над перницата, и заспивал на нив; Добрата Душичка ги редела дрвените коњчиња, цветови и ангелчиња на масичката покрај креветот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И колку таа ќе ја охрабри изненадата Најиспробаната метода што треба да ја навести победата. (Упатените ја паметат опсадата на Троја. Огромниот дрвен коњ.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
НЕДА: Не ми рековте за... сосетката. Таа ќе дојде и јас...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Додека светот не можеше да ги разреши своите дилеми, мистерии и мизерии, Клара знаеше дека сè дури го повторува судбоносното: veni, vidi - vici ... veni, vidi - vici ..., таа ќе ја реши сопствената. И така од „ВД” стана - „ВИЦЕ”!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Возвишено, во прекрасна болка, таа ќе ја поткренеше раката, стеблото ќе му ја отстапеше својата става на споменот, ќе се потпреше таа на едно невидливо раме, ќе го прегрнеше и долго потоа гледаше две сенки како се нишаат во залезот, како се кршат во времето и од бран во бран како исчезнуваат...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
- Не, ништо, велите, простете А таа ќе ви одговори: - Догледање, повелете пак! - притоа длабоко ќе се поклони, чудесно, маѓепсно, ќе ве дамлоса.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Да беа уште в село, веќе ќе изродеа дузина деца и таа ќе одеше в црква со дукати на челото, а тој ќе вртеше бројници средсело.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Лекарот се плашеше од моментот кога таа ќе сфати дека повторно е во болница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Низ нејзините дебели стакла, точките од очи гледаа нагоре, а јазикот ѝ ја оближуваше месестата уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Навистина треварите стоеја зад него и го мереа навредено под очи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога таа ќе му го скриеше алкохолот, тој одеше в град и пиеше, а потоа со мака се враќаше дома, сопинајќи се и удирјќи се и во кучето што го водеше и во минувачите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ако таа Атиџе, досега за нас непозната, воопшто ти е достојна, а мора да е, покрај сите овие твои трогателни мечти за неа, тогаш и таа ќе го мисли истото, и ќе ѝ биде сеедно дали е муслиманка или рисјанка”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дека си поблиску до Атиџе, затоа што си се потурчил и дека таа ќе знае зошто си го сторил тоа?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Таа ќе плаче ако не ѝ купам, - објаснува сега и Зоки.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Секој со своја посебна еволуција и морфологија, свое место, комплексни случајности.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас немав време да ја почувствувам во моментот сета гордост од ова признание - таа ќе настапи попосле - зашто брзав, и не мислејќи да исфрлам како без душа: „Господине, уште не дојде мајсторот за чевлите”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ваква или онаква, таа ќе биде таква... Неуспешно ќе испарува цел живот..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ако е сама, и таа ќе копнее, не како него, лошо и налудничаво, зашто тој старее а таа има седумнаесет години, ќе копнее убаво и жаловито како ластовица, и не за некого, зашто нема приличен пред нејзината младост, а така сама од себе дека е толку чудно убава.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
44. Напротив, таа ќе ги уреди односите меѓу македонските народи за вечни времиња.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во сандачето (тоа беше куферче) бенге зела од кај браќа си дветри кила компири, и кога ѝ кажа на Митра дека таа ќе го зготви петелот, ни со бонгур ни со ориз, ами со компири, оваа зина од чудо и за малку што не извикна: „Да е видел господ, кокошка со компири ќе ми готви ваа орјатка! Шо ни се чуло, ни се видело!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не вртеше повеќе Богуле околу куќата, но сепак гледаше да ја сретне некаде по пат или да ја најде сама на нива надевајќи се дека таа ќе се измени, ќе размисли, ќе увиди дека лошо постапила, ќе се покае и ќе продолжи пак љубовта меѓу нив да си тече како што си течела, среќно.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тогаш таа ќе слезе да му ја отвори дворната врата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Море, таа ќе појдеше и до митрополитот, толку беше лута.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ја разбрав неговата порака, се преруштив во потрага по неговата француска врска, веројатно таа ќе заврши во нова книга од мојата балканска сага, ќе биде тоа еден вид метаморфоза на француските книги од неговата библиотека во нова книга, во продолжена книга, во жива книга...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И мајката на Таткото, од турско потекло, и таа ќе го има „генот на заминувањето”, кој се спротивставува на „антигенот за останување во родното место” на својот маж.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во октомври 2005 Костадиновска, заедно со други вработени, е прогласена за технолошки вишок.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Остави ми го клучот од дома да ви поисчистам и некој ден, кога ќе ти е згодно, ќе дојдеш и таа ќе си дојде дома сама, како жена при маж.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Таа ќе замине прва, а Винстон ќе треба да почека половина час пред да тргне по неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа ќе офне и мене пак студен нож ќе ме удри овде, во срцево.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас ќе одам кај неа на гости, таа ќе доаѓа во Скопје, ќе се допишуваме, ќе се слушаме по телефон, ќе си се радуваме кога повторно ќе се сретнуваме ...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дури некои велеа дека таа ќе се кренела оти ќе сме биле една заедничка, братска про­летерска татковина, без граници.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но, ако таа генерација сака да одигра една историски прогресивна улога, таа ќе мора попрецизно и порешително да ги артикулира новите цивилизациски барања.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Се сеќавам многу ми се спиеше, ќе задремев а таа ќе ми речеше: Ајде, уште малку.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа ќе умре, ќе полуди! – Ве молам! – ѝ велам јас. – Не треба да се плашите!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ќе си ја употреби капата како мрежа, црвената капа на која пишува Wyoming Cenenial 1990.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Инаку, кога ќе ја вклучиме, таа нема да тргне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ние со тетка Рајна само ќе ја попригрневме и таа ќе замолчеше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Уште една паралела со историјата на Србија: да беше Србија незадоволна од својата судбина во државата на Немањиќевците, таа ќе правеше обид да се ослободи и да им се спротивстави ним со стремежот да се присоедини кон Бугарија; но обидот ќе беше направен и ќе доведеше до саканите резултати само ако дозволуваа историските околности; но последниве не го дозволија тоа и Србија се помири со околностите и беше загубена за Бугарија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Милина, си мислам, како не било предност!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Паулина остана да стои покрај ѕидот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа смена делумно веќе е настапена и не е далеку тоа време кога таа ќе триумфира.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Всушност, ако има некаде ноќ тогаш таа ќе да е најмногу во тој полн, низок месец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стапалата ќе ѝ се изводенат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во Гнездо децата на Дора беа постојано со неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Мило мое - ти многу си настинал!“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Порано секоја вечер, без исклучок, ми раскажуваше различни приказни, нејзини, измислени, а сега сè поретко, оти наместо нив имаме други интересни теми за разговор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Оваа птица овде најверојатно ќе ја надживее Сани.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Приказната за бикот, меѓутоа, нарасена со фантастични украси, ќе продолжи, а таа ќе послужи само за илустрација на нешто што и дотогаш ни беше јасно: дека таквите, или барем така опишаните небесни бикови не умираат ниту исчезнуваат, без оглед на тоа дали го пронашле или не тајниот тунел и заумните крточини низ кои ќе стигнат „до снежните планини на Кападокија“, земјата на чудата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Уште неколку дена и таа ќе оди на школо а тебе не ќе те пуштаат со неа и со другите деца да седиш.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И бидејќи знаев дека еден ден таа ќе се соса, ќе дојде до ова, гледав животот да го поминам што може подобро: шетав, скитав, одев кај ќе ми текнеше...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тоа е една од маѓесностите на нашата држава за чие создавање и јас го имам дадено својот скромен удел без кој таа ќе беше невозможна.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во рок од една минута, таа ќе се претвори во пепел.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако песочната купа е рамна - тоа е состојба на подкритичност - зрнцата што паѓаат брзо наоѓаат некоја стабилна положба а доколку воопшто создадат некоја лавина таа ќе биде мала.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ја имам слушнато како полугласно им зборува на цвеќињата, како ги допира тревите во Маврово и им се извинува што ги згазнала, ја имам видено како ноќе неподвижно гледа во ѕвездите, или „го пушта потокот да влезе во собата” доцна навечер кога сè е толку тивко, што во истиот миг кога ќе го отвори прозорецот, навистина се чини дека потокот сиот се втурнува внатре и продолжува да тече низ целата куќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дали таа ќе се одважи и на еден Станиславски или Брехт да му каже: „До кога мислиш вака да се глупираш?“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Таа ќе ги однесе до некое море. - А ако се вратат?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Ти купив, мамино, само внимавај што ќе речам: - тетратката треба да ја чуваш, зашто таа ќе биде огледало за твојата работа.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Исто така, таа ќе ни го загрози единствениот канал преку кој, всушност, можеме да комуницираме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа ќе го гледа Илка, ама тој неа не може ниту пак знае оти е тука.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И да не беше ти - таа ќе останеше само меѓу мене и Младичот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Вечерва таа ќе се затреска во Носко!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа ќе биде во вистински безизлез.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Надењка најпосле попушта и јас по лицето й откривам дека попушта пред опасноста по животот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нели, бабо Персо, учителката е многу добра? Да, злато, додека си тука таа ќе ти биде и мајка и баба и учителка!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И кога Миќо, со кого седев заедно во првата клупа, ќе почнеше да прави непристојни движења зад неа штом таа ќе помине меѓу клупите јас не ги обелував забите како другите ученици, ами страшно одвратна ми се чинеше таа постапка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Та таа ќе има свој дом, таа ќе има свој маж кој секој ден ќе биде при неа, таа ќе има свое домаќинство, свои маски, волови, овци, кози, свои ниви, амбар со жито, каци со маст, сирење, сланина, та што ли не ќе има!?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Иако почесто се среќаваа на скалите на зградата или во дворот, таа во почетокот не обрнуваше внимание на него, но со време, кога ќе се сретнеа, таа ќе го загледаше малку подолго, а и тој ќе ја загледаше малку подолго и тогаш автоматски се поздравуваа, како луѓе што им е непријатно молчешкум да се разминат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Не се вели - надвор, туку простор,- ѝ објаснив, иако знев дека таа ќе продолжи, како секогаш досега, просторот да го нарекува: надвор.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но и го зачуди тоа што таа почнува разговор на тема од којашто толку многу стрежеше поради стравот дека таа ќе го одврати од тој разговор.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Постои судбина на правецот на патешествието на сите предмети, ѕвезди и птици, бебиња и камења и реки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А тој строг нагласи: Добро само ќе мора да ја слушате зашто таа ќе ви биде маќеа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Пак тие да ме повелаат? Не можа, даскале, не можа!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
-Ако ја ослободиш својата вера, таа ќе те однесе бргу до целта – отсече веднаш старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Секако, во крајна линија, таа ќе продолжи да се движи како што тоа го прави и сега, невидливо, нечујно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се плашеше дека таа ќе добие адут против оваа негова врска со Марша.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Ќе ја потпалам сламата. Таа ќе ги изгони“ - помисли.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
За прв пат таа ќе ги види жолтите трамваи кои бавно се движеле низ градот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Скоро ќе се врати мајка им и таа ќе им каже кој е виновен што им изгаснал огнот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
По тој ист пат нејзините мисли и понатаму непречено ќе слегуваат кон полето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имаше нешто пресметано во тоа: таа ќе ме донесе кај нив, користејќи го тоа што јас ја сакам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сопственото јас е сето обземено со копнеж за храна, но храната треба да биде уништена или таа ќе го уништи.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Имајќи го искуството од прилепскиот тутунов комбинат скоро беше сигурна дека и таа ќе се вработи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Му кажуваа дека е тука и Добра, сестрата на Пелагија, со малечката, мајката на Ангелина, Тина Гледачката, која сѐ уште е избегана малку... оти видела цела чета глувци како излегуваат од нивната бишка, а за Ангелина, велеа, не знаеме ништо, само се надеваа дека и таа ќе приправи, што ќе прави ваму сама, телото се исушува како слива и после оти саде коска ја фрлаат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Говореше за успешните зафати на угледната асоцијација во Босна, со надеж дека таа ќе се прошири и во другите краишта од орустошената поранешна Југославија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Забележувам дека ако маж и жена се заедно, Херман зборува со жената.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа е сјајот во вашите очи, топлината во вашата душа, таа е светиот шепот и благослов, таа е божја убавина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Пушката што ја држеше само со десната рака со напорно стискање на мишката беше со темниот врв допрена до разграштените гради на домаќинот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаеше таа дека никој не сака многудетно семејство, зар таа ќе ги остави тука, во ова темничиште?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мурџо се вкопа на место, се согласи со мајка Перса, ама за тоа побара одобрение и од очите на мајката Пелагија и дури кога таа немушто, во себе, изговори Да ѝ веруваш, таа ќе нè чува како што нѐ чуваш и ти! и дури тогаш се врати назад и се смести пред влезната врата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И таа ќе се сети и ќе се насмее.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Хичкок: „Во извесни случаи хепиенд не е потребен: ако публиката ја држите цврсто во рацете, таа ќе расудува според вас и ќе го прифати несреќниот крај, но под услов филмот да има доволно елементи што задоволуваат”. œœ Саботажа (Sabotage), 1936 г.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но во случај Македонија да биде поделена меѓу неколку држави, вклучувајќи ја и ГРЦИЈА, тогаш бугарските комунисти повеќе би сакале да ја видат Македонија како автономна држава, со надеж дека таа ќе може, како и во случајот со Источна Румелија во 1885 г., уште еднаш да биде бугарска или дека таа би можела подоцна да биде поделена меѓу ТИТОВА Југославија и Бугарија, под влијание на Москва", додека бугарските "умерени земјоделци и либерали и социјалисти пред сè би сакале Македонија да биде бугарска".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И кога во нашата преписка се доближувавме до моето пријателство со големиот француски филозоф Едгар Морен, од балканско сефардско потекло, таа ќе ја изрази својата чувствителност кон сефардската судбина на семејството на Морен, истакнувајќи ја заедничката идентитетна припадност, јас настојував посредно да откријам една од димензиите од нејзиниот еврејски идентитет. & пишував, во едно писмо, дека уште рано, во детството (а тоа го изнесувам и во Времето на козите), кога живеевме во Козар маало на брегот на реката Вардар, често низ Дрвениот мост одевме на другиот брег каде што беше Еврејското маало.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Те носиме на бајачка. Можи таја ќе знај шо да прајме, како да ти помогниме“.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ова заспивање не е вистинско, како што мајките ги заспиваат малите бебиња, туку е наш заеднички ритуал секоја вечер, кој изгледа вака: јас ќе легнам, мајка ми малку подоцна ќе влезе во собата, ќе седне на мојот кревет, а понекогаш, кога има повеќе време или кога е порасположена, и ќе прилегне, па ќе си разговараме нешто и таа ќе ме гали по грпчето, по косата и по рацете, а многу често и ќе ми раскажува приказна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако не успее да остане сама, ако не успее да го отфрли насилникот од својата утроба, таа ќе мора така да ѝ напише на својата пријателка, а и на својата сестра.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Стрела трчаше, ту пред нив, ту зад нив, некогаш ќе скршнеше настрана и подолго ќе ја немаше, и кога Денко веќе помислуваше дека ги напуштила и се вратила кон колибата, таа ќе истрчаше пред нив, задишана, со исплазен јазик.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Да не беше зад липите, како пред малку, или да ги немаше нив, таа ќе беше згмечена од камионот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„... Најчесто, кога одев дома кај нив, таа ќе седнеше спроти мене и, дозволувајќи пола од шлафрокот да ѝ падне, ми дозволуваше дури и гакичките да и ги видам и, при тоа, ме фашкаше со секавични, перетски погледи препокривајќи си ја голата нога.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Петра ѝ блазеше на Чана што го открила ова брложе каде таа ќе може да ги доварди дечињава додека не дојде нејзиниот закрилник Костадин.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Независно на сè, тој беше некако сигурен дека кога таа ќе излезе од бањата, ќе дојде во дневната да му се придружи да гледаат телевизија како што обично правеше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога таа ќе те види насмеан, и нејзе полесно ќе ѝ биде“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
СЕЛАНЕЦОТ: Вие граѓаните не ја сакате земјата, само ја газите. А ние селаните ја работиме.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Потсмешливата насмевка, макар и само во аглите на нејзините усни, јасно зборуваше за тоа дека таа ќе продолжи со своите досетливи и иронични реплики, што го правеше напнат и претпазлив.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
ЕВТО: Да ѝ ставам опинци и да не ја мијам три дена и таа ќе засмрди на прчојна како мене.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Сани неколку пати мора да чука од страна врз комбето, да тропа со клоци и да го вика додека тој да се разбуди. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 173 Секој ден мора да биде посебен, единка, како суштество, снежен леопард, зебра, или виножитна пастрмка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога таа ќе прашала нешто за она што гледале, тој не можел да каже ништо одредено. Како да не гледал ништо. И само се тргнувал!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Поголемиот дел од преостанатите години на својот живот таа ќе го мине пишувајќи написи и книги за своите патувања низ светот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сакав на неговото прашање да одговорам со прашање: „А публиката, што велиш, дали таа ќе им се допадне на актерите?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Само Кристина ќе се спои со него. Само таа ќе се ослободи. Не се плаши. Не му врти грб.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Разбирливиот човеков порив да ја затвори, да најде начин буквално да се изрази она што навистина го чувствуваме, не е само предосуден туку е и разорен: им се заканува на симболичките посредства што ја држат целината на сиот општествен свет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Интересно, пред извесен период бев длабоко фасциниран само за зборот “иднина” како мисловна именка, а камоли за тоа како таа ќе изгледа.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Отсечената глава, со ширум отворените очи, ќе се вплетка во капиновата грмушка. - таму, попрскана од црвениот сок на плодот, но сочувана, ја пронаоѓа Мајката, ја спојува со трупот, и како што Морија го воскресна Лидиецот прекрасниот брат Тајлос, така и таа ќе го исцели сина си, ставајќи му под ноздрите срцевидна трева.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Судот, на барање на оштетениот, ќе досуди надомест и за идна нематеријална штета ако според редовниот тек е извесно дека таа ќе трае и во иднина (чл. 192, ЗОО). 7.  Второстепениот суд ја испитува првостепената пресуда во оној дел во кој се побива со жалбата, во границите на жалбените причини; а по службена должност внимава на примена на материјалното право и на повреда само на некои таксативно наведени одредби од ЗПП (в. и чл. 354, ст.1sq од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Отсега натаму таа ќе стане ценета анамка, со многу алајки придружнички.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Колку заработувате во Ренитрон?“ Му кажав колкава ми е платата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пред десет години Никола Влашки го женел синот и, кога ни по две години не дочекал внук или внучка, сеедно, ја прашал снаата машко ли е момчето и што се случува ноќе кога таа ќе легне со него, ја задева ли, и ги трие ли со дланки јаболката под кошула, легнува ли врз неа, а таа се срамела, бегала од свекорот, но тој и на нива и в куќа сѐ за исто ја прашувал, додека најпосле, еднаш, не му признала дека момчето е машко, повеќе машко отколку што мислела таа за момчињата кога била девојка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми дојде да ја прегрнам, да се исплачам на неа, чувствував дека таа ќе ме разбере.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
СИМКА: Велам, татко ти ќе дојде...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Сигурен сум дека таа ќе има различно значење таму, пред луѓето што го проживеале тој материјал, за разлика од западната публика за којашто тој веројатно во основа е егзотичен.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таа ќе бара од нас во воспоставување добри односи кон сите народности што ја населуваат Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Чантичката на невестичето веќе не ги собира парите, па свекрвата притрчува да помогне со својата чанта, па кога е веќе тука, се мести и таа на сите пози, па нели и таа е од најблиските роднини, а и нејзината меморија е од пресудно значење за вечер, кога, откако сето ова ќе заврши, ќе седнат и ќе ги отвораат подароците, и кога таа ќе се сети на сите што предале коверт или подарок, а на него напишале „среќен брак“ и само толку.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога ќе ја прашав, што гледаш, зар не ти се здосади сè истото да го гледаш, таа ќе ми одговореше дека „не е тука, туку некаде далеку, секаде каде што ќе посака да биде”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
КОСТАДИН: Дали ќе ја видам? Дали таа ќе ме види?...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Во појасот носи шише вотка. Кога таа ќе се врати, вотката ќе ја нема.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тешки се времињата, ама таа ќе го извади чејзот па ќе одиме во Битола на бира и локум.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Кога детето ќе дојдеше до земјата, таа ќе му направеше така за пак да се крене нагоре.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И, лебами, тројцата ергени ќе можат една сестра да довардат? — додаде Доста Макрева, заблазнувајќи ѝ на Рожденката и ветувајќи ѝ дека и таа ќе ги прати нејзините три девојчиња кога ќе пораснат за на школа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа ќе ја компромитира и бугарската политика во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А така е друго, таа ќе ти биде веќе жена и ти можеш да си одиш кај што си сакаш.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Пелагија, таа златната, таа ќе знае како со него! и внимателно се оддели од снагичките на внучињата, ја седна својата снага.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Работните часови Макс ги минуваше во дрводелскиот оддел на Гнездо, а Добрата Душичка во шивачкиот, и на нивните средби за време на прошетките во паркот, таа ќе извадеше некакво марамче, некакво крпче, некаква престилка, што ги имаше скриено меѓу градникот и срцето, а тој ѝ подаваше коњче, цвет или ангелче, направени од дрво.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
АРСО: Вистина.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И еве сега ви испраќам една копија од писмото што не го прочитав повторно.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Едни се задоволуваат со разгледувањето на списанијата од порно литеатурата, други стојат пред витрините на баровите каде што се прикажуваат само полуголи жени, трети грицкаат пржени компирчиња и некаде тапо и бесцелно гледаат, некои се определиле само за еден франк во автоматот, една минута да „уживаат“ во убавините на некаква булеварска филмска серија, други итаат некаде, трчаат да се симнат што побрзо до метрото, а пак во кафеаните, кои се редовно полни со сомнителни жени, неретко се слушаат викотници, кавги, кршење на чаши, па доаѓа и до тепања, кои редовно завршуваат со пискотот на полициската кола, зашто со некаква незабележителна магична моќ, при секаков прекршок, набргу таа ќе се најде за интервенција на местото на прекршокот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Откако Зигмунд ќе заминеше во училиште, моите сестри излегуваа во дворот зад зградата, а јас останував близу до мама, ја гледав како работи, гледав во нејзините раце и нејзиното лице додека переше, додека го рибаше подот, додека крпеше, везеше, готвеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Воопшто: таа организација од нас е оценета како единствена совршена од сите што постојат досега, за годините на социјалистичката изградба на економските, културни и научни организации.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Така, иако идеологијата (во процесот на легитимирање) се повикува на човекот, во процесот на нејзиното остварување таа нужно го запоставува.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ни стапот ќе зазелени ни таа ќе потрча.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Го носеше по доктори болникавиот Густав, синот на кројачката Елза; го чуваше Густав на болникавата продавачка Хана, секогаш кога таа ќе се разболеше; трчаше во Централниот виенски затвор за да моли да биде ослободен најстариот од четиринаесетте Густави, откако во тепачка ранил со нож свој врсник.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стражарот ќе ми ги држи рацете, а таа ќе ми гнете јадење, ќе ме клука ко гуска.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Си го знам чедото. Таа ќе ја ишне, баба ефенди.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На тој начин, ако е потребно, таа ќе може да му каже на својот партнер да не ја земаат таблетата а тој да не се чувствува како кукавица - туку само како опседнат маж како и сите други, сознание со кое е полесно да се живее.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ако ѝ рече да си оди, таа ќе се врати, зашто и Амдие, Разие и Селвие трчаа по неа да ја прашаат што да прават со сланутокот, или дали е арно ралата, плуговите, дрвените лопати за веење, вилите, греблата и срповите да стојат на истите места како и порано.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И таа ќе му напише кусо, со два три збора како тој: „Ги примивме парите. Ти благодарам. Добри сме.“ И ништо повеќе.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Разберете, тоа е само малодушност, плашливост!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога напролет сиот народ ќе жугнел по полето, по нивичките, по лозјата, таа ќе го земела дикелот во една градинка да посади малку пченка, компири; во друга оградка ќе посеела малку пченичка, 'рж за да си ја прехрани душичката.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Но таа ќе биде тука, нема да те заборави...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Информацијата напишана на кафезот вели дека златниот орел може да живее триесет години, подолго од многу филмски ѕвезди, подолго од Хендрикс и Џенис и Џим Морисон и Џејмс Дин.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Што ли прави сега таа? Таа ќе му ја ставеше раката на челото, ќе го допреше со образите, со усните.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Конечно и таа ќе најде кочијаш кој ќе ѝ ги стегне дизгините. - помисли Никодин и прозборе - Значи конечно го најде вистинскиот кој го бараше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кој може да објасни како или зошто тој снежен леопард дошол од Азија да престојува во таа неупотреблива пештера во едно маргинално земјоделско градче меѓу полиња на јачмен и компир во јужен Ајдахо. што го оформило таквото патување, какви лоши проценки, кои промени на ветер или струи, какво промашување на кое божество?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Жената се истави подалеку од нив, како зрна чиничка ги истркала зборовите дека уште оваа недела таа ќе се погрижи да воспостави врска со грчкиот Црвен крст ама бара од нив двете да ги зачистат децата од болви и вошки, убаво да ги облечат за кога ќе стигнеле кај своите родители да не ја срамотеле слободна Македонија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Толку многу верував во силата на Големата вода, верував еден ден таа ќе дојде, ќе го удри ѕидот, ќе го однесе, ќе му рече: Доста, доста си ги држел затворени!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Седнувајќи на креветот од Димостена таа си даде задача прво да не го одложува писмото до Чана во врска со смртта на дедо Костадин, а исто така, одоколу, да ѝ стави на знание дека можеби и таа ќе го раѓа црното семе што е судбина на македонската жена.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ели брбореше дека кога и таа ќе биде голема ќе кажува на приредба.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Боге попушти да притиска на педалот за гас кога стрелката на патот му се изгуби пред очи, но колата ги фаќаше свиоците како нишалка на рингишпил - тамам мислиш ќе излета таа ќе се врати и ќе се исправи, и во наредниот момент е подготвена да ја повтори истата игра на другата страна.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А за да биде се како шо треба, ти ќе требе и сам да влезиш во организациата и таа ќе ти кажуа шо треба да правиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А мама ја поттикнуваше да посака... ете, што било, велејќи ѝ дека мама ќе ѝ зготви на својата мала принцеза сè што таа ќе замисли во тоа свое бушаво главче.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Така таа ќе продолжи да живее.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таа барем двапати се има свртено но ти, нели, сепак ќе издржиш, се насрчував и брзав да се оддалечам од местото каде сосема непотребено се однесував затечено и збунето, па дури и будалесто.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И затоа почитувана драга Елен Лејбовиц, книгата на сестра ви Ањес, ќе заземе достојно место во татковата библиотека, таа ќе ја продолжи нејзината смисла и затоа ви останувам бескрајно благодарен...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тие што страдаат тие ја знаат и силата на љубовта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Впрочем, авторот не ја излажа. Иако, потоа, се виѓаваа ретко, кога тој ќе навратеше во Битола или кога таа ќе дојдеше во Скопје, сепак битолската перјана авантура на авторот траеше прилично долго време.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во доцните часови, многупати таа ќе слушнеше дека ги повишуваат гласовите. Се расправаат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога ќе се случеше, на крајот од месецот, секој од нас да си го даде својот дел, таа ќе речеше, со својот ведар глас: – Јас, чеда мои, парите ги давам за вас.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
НЕДА: Но таа ќе дојде. Може да посака да влезе. Вие треба да ми кажете...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не само што тврдоглавиот порив да го затвориме тој јаз нема да ни успее туку и ќе ни го дооштети општественото постоење бидејќи ќе ги дискредитира симболичките форми преку кои го претставуваме она што го чувствуваме и со кои си ги одржуваме меѓусебните општествени односи. ‌Настојчивоста целосно да се искаже она што го чувствуваме ќе исходува со бескрајно, бесцелно насилство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби ќе извади некој од другите прстени, не баш со зелениот камен, но секако таа ќе се снајде и секако мојот ќе биде најубавиот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како што сината светлина наидува, има еден миг во кој помислувам дека е најдобро да останам во белата светлина но таа станува толку блештава што имам чувство дека ако остана во неа, таа ќе ме слее во својата блештавост до исчезнување и затоа ѝ се предавам на сината чадлива светлина устремен кон она сјајно зрно во неа од кое таа се шири.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ако не беа тука кога таа ја ставаше храната надвор, таа ќе ги повикаше како да беа деца што играат во дворот и, штом ќе го слушнеа нејзиниот глас, тие како стрели долетуваа од дрвјата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Целото мое суштество се свиваше од таа измама, јас ковев страшна одмазда, но знаев дека таа ќе остане само во мене. Бев слаб.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мајка ми глас не пушти. Само, скришум од дедо и од тате, секогаш кога нивниот разговор не ѝ се допаѓаше и ја плашеше, таа ќе се прекрстеше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Мигум се потсмирив помислувајќи дека, штом Мајка може да чита, таа ќе живее, ќе живее.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И ако некогаш нешто темно те срети, земија книгата, таа ќе ти свети!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ако ѝ рече да остане, божем за да имаат децата права мајка, таа ќе се напрчи уште толку, небаре женски чауш, и ќе почне да му го фрла фесот низ чардакот, или да му ја топи чалмата во шадрванот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Претпоставуваше дека може да ѝ верува оти таа ќе најде некое безбедно место.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во таквите моменти потхранувани од сомнежот таа ќе побрзаше да објасни ( всушност самата себеси се уваруваше) дека Благоја е способен и низ смртта да помине а без да го забележи проклетницата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И да ја обоиш со најсветлите бои таа ќе предизвика темнина...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Тој не сака да погледне во неа, дури ни кога таа ќе му свирне.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Само да можеше да го разлути и да ѝ ги истури обвинувањата в лице, да ја осуди, и тогаш таа ќе може да се брани наместо да го моли да ја разбере и да ја признае нејзината невиност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На 9 јули 1944 година била пренесена информацијата од весникот „Њујорк тајмс“ во која министерот за внатрешни работи при Југословенската влада во емиграција Сава Косановиќ, во едно интервју истакнал дека „повоената демократска југословенска федерација ќе ја вклучи Бугарија и таа ќе се протега од Трст до Варна и балканска конфедерација, која исто така би ги опфатила несловенските држави, Романија, Грција и Албанија“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ако ја земе и ако си ја стави на рамена, таа ќе зарасне, а штом зарасне јас, душата, ќе се пикнам назад во телото и ете пак жив.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Само што била изречена смртната пресуда во Солун, се претпоставувало дека таа ќе биде изменета од султанот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тој сакаше на прекрасната Французинка да ѝ го покаже својот младешки дух - затоа, кога ќе се вратеше од работа, готвеше вечера, па со најлуксузните тренерки и спортска чанта гласно ја треснуваше вратата со надеж дека таа ќе го види низ дупчето и така ќе се заинтересира за него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Можеби првпат по многу непроспиени ноќи, вечерва таа ќе си заспие со блажен сон? Не бери гајле...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Женски, брачни, мајчински: децата можеби со подозрение ќе покажуваат кон таа несреќница и ќе зборуваат со глас што таа ќе го слушне; мачката пак има буви, тие ќе ни влезат во софата; сопственото лице делува замачкано, тоа е поради жештината; дали е вклучена ринглата под гравот? мрачната болест на машината за перење алишта може да се повтори - баботи при испирањето, а ѕвечка при перење; господи боже, веќе е единаесет часот; кој од вас загубил една каљача?
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
- Молчи, Игбал – го прекинав нестрпливо. – Ме плаши ова што ти ми го зборуваш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко и Цветан Горски, секој од свои позиции, знаења и претпоставки, беа внесени во епскиот тек на Игоровата мисла, но никој не можеше јасно да одреди каде таа ќе запре.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Штом ќе ѝ предложам да седнеме во санката, таа ќе погледне надолу, а душата ќе й затрепери и здивот ќе ѝ запре, а што ли ќе биде ако се реши да летне во пропаста!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А таа ќе се насмееше исто како и баба ми и ќе речеше вилиците и се лабави...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дури и од пенушките на црниот јасен ќе шибнат сочни прачки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа ќе биде мој пораз. Ќе ме уништи и пеплоса.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Кога татко ми ќе дојдеше од пазар и нешто ќе ни купеше за јадење, некои слатки работи, јас не ги јадев, на мајка ми ќе ѝ ги дадев, а таа ќе ми речеше – ти касни, треба да растеш, а јас ќе се навредев.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Пред залезот на својот живот, во 1937 година, таа ќе појде кон Измир и Цариград, по трагите на своите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Почнуваше часот на крводелницата. „Ако не кажеш ти, таа ќе е кабил да каже. Го убивте ли брат ми?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Штом ќе викнеше чичко Емин таа ќе купеше алва и мене ќе ми дадеше, заедно со лебот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Најстарото дете на баба ми е мојата тетка - да ми е жива и здрава до стотата, ако верувате во прикаските за наречници, нејзините сигурно ѝ прорекле дека целиот живот таа ќе се грижи за други.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Додека чека, времето за Невена стои: откако ќе слушне што се бара од неа, со зборот „смрт“ во средиштето, таа ќе сфати дека „невестинската надеж“ поминала како и самиот живот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Збирката со која по четврти пат таа ќе нù потврди дека поет не се станува, туку дека поетот се раѓа.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Водеше љубов со неа полека и се движеше само тогаш кога таа ќе го поттурнеше со колената, ја плиснуваше како мирен ноќен морски бран.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зашто самиот јазик е вилает на симболи по кои посегнуваме кога, на крајот од детството, откриваме дека немаме непосредни средства за искажување на своите копнежи ниту надеж сами да го добиеме она што го сакаме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најубав е од сите што ги продаваа на сите охридски тезги, а не пак од оние на прстите на мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој ќе рече, си отпила арно без мене, а таа ќе одговори дека ја болел забот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бесно врескаше кога таа ќе престанеше да му става во чинијата, се обидуваше да ѝ го истргне тенџерето и црпалката од рацете, грабеше парчиња од чинијата на сестра си.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Штом таа денес не се бори. Утре таа ќе мора да работи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Токму затоа, при последното телефонирање, кога ѝ рече дека има некои видливи знаци на подобрување, таа ќе го испуштеше телефонот од раце.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во радиограмата до мисијата Bethesda од 6 октомври таа ќе нагласи дека локалните преговори за предавање на „германските единици во Југославија“ требало да се одвиваат директно „меѓу локалниот партизански командант и локалниот германски командант“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Таа се хранеше од она што ќе ѝ го подадеа пиљарите или месарите, она што таа ќе го најдеше покрај лозјата и градините.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога утре ќе ја видат земјата влажна и ќе ѝ речат дека го оставила цревото да вади, таа ќе рече дека не е од вадење туку дека земјата е таква, држи влага, влажна е уште од дождот што падна пред една недела.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таа ќе ги даде сите ниви околу кладенецот, само и само Пецето да ѝ го стори дел.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Што се однесува до историјата - рекол Орце - таа ќе не оценува по нашите дела.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Некогаш се каравме со Цвета, јас ѝ велев дека мојата мајка е поубава а таа ќе речеше: Мојата има поубав фустан.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Поконкретно, „идеологијата е против многустраноста на животот на поединецот, а за оној поединец како што таа ќе го определи“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Токму таа ќе набљудува како се спроведува европската љубезност кај работниците од услужните дејности - повторно, поттикнувајќи ги мрачните зборови насочени против новата револуција, против властите, што се изговараат во редовите на чекање, кои секако нема да исчезнат за првите десет дена, дури ни со западна администрација.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И таа ќе си замине во шумата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Татко ми беше на тридневен пат до Љубљана и јас одлучив да се посоветувам со мајка ми, надевајќи се дека таа ќе знае да ми помогне на некој начин, зашто веројатно од тие нејзини книги за воспитување на децата од предпубертетска и пубертеска возраст, сетики нешто научила.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И тогај неќел јазоецо да влези, арно ама го кандисала со големи клетви, ако се вати во стапицата, таа ќе му дала од стоте умои што имала и ќе се пуштел од стапицата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сметаше дека штом таа ќе биде до него, лесно ќе ја врзе на кратко ланче.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа ми приоѓа да ми честита како и сите други, но ние си знаеме дека таа ќе биде последна за да можеме евентуално да си речеме што ќе си речеме.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ќе ја однесеш книгата, таа ќе зборува. Така ќе направиш.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Читај ја етикетата, таа ќе ти каже - гласел одговорот. - Неписмен сум! - Тогаш не купувај!
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Мозокот ми се вжештуваше при секое подзамислување на неа, а Очите секогаш, кога таа ќе беше пред мене, ми беа ококорени во неа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Револуцијата напролет само ќе нѐ уништи наполно нас и ќе ги уништи плодовите добиени од неа досега, зашто таа ќе биде насочена не против Турција, а против неа и реформаторските сили и затоа што тоа ќе биде не по наши сметки, а по сметките на некоја голема сила и некои мали балкански држави што ќе нѐ натераат нас да се дигаме, а после ќе нѐ остават на сретпат; најпосле, затоа што ако ние против сите аргументи на здравиот разум пак подигнеме востание, ќе бидеме само основа на дипломатска борба меѓу реформаторските држави и некоја трета, која борба ќе се сврши само со нашето поништување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кога ќе стои на неделниот железнички мост, таа ќе размислува за неизбежни патеки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А потоа, кога таа ќе дојде, кога ќе му се предаде и истовремено ќе го пороби, тој ќе сака само едно, веднаш, без понатаму да чека, без да губи ни секунда, да влезе во неа, да ја сака само така сè дури може...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Замени ја со трета, со верата на Партијата. Таа ќе ни била за вечнини. Трици.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога тој го знаел само договорниот знак по кој ќе се препознае со врската, а дали таа ќе се појави како познат преправен во непознат или непознат преправен во познат, дали како женско маскирано во машко или обратно, тоа Баге ниту го знаел ниту требало да го знае.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа таа ќе си заминеше за да прави вечера, а ние ќе продолжевме да работиме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој пушташе музика за училишното радио и одвреме-навреме таа ќе го слушнеше неговиот глас од разгласот на одморите како најавува една или друга песна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)