се (зам.) - јаде (гл.)

- Се јаде ли тоа! – му велам просто вчудоневиден.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Чекај го татко ти да вечераме. - Не ми се јаде. Јадов кај Коце, - излага Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Не оти немало што да се јаде. Имало. Но, како снаа, морала да се однесува скромно и да не биде прва што ќе земе, а за тоа време членовите на големата фамилија, па уште и комшии, момоци и чираци, го довршувале јадењето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Час подоцна, за тоа ѝ пишав и на Агна: „Луѓето во Маказар, такви какви што се, гневни, а некадарни да го преземат она што треба и во часот во кој што треба, можеби заради долгата историја на исплашеност, се јадат меѓу себе како шкорпиите што си ја јадат сопствената опашка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Имам чудна склоност да не им се лутам на луѓето за сторените пропусти толку, колку што се лутам и се јадам самиот себе за сопствените.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Коле се јадеше и сите нѐ обвинуваше: - Ви велев ли јас да го чукнеме уште еднаш, а вие викавте: „Доста му е. Готово е.“ Гледате ли: ништо не му станало. Молчевме со наведнати глави.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Јордан Тренков им одржа говор во Жиовските ливади под Становица.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од средето на зимата почна да му се поразболува. Не ѝ се јаде, главата ја боли, нозете ја вијат, и сѐ нешто ѝ е кусо.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Остави и, море, шо ти сториле шо ќе и мушкаш, токо да пратиме некој да му рече да сварат повеќе пилав и да го остават да се лади, оти жежок не се јаде, — му одговараше Саботко Неданов, фаќајќи се за кубурите и фалејќи се како по двајца аскери ќе тепа наеднаш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Па, па... - почна да пелтечи. - Па што, па? - Па има вкус на млеко... Хм, може да се јаде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Прво се јадеа крушите, кои во времето на берба поради задавливост не се ставаа в уста, но со стоењето од две-три недели угниваа и стануваа многу убави.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ајде, бери јаготки, што си се здрвил? - Не ми се јадат, - рече Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Истресов товар глупости, па сега затоа не ти се јадат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога времето беше жешко, освен како денешното готвење, што се вршеше на големиот шпорет на гас, храната, што се земаше од визбата или се донесуваше од бавчите, се подготвуваше овде надвор, на терасата и се јадеше на масата што беше обложена со дабово дрво, на која дваесетина луѓе можеа да јадат без да се тискаат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оваа лубеница таа ја нарече своја и црсто беше решила дека не смее да се јаде.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
АНЃЕЛЕ: Не ми се јаде повеќе, се најадов убаво.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КОТЕ: (од како каснува). Уф, уф, уф!... Зарем биле пустинските! Овие без винце не се јадат.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
„Лебот се јаде?!“, рече несигурно логотетот. „Токму така, пресветол. Следниот збор е јаде.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се врати пак во спалната и седна на креветот. Му се јаде а нема што.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Митко раскажуваше: - Те барав тебе по телефон. Ми се јадеше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Не, не, сепак раѓањето е поедноставна работа. Детето излегува, или на сила го вадат. Се јадат мекици. И тоа е тоа.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Но и тогаш, како и сите поминати години, требаше да се продолжи да се живее, да се јаде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога има војна секогаш зимите се длабоки, а имањето ти рика, му се јаде. Не те прашува дали имаш, ти бара. Сите сечат за козите, јас за кравата, за магарето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- При напаст на голема болест, вели Маса Кулумоска се јаде лук и куќите се мачкаат со катран.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А децата, ко деца, си бараат. Децата и добиците никогаш не прашуваат дали има или нема. Си плачат, си мукаат, волчица им вие во мевот. Им се јаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Векот време седевме и си зборувавме за бакрданик, за палеж, за варена тиква. Кому што му се јаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На најголемиот, на Ангелета, сега му се јаде за двајца. Такви му се годините.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам дали вода им се пие, дали турипотпечи им се јаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Месото е малку веќе кинисато, наплувано од жешкото, ама се јаде. 176
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога дојдоа Французите, видовме дека се јадат и црвени патлиџани. Скапани.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Треба повеќе да се сади, да се јаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знам ама не можам да му земам од уста на другите. На сите им се јаде. Сите еднакво ме болат, болка да ме отреби!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јадење, ко секое јадење, вели Лазор Ночески, ако го јадеш - се јаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ што не си јал мислиш дека не се јаде, вели. Ја закачувам потката во градината и гледам дали никнал босилекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нејсе. Луѓето се согласија: сакаат да работат, оти им се јаде. Им се витка мевот, им бега папокот од нејадење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никифор Ганевски рече: „Не верувам дека по смртта се оживува. Од варено зрно не никнува пченица.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јордан Шоп не се согласи: „Тогаш качи се на ридон и види кој се кикоти, кому му се јаде варена пченица над туѓ гроб.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Добар е и вака да се јаде, со џимиринки, со сирење, или со кисело млеко, но многу е посладок ако пред тоа се потпече, во тепсија, заедно со џимиринките, или со сирењето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ѝ доаѓаше да кине месо од себе само да помогне, нејзиното чедо да не се јаде и да ги задржи двете најважни суштества во нејзиниот живот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога се служеше вечерата, само на едната половина од салата ѕвечкаа ножевите и виљушките, а на другата се јадеше само со раце, па немаше тропање.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Жан Мартин пак прашува: - А кој ќе плати да пиеш она што се јаде и да јадеш она што се пие? Тони пак одговара: - Сите овие што седат овде. Се разбира, дамите повеќе. Јас сум за нив неодолив.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Стварноста го врши својот притисок само преку потребите на секојдневниот живот - потребата да се јаде и да се пие, да се има засолниште и облека, да се одбегне проголтувањето отров, или скокањето од прозорецот на најгорниот кат и слично.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа само замавна со раката и рече: „Ќе го оставиме ручеко за некој друг пат. И онака не ми се јади.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Не се јадеа ако не се жешки, но потоа ставивме и урда, па така се почувствувавме како да сме дома.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бевме неколку девојчиња, измесивме баници но со лој.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Додека се јадеше мажите пиеја вино, женската челад вода.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Веста бргу се рашири, дојдоа од градот, од власта, се собираа луѓе и од други села и веселбата сѐ повеќе и повеќе се зголемуваше: се пиеше, се јадеше, се колеа јагниња, прасиња, се влечкаа бинлаци со пијалок од куќите, се тркалаа бочви со вино по сокаците; ечеа свирки и песни, клокотеше селото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Една светска заедница што живее складно - се почитува себеси и се јаде.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Значи моите сестри сето тоа го виделе, а виделе уште и два кувера еден врз друг и најозгора една излижана гуна, една столица без наслон на која се јадело.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Та Чана знае дека таа кога и да се седне да се јаде, остава полна чинија и за него која на крајот ја изобуваат внучињата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Ете... - рекоа луѓето, - во животот се јадиме, се глодеме, се караме, а ете по смртта што нѐ чека...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И нѐ положија жедни крај плисоците вода и нѐ завртија по снагата од браќа ни живи да се јадеме дури други храниме.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Другарчињата беа добри, креветчињата беа меки, но што вреди сето тоа кога мораше во одредено време да се станува, да се јаде и да се спие!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но, Зоки, - вели баба му, - на масата се јаде, а врз стол се седи.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Стопати на Зоки му е речено дека супата и не смее сосем да се излади, па потоа да се јаде. А Зоки сѐ ќе рече: - Смее!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
– „Ја чекај да си позобам троа црвје, и така ми се јаде,“ си рекол Силјан и си влегол во браздите да си збира црви.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Најдо помисли и вака му одговори: - Навистина на мака си, ма си изел што не се јаде и сега ќе тргаш!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
ТОПУК: Ми се јаде урда.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Тогаш за првпат ѝ било спомнато на Трајчеица, и тоа в очи, дека треба да се спушти на земјата; дека не смее да мисли дека сѐ што лета се јаде; дека мажот не е секогаш само маж; дека покрај тоа што е маж сака да биде и љубовник, и додворувач; дека на жената ѝ е порачано да биде убава; да биде посакувана;
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дачо нерасположен и скиселен продолжуваше да спие со Ранч, а и Ранч продолжуваше со своите зајадливи боцкања: штом ќе дојдеше време да се јаде, Ранч ќе влезеше во стројот крај Дачо и зајадливо ќе му дофрлаше в уше: - Ако не дадевме ние пари за тебе, ти немаше да дојдеш ваму.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Мајка ми ѝ принесува млеко. Но таа прошепотува: - Јаболка ми се јадат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
На тој ден стана обичај луѓето да му врзуваат мартинки на добитокот: да не куца, да не се шине, да не му се јадат копитата, да не буца со роговите, да не фаќа дрскосерец, да е плоден.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога се правеше гробот, кога ќе почнеа темелите да му се копаат, да се поставуваат темелници на споменикот, се канеа сите блиски и роднини на покојникот, како куќа да се прави: се колеше јагне или овен, се редеше главата во темелникот, се правеше ручек, се викаше попот, и тука заедно со мајсторите се јадеше, се пиеше; пред тоа, попот Матлија со крстена водица ќе го осветеше гробот, ќе му пееше молитва, ќе фрлаше поглед на плочите и камењата стокмени за споменикот, ќе ги пофалеше мајсторите што ги делкале, домаќинот што стокмил пари за споменикот, а потоа, сиот измастен од месото што го дрпаше, го поземаше бинлакот со вино и долго го држеше на устата како да го подува.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но му дојдеше ли писмо од дома или од неговата саканица Царјанка, му јавија ли дека има свадба в село, ум немаше во главата; како зашеметен, како споулавен шеташе низ касарната; ниту му се јадеше, ниту го редеше на ум она што му го зборуваа на вежбите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сѐ што лета не се јаде, си рече потсетувајќи се на поговорката што неговиот очув често ја повторуваше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во овој град се пие, се јаде и се игра како утре да ќе биде пропаст на светот.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ама утре трипати треба да се јаде леб.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ДИМИТРИЈА: Ќе се јаде ли во оваа куќа? ВЕРА: Не се дојдени.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Мислите сѐ што лета се јаде. Европа ве бара! Ѝ се прди на Европа за вас. Воздивнувате по Германија!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Цел ден забава, се јаде и пие, а никој не знае чија е куќата и кој ги плаќа сметките.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Потсвесно барав трнливи причини за да ја изневерам среќата, која или не ја заслужував или знаев дека не можам да ја достигнам (а и сенсот за тоа што навистина е среќа полека го снемуваше при помислата на индигнацијата кај луѓето, утилитарноста, хегемонизмот, ужасот и теророт во светов во кои сите ние преживуваме и меѓу себе се јадеме).
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Боже пази некој елен или срна да удри или да помисли дека нивното месо се јаде.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Не е здраво да не се јаде месо. Не е здраво за телото. А копаните се вкусни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Бабо, мене не ми се јаде, - рече Дора и ја турна пластичната чинија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја помириса кожата и потоа ја испружи долната вилица со долгите, тенки заби, а влакната од брадата ме допреа по прстот и малку се наежив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ај, да купиме риби, велам, денеска се јадат риби.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам дека јадам само кога ќе му се јаде нему, спијам само кога ќе ме пушти тоа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А мене ми е жал да гризнам, не знам како се јаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не, не ми се јаде, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По овој случај почна и повеќе да ми се јаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Непара ми се јаде, ама пак сркам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај нас се јаде и за денеска и за утре, велам, се јаде и за оние кои нема што да јадат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како за секое црево да се јаде одделно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
не се трае за јадење, некои и по три пати во денот го менуваат името и ги тепаат децата за да плачат: кога плачат не им бараат јадење, забораваат дека им се јаде, ако продолжи оваа сиромаштија, велат луѓето, не ќе ги познаваме и парите, ќе заборавиме која колку е и од колку е,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Бидејќи, еве гледам, твоите играчки се тврди за забите на моите мечиња, значи не се јадат, продолжи си го патот и другпат не поминувај одовде, оти јас немам многу доверба во оние што личат на тебе!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)