бев (гл.) - што (прил.)

Но и за госпоѓа Камилска и за Мајка најбитно беше што нивните сопрузи колку и да се оддалечуваа со нивните идеали, со метафизиката на нивниот бег во историјата, тие си остануваа уште поцврсто на Балканот со нивните здружени библиотеки...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Пред влезот стоеше едно такси, постара кола во зелено-бела боја, а најинтересното беше што на возачкото седиште седеше жена.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ништо друго не мораше ни да прави, доволно беше што постои.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Но чудно беше што кога Јован завлезе со казмата надолу и исцрпе нецело пол метро земја, почнаа да се појавуваат камења.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Најголемиот парадокс беше што на крајот од својата мисија ја губев земјата којашто ја претставував!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Под знакот на парадоксот појдов во дипломатијата, под знакот на парадоксите се враќав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но најстрашно беше што многу знаци криеја чиста човечка свест, разум.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не можев да се туширам затоа што како веќе да ги чувствував чекорите на тетка ми како нервозно маршираат пред вратата - кога наместо да слушнам чекори од ходникот, од шолјата слушнав само едно „клок-клок“ и регистрирав како водата од казанчето сосем се испразни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, тоа што уште повеќе ме изненади беше што кога продолживме да чекориме напред, кујната се претвори во складиште во кое имаше неколку стари велосипеди, косилка за трева, разни алатки, боци за гас и слични работи, наизглед неубави, а сепак корисни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
За нас најзначајно беше што подолго да ни останат живи козите, дури, ако треба, и да се смириме со Сталин, да му ги признаеме „нашите грешки”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Некои гласови идеа и до нас, но за сите нас најзначајно беше што татко ми купи коза, а мајка ми беше среќна со сите нас децата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)