фиока (ж.)
Во фиоката со чипканата долна облека.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Како оној ден кога заборавив да ги отстранам трагите од моето истражување, па ја оставив средната фиока на брат ми растурена.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Имаше толку сила само да стигне до фиоката во која токму за вакви прилики чуваше парче чоколадо.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Сега, само да ја подотворам средната фијока од моето биро, веднаш ќе ви падне в очи иста таква шупелка.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Посебно задоволство ми претставуваше да ги претресувам фиоките од креденецот и во нив да изнаоѓам веќе одамна неупотребувани разни предмети.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Го стави дневникот во фиоката. Беше сосем бескорисно да помислува да го скрие, но може барем да знае дали неговото постоење е откриено или не.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Додека во неговата ординација бев седнат спроти него одеднаш доктор Настев ја извади минијатурната шупелка од фијоката, ја разгледа внимателно како да ги бара нејзините загубени звуци а потоа на чуден начин си поигруваше со прстите по нејзините дупчиња.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Отворањето на фиоките е рамно на отчкринувањето на волшебна кутија: смекнатата браон банана меѓу копчињата, виљушката до моливот, тој до кремата за бричење.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Ја вадевме фиоката којашто беше над заклученото шкафче и ги вовлекувавме детските тенки раце низ празнината, со прстите набрзина зграбчувавме од локумот и си стававме по едно локумче в уста.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Ја извадив онаа негова фотографија што му беше останата од неколкуте што ги имаше направено за пасош, а не му се допаѓаа, оти не бил убаво излезен на нив, па ги имаше скриено во фиоката, никој да не му ги види, ја извадив од фиока и ја ставив пред себе.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Полека влегов во неговата соба. Брат ми ја средуваше фиоката.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Го адресирав пликото што го пронајдов во фиоките заедно со другите празни плика и хартии на мајка ми, со надеж дека ќе стигне во Гоа, тогаш кога Игбал ќе биде таму.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Зар ова не е ваше, вели и ја отвора фиоката, го вади писмото.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Да ја земеме за пример малата фиока, која столарот ја направи за потребите на некое домаќинство.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Ковертот на благодарноста што ја претставуваше во одредена мера и мојата судбина веројатно се наоѓаше во сината папка што иследникот ја оставаше во фиоката од неговата десна страна додека излегував.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
И потем ја стави во фиоката и ја заклучи.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Не ја ни мрднав целната комода дури не сетив дека треба, најпрвин, да ги отстранам фиоките.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Кога ќе му дојдат другари - ќе има другари и другарки како во Кочани - ќе можат да седнат дури и на подот - баба му даде сосем нова черга... ќе има другари и другарки... ќе има... ех, Јана... срипа, ја отвори последната фиока и оттаму го зеде албумот... милата Јана... ја засака како сестричка, пред да се роди Мими... еве ги заедно во забавиште, на приредбите во кои учевствуваа, еве ја и последната - збогум забавиште мило - заминуваме на училиште!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Си го чуваш пиштолот во фиоката до креветот.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Во фиоката од работната маса му го најдоа тефтерот Veritas во кој Мил запишуваше разни работи.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
