отвара (несв.)
Не ги отвараше очите и не јачеше.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Мансардата оживуваше, се отвараше со магија на цвет да ги пушти во себе разнобојните шурки на светлината.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Но тоа исто така значи дека не постојат галериски отварања за перформансите на светецот.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Кутрото теле сѐ уште не знаело дека проблемот не е во боите туку во вратата која се отвара но може и да се затвори.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Не знам од која причина но тој ги повтори уште еднаш познатите наоди: дека вратарот изјавил оти преку ноќта портата не ја отварале а и утринава ја нашле заклучана; притоа и објаснувањата што ги добил од дежурниот лекар Јованов се движеле во слична насока.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Модел или клуч за разрешување на душевните лирски трепети бликнати од силата на инспирацијата, од поетското искуство, поетски говор кој ги отвара вратите на победоносниот чекор на вредностите.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Времето пак тргна. Просторот почна да се отвара и да постои како кога во пролет се отвара цвет.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Внимателно ја отвори и полека ја тргна назад како божем сама од себе да се отвара.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Терапевтот будно ги следи телесните реакции на Лена, координираат ритамот на нејзиниот говор и дишење, поставувајќи прашања кои отвараат простор за нови нарации: Ако таа го напушти бракот од љубов и страст за да биде верна како телесните добра сопруга и добра мајка во стабилен дом, кои настани ќе ја обликуваат нејзината иднина во годините што доаѓаат?
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Сите карти не ги отвараше наеднаш.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Беше вака: Пред нашиот стан, во којшто се влегува низ двојна врата, се поздравуваме со соседите додека Борко ја отклучува првата врата, па го врти врзопчето и со другиот клуч ја отвара и втората.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
„Се викаат ноќник, цветовите се отвараат ноќе и шират многу пријатна миризба.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Мечката не знае да чита, ама знае да отвара чоколади.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
И му отвара лисицата на воденичаро.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Станува, зема едно дрво и ја отвара печката. - Иаај! Па таа изгаснала! - Аииј! - се чуди Сашо. - Изгаснала!...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И кога се распламтеа сите запалени сосови, тој виде како се отвара вратата од кулата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Како земјата да се отвараше, а небото огнено да се истураше.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Партијците уста не отвараа, ниту се спротивставуваа, ниту одобруваа. Седеа по канцелариите замолчени и исплашени од мечот Господов што веќе висеше во воздухот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Германецот убиен ноќеска крај бензиските складишта ја отвара устата и ја пее својата Лили Марлен.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Исто така бевме и големи љубители на LSD, така што често муралите што ги плескавме ги ширеа и отвараа ѕидовите, а публиката на нашите перформанси се претвараше во кокошки, зајци и мали сиви полски глувци. Беше забавно.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
