нејасен (прид.)
Нѐ припекува и ни скорева нејасна возбуда.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ги отвори очите за да види и виде над себе војник со нејасно лице.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Некаде во комплексноста на неговото битие броилото се превртело и нејасна магливост беше паднала врз неговиот вид.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Во неделите наутро одел в црква и слушал нејасни попски песни а попладне спиел со некоја вдовица.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Средбава во вагонот, а потоа и моето присуство веројатно ѝ се чинеле и премногу податлива околност за излевање на некоја нејасна завист а можеби и на горчина во која не бев упатен.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не фолираше во тоа одредено време на месечевото движење и раѓањето на невидливите призраци и страшила во тие летни, запарни ноќи, кога неговото далечно детство со глувчешки скокови го прерипуваше подот на скоро празната соба заградена со жици на нејасен страв, тој недозволен грев роден од сенките и мрзнењето на светлоста.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И нека е само поради таа нејасна радост на која не можеме да ѝ ги видиме очите, Иван Степанович ја заслужува нашата длабока почит и благодарност“.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Посебно ми се чини привлечна иако нејасна дури и облачна онаа претпоставка: дека иследникот, во настојувањата да го скрши моето спротивставување и самиот не одбива да дружи со моите размисли упорно следејќи ги.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не барам а наоѓам во себе чудна слика: помеѓу осаменик и чета со нејасни лица е кренат непробоен ѕид со тајни отвори за атак само од едната страна.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И пак се загледуваше надвор во честата темница, кај што нејасно се оцртуваа дрвјата и контурите на планините.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Но сега-засега од такви подробни разгледувања за засегнатите прашања уште нема голема и неодложна потреба; затоа требаше за сите од нив да се кажат по неколку збора, зашто тие едно без друго се нејасни и неразбирливи.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Не бев ни забележала дека веднаш по мене излегле двете машки деца од братот на Вера и со чудење и нејасно за нив сочувство гледаа во мене.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Сѐ ми е измешано и нејасно во главата.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Што значеа сите тие слики и нејасни мисли?
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Така пишуваше во дневникот, со нејасни букви, зборови... сплетки на моето и твоето минато, од сопствените патешествија...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
До нив допираше нејасна врева од многу гласови, песна и тврди удари по камениста земја.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Од тоа сликите се распарчија на ситни нејасни делови како искинато писмо развеано на осум страни.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Клекна и почна да ги бере делумно за да му мине времето, но и поради една нејасна желба да има букет цвеќе да ѝ го понуди на девојката кога ќе се сретнат.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Па дури и тогаш ѝ се чинеше дека тоа е само нејасна алузија од Даниел.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Растргнат од многубројните неуспешни обиди да направи слика, сликарот сега првпат осети нејасна радост од средбата со онаа непозната мома, која секое утро поминуваше со својот сад, му пожелуваше добро утро како на стар познајник и си одеше пак нагоре тихо, незабележано...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
