лицемерие ср.

лицемерие (ср.)

Чувствувам искреност или извештаченост и лицемерие. Знам кога некој мисли лошо за мене или кога некој се чувствува лошо во себе.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Беше притворен и неговата душа страдаше од лицемерие.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Со долготрајна осаменост, се разжестувам, тој го ослободува духот од предрасудите на провинцијалноста и лицемерието.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ме убиваше нивното лицемерие, бидејќи во секојдневната работа, во тој сложен и необјаснив сплет од околности и соодноси, сите ние се проституиравме на различни начини.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа некако придонесе за продлабочување на интимноста меѓу нас двајца, тука немаше лаги и измами, немаше лицемерие, немаше тензија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
3. КРОТКОТО ЈАГНЕ ОД ДВЕ МАЈКИ ЦИЦА - со тоа чие лицемерие се дефинира како поим?
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Јас со сета сила викам дека лажат, но гласот не ми се слуша. Смешен сум. Боже какво лицемерие.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Со прво ќе го погалат кучето по вратот и потоа, наеднаш, ќе го фрлат. Како дабова пењушка. Колку е големо човечкото лицемерие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не во чувството – можеби тоа е најдобра вакцина против бесрамната суровост на лицемерието.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Естетика - да, етика - не“, како да вели Гринавеј, длабоко свесен дека токму игнорирањето на досегашниот, „христијански“, етички концепт (полн со лицемерие, одминати вредности, петрифицираност) може да значи барем назнака за еден друг, посоодветен на ова време на дезориентираност, па и ако го наречеме „естетика“, тој нов концепт, таа нова вера.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
— Не го знаете нивното лицемерие, вели дедо, сѐ што ќе ви ветат пак ќе погазат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја исполнував со лесни задоволства, лажни вредности, лицемерие и насмевки кои повеќе го изобличуваат лицето отколку што му даваат спокојство.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Што и да речев, повеќе немаше никакво значење. Лицемерието кулминираше.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тактиката што тие ја користат е контра- културно демаскирање и реинтерпретација на јазикот на рекламите, со цел да се разоткрие нивното лицемерие.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тоа не ѝ го реков од некоја злоба. Или од лицемерие. Да чува Господ. Дури ни во помислите! Само од добра намера.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нивната интелектуална амбиција, онаа наводно силна глад по знаење и мудрост поради која човек, како што велат, се решава да студира филозофија, молкум се повлекува пред првата конкретна општествена пречка и веднаш наоѓа сатисфакција во ситната злоба и лицемерието на приватниот трач.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Секогаш се бараме во некакви небиднини, несоници, во разни прегрешенија мудроста нѐ збудалува, милоста е дар кој најретко го даруваме, богатството на ближниот е наша потреба, и туѓото лицемерие е секогаш поголемо од нашето, а ние невини, насмеани пред сѐ ново и неразбирливо, измешано со надежта на новите намери, го мериме преостанатото време за воскресение.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Ние, луѓето, човечкото лицемерие сме го усовршиле до совршенство. ***
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Ама не можеше да си го покаже своето лицемерие, особено пред својот заменик Псалтир Палигоров.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Потем логотетот се созеде и почна со зборови најгнасни да фрла по сите нас, освен по Лествичникот; рече дека ќе нѐ распушти, дека ќе нѐ прогони од царството, дека имињата ќе ни одземе, прав и пепел дека ќе нѐ стори, дека за опашки од единаесет коњи ќе нѐ врзе и ќе нѐ влече сѐ додека трае животот на коњот, дека главите наши на кол ќе ги надене и на ѕидините од градот ќе ги истакне, како бајраци на срамот и лицемерието, на неверноста кон себеси, како пример за тоа што ќе ја снајде устата што говори она што не говори душата, и тоа пред тронот владетелски, царски!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Повеќе