литература (ж.)
Убавината не е најважниот дел од литературата.
„Бетовен“
од Џорџ Александер Фишер (превод Јана Андреевска)
(1905)
Ова рано запознавање со најдобрата литература на неговото време вродила со интелектуална пристрасност, која потоа добро го служела целиот негов живот.
„Бетовен“
од Џорџ Александер Фишер (превод Јана Андреевска)
(1905)
Исто така по неа може да се проследи на која варијација или на кој дијалект во кое време имало поголема литература.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Наскоро се пројави потреба од помошна литература која беше составен дел на истражувањата и филологот воодушевено се фрли на работа.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
На него треба да се создаде една богата училишна, научна и убава литература за да може преку нив да се рашири низ цела Македонија во вид на литературен јазик што ќе ги измести од неа јазиците на пропагандите.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Литературата ја има онаа прекрасна моќ на градење мостови дури и меѓу навидум неспоиви појави и дела.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Од филозофската литература со која се клукаше знаеше дека еднозначни одговори на клучните животни прашања нема.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Ние сега со брзина ќе треба да го разработиме нашиот литературен јазик, да го установиме нашиот правопис и да создадеме една наша литература што ќе им одговара на сите наши потреби.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
При сакањето, ако не ќе можеме да печатиме многу работи на нашиот јазик, затоа пак нашата интелигенција ќе може да послужи како жива народна енциклопедија во која ќе се имаат точни и проверени информации по сите оддели на науката и литературата.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
За македонска народност, македонска литература и литературен јазик ние ќе можеме да му мислиме само кога ќе заживееме еднаш слободен политички живот; а до тогаш нам ни треба ние да сме соединети и да го оставиме настрана националното прашање.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Науката и литературата се најважниот фактор за развивањето на еден народ како народ.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Сѐ уште не може да го сака животот помалку од литературата, иако често барал дополнително задоволство во книгите (и читањето) во однос на своето немалку возбудливо секојдневие.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Штом ја преминав границата, цариниците на културата почнаа грубо да лепат врз мене идентификациски етикети: комунизам, Источна Европа, цензура, репресија, железна завеса, национализам (Србин или Хрват?) - истите оние етикети од кои во својата земја успеав да ја заштитам својата литература.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Основните прирачници во светот на литературата се туѓите книги и сопственото искуство.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Наместо збирштината од провинцијализми би уследило времето на светската литература.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Наоколу карти, божества, хороскопи
слики, книги, мемоари
пресметки, математики, хронометрии
ти стануваш појдовна точка за сѐ
да може да се сложи
ти си ѓаволски склоп
структура на структури
Време, Литературо
покажи ми ја темната страна
вишокот, несводливоста
хроничната невидливост
нашата обострана завист.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Во литературата за семејна терапија постојат многу примери на комбинирање на наративната метафора со различните конверзациски/ лингвистички метафори.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Нашите даскали нѐ убедуваа дека е тоа шунд литература.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
По степенот на развивањето на науката и литературата кај еден народ се мери неговата култура и по нив се делат народите: на културни и некултурни; културните народи владеат, а некултурните робуваат.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
И Татко и Камилски не можеа да се сложат се тезата произлезена од балканската литература на времето, која имаше влијание врз институциите на идните времиња, во врска со терминот на курбанот дека постојат два света помеѓу коишто нема и не може да има вистински допир, ни можност за разбирање, два страшни света осудени на вечна војна во илјада облици..., потоа еуфемизмот на пеколната неслога, повикот на незапирлива борба со ветување дека курбанот, односно прекрасните жртви ќе бидат залог за поубав живот на некои далечни поколенија.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
