кловн (м.)
Кловнот го спушта палтото во скут и ја крева главата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Кловнот долго се гледа. Едното око се полни со влага и го разбива огледалото во ситни кристали.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сега и здравото око на кловнот е слепо.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Кловн е и ја болува својата болка на свој начин. Низ игра и со смеа.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го навлече кловновското лице и појде по светот. Тираните го сметаат за шут.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Кловнот гледа во огледалото нејасен лик.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Луѓето рамнодушно ги гледаат двајцата кловнови.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Овде во близината на гробиштата живее Август Рицман, пропаднатиот кловн. Кај него ќе појдам.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Стоев на прсти помеѓу две рамења, гледав само малечко крајче на арената, среќен кога шарените кловнови со големи црвени носишта ќе се појавеа на тоа место. Кловновите ги испратија со весели извици.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Не можев спокојно да го следам вештото превртување на двајцата кловнови.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кловнот останува некое време здрвен.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Коњ без утре, со обесен товар кловновски години на опашот, години и минати подвизи, години и скокови над бездни, години и бавно влечење.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Вилиците на кловнот се вкочануваат. Сака да каже нешто, со водопад од зборови да ја измие страшната клевета, да докаже дека не е така.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој ми кажа до солзи смешна приказна, тој, Глупавиот Август од еден пропаднат циркус, и јас сфатив дека сите кловнови на светот се тажни.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се наведна над лицето, замрзнато од леден, црн удар, и не најде ништо што мислеше дека ќе најде - еден свет на тој човек, едно движење во просторот на продуваното време, сѐ она за што му говорел тој во темните крчми: детска играчка на изгубеното чедо, тажен кловн со плачни очи во тоа барутно време, некакви Марии со црвени искри во коските.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сивосиното око на кловнот се полни со влага. Од тоа другото станува безизразно, тапо, нечовечки рамнодушно.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Рицман е силен. Го симнува кловновскиот минијатурен цилиндар од своето голо теме и вади од него многу шишиња.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој беше вистински гракач, а начинот на кој се шанташе околу куќата, беше како вистински кловн.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Вели: „Бевме кловнови. Или потсетувавме на клонови што ги повеле боси на прошетка по циркуска арена послана со трње место со триње!
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Уметникот е всушност целата евидентна историја на свесното постоење, тој е целокупната археологија на цивилизацијата, тој е активен симулатор на времињата и настаните и конечно кловн и шут во сопственото време.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
