врати (св.)
Сите возови се полни со Германци, цела Германија се враќа од Сибир.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ама, дека многу нѐ сакаше, само ни ги тргнал, ни ги вратил рацете назад, и се пикнал меѓу нас.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но луѓето никогаш не се вратија.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се враќам дома и гледам полна соба уплашени луѓе.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ама, уште кога ме виде како да се сети на нешто и почна да му се враќа плачењето, дишењето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Така секој ден нѐ водат на станица и, секој ден, нѐ враќаат назад.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ние веќе бевме тргнати за Солун, вели човекот, ама од пол пат нѐ вратија...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Го враќаше и кучето, ама тоа кршна од посоката и пак нѐ пречека на патот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во што се претвора крајот тогаш: дали во нов почеток или во нова бездна што нѐ враќа пак назад и пак на исто?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Небаре цела Европа да се враќа од Сибир.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Јас одлучив и нема враќање...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Се врати штркот во седелото ланско, со жаба стара.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Можеш ли да ми го вратиш минатото? Минато без иднина!?
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Сакавме да земеме многу храна, па со козите да се скриеме во блиската планина со пештери, да живееме едно време од млекото на козите па, кога ќе се смират работите, да се вратиме во градот, кога ќе се врати и слободата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Овде ние е местото. Гнездо да свиеме. Врати се дома...
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
- Морам да се вратам во војска.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Живее и никогаш не смее да се врати в град.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Откако ќе се исплискаа и освежеа, се враќаа пак назад, бришејќи се со своите големи шамии.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Го видовме, значи, камчето од Месечината и се вративме дома.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Сонот ми вели брзо ќе ми се вратиш, брзо...
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
