еве (чест.) - го (зам.)

Немајќи друг избор, се вртам уште еднаш да погледнам кон Сатирот и тамам погледнав на која колчето на коешто седеше кога одеднаш еве го Сатирот зад мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И ќе го рече она што најмалку го очекуваш а толку ти е потребно да го слушнеш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нина стана: „Еве го Влатко, од дессетиот кат. Новодојдениот!“ и се сврте кон наседнатите, „А ова се Мирко, Филип и Жарко.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Лазор, кутриот, се сврте наврапито спрема Максима, но Мустафа ефенди, како и сите Турци голем љубител на борењето, рече Јас ставам две лири на нашинецов и веќе немаше кој да одречи да нема борење помеѓу нив, помеѓу Лазора Перуноски од Потковицата и Иса од Кичевско: Мустафа ефенди го испрати протуѓерот да ја разгласи борбата за точно напладне во Али чаир па сите заедно слегоа во дворот на општината за да ги состават борачите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И еве го, по кусо време се врати нервозен, го продолжи состанокот, но не со започнатата содржина.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Избега и еве го сега овде во оваа осамена колиба ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Еве го ве! Токмо така, ако сака он, сполај му!“ — и си ги забриша солзите со крајот од ресената шамија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На масата садовите се поставени наопаку, но не паѓаат, чинијата полна јадење, виљушка, лажица и нож, парчиња леб и чаша ракија од суви сливи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едно го виделе врапчињата, и излетеле од седелото, та застанале на врвот од дрвото и почнале да си жалаат и меѓу себе да си велаат: - Ејди, море домаќине - му рекла врабицата, куќата наша појде, еве го стопанот од лозјето дојде за да го одгрибуат лозјето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Моето детенце! Моето детенце!,“ извикува жената и го гушка парталчето на градите, го гушка и не престанува со радосните восклици: „Ми се врати моето детенце!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И еве го сега она моето, неизбежното: Зошто ова го пишувам?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Девојчето веќе има во рацете убав букет жолто цвеќе. Еве го, се враќа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Човек ќе се понадева да замине, ќе го побара мирот, а потоа тој мир еве го претвора него во суштество тапо и исплашено пред одговорноста на одлуката што им ја соопштил на другите, како единствена и целосна вистина, дека заминува, ни помалку ни повеќе, заради пишување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Очите му светат како јагленчиња, лицето му се издолжило, чиниш кожата ќе му се дупне секој миг од острите јаболкца и брадата. @еден е отец Лаврентиј, гладен е, измачен; трча и паѓа, колената му се жива рана, табаните - камен, жолт е отец Лаврентиј, жолт како свеќа, но носи абер во манастирот во кој мора да стигне.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Еве го“, му викнав на Перета, „дај им го, нека одат по ѓаволите“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Еве го проклетството, еве ја кобата што кобеше да изгори селово”, свикаа луѓето и го зграпчија Јосе Натемагото, го врзаа со јаже и го фрлија во пламенот на куќата што догоруваше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Еве го, ене го, кај да е ќе дојде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Додека сум на стража не познавам никого, тоа е мое правило.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во еден момент се сетив: Тој мисли дека е сè уште таму иако еве го заедно со мене тука.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Околу наоколу општината и училиштето ќе бидат заградени со еден ист ѕид - еве го и него.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И еве го, наголеми и таа живинка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме видел да се чешам под мишките и еве го: Ај, глави ме за слуга, вели, да те поштам од вошки, да те чешам од болви.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А еве го постигнав и мојот животен успех: Се откачив од илузиите во врска со тебе!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И потоа, целиот кревет, со отец Лаврентиј излета низ прозорецот, уривајќи го ѕидот и исчезнувајќи во далечините, таму каде што веројатно се спојуваат небото и земјата во темно, ноќно ветно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
СПИРО: Е, ама пак тој ќе не куртули. Еве го.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- Ејди, море домаќине - му рекла врабицата на врабецот - еве го пак стопанот од лозјето, дојде за да го кроит и кроејќи ќе ни го најди седелото и ќе ни го расипи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Нејзиниот тивок глас како да ни зборуваше: - Одете, малечки мои, еве го патот, одете, не предавајте се !
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
НАЦА: Токму затоа. Од саклет, чорбаџике, од мака, од страв... Еве го.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Мисли, мисли! (се удира по главата) – Еве го, го најдов - од внатрешниот џеб на мантилот веди месарски нож со долго, блескаво сечиво – Сега, на работа! – се наведнува над св. Јован
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Еве го кнезот, и целиот собор ќе ја догледа неговата слава, и џарот е помеѓу нив. Потпис: Цар Соломон, 909.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Еве го моето зајаче!“ Сите деца ќе сакаат да си имаат вакво зајаче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Еве го Даниел,“ рече Клара, покажувајќи на младиот човек кого не го познавав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но, еве го најважното, бате. Што мислиш, што е тоа што ѝ се сторило сомнително кај него ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Општината од север, од кај Џокоските, ќе биде заградена со висок ѕид, а општината и училиштето меѓу себе ќе бидат разделени со исто така висок ѕид - еве го и тој ѕид.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И така, го погинал и се вратил Марко у Прилеп.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Па на твојата романтика еве го и мојот предлог, тоа да биде на денот врзан за празникот Вера, Надеж и Љубов.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Да се надвладее видливото за да му служи на невидливото – еве го живото на поетот“.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
ДВАЕСЕТ И ОСМА ПОЈАВА СПИРО, НАЦА И ТЕОДОС
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Додека љубов ти изјавувам, јас еве го доживувам сонот.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Ибн Пајко продолжи: „Еве го решението да се поправи сокакот до Бојаџилар Мејдани, ама потрошените средства да се наплатат од стопаните на дуќаните крај сокакот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ќе му се бројат на владиката четириесет педесет, или колку ќе посака, лирички и еве го за дваесетичетири часа и прота, не само поп.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сличен на мудроумен и видовит старец, збрчкан од тежини што му ја притискале преморената душа и бушав од игра на ноќни ветрови, Лозан Перуника дошол на испотен шарколија и ги избројал пред насобраните луѓе и жени гробовите што живите од дружината им ги ископале на мртвите: останале патем рабите божји Дмитар-Пејко, Неделко Шијак, Јанко Крстин, Пеце Димовски, Борис Калпак, Симон Наконтик, Онисифор Мечкојад, Куно Бунгур, Пандил Димулев, Никола Влашки, Сандре Самарија, Самуил Пендуш, Филип Макариев, Никифор Ганевски, Илчо Просинек, Каменчо Скитник, Орлен Шумков и Јаков Иконописец, кои со ранетите Чучук-Андреј, Метуш Батковец и Цене Папчев можеле да бидат прогласени за дваесет свети и пресвети маченици, безбедниот Јаков Иконописец, без тој апостол со душа на вероизмамник од чиј оган горел Круме Арсов (ако починал, бог да го прости), и отишле или бегале од дружината Васко Тушев, Цуцул Мицковски, Осип Сечковски, Салко Вадидуша, Трипун Караѓоз, Гидоен Кузмановски, Блаже Задгорец, Марко Марикин, Пане Долгманов, Кирил Сукаловски, Јордан Шоп и последниот, сѐ уште негде на пат, Спиро Првославец, ако е некој виновен - господ нека му суди и се враќале со камења за неколку воденици и со тројца ранети Онисифор Проказник, Јован Стојче-Столетников, Герасим од Побожјане, Богдан Преслапец, Лазар Аргиров, Наџак-Јанко, Арсо Арнаутче, Цветко Грнар и Богоја Гулабарин, споулавен и зол колач на беспомошен раненик, и еве го него, Лозан Перуника, гладен и жеден гласник, од чие бавно и тешко редење на имињата до бога раснеле тажачките на жените и плачот на децата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еден од начините да се пишува музика: е проучување на Дишан.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Одеднаш, еве го, тате влезе, а мене здивот ми застана, како ли сега тој ќе го протолкува сето ова, многу се плашев од него.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кадијата ги викна раштрканите сејмени кои направија куп пред вратата и им рече кратко: – Момчиња! Еве го Суљо-ага.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И еден ден, еве го, се јави: почнаа болките, тргна да се кине утробата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Имав впечаток дека тоа е смислено, бидејќи на крајот од филмот, во другата сцена на железничката станица, кога возот се враќа, тоа е само мал бел обичен дим. •Хичкок: „Навистина за првата сцена барав многу црн дим; тоа е една од оние идеи за кои ќе се изнамачите, а тоа нема ни да се забележи; но, ние тука имавме додатна среќа: положбата на сонцето сосема едноставно создаде многу убава сенка на целата станица.” •Тој црн дим може да се преведе како: еве го ѓаволот кој доаѓа во градот. •Хичкок: „Да, секако.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Еве го описот на предметот (верно пренесен, освен што не е разделен на пасуси) како што го објави страницата на Нешнал ривју.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еве вака: знаеш колку имаш да ми даваш. Еве го сенетот. (Вади од џеб хартија.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ти го направи првиот хипер-текст за Маргина, тематот за AI, помагаше кај несреќниот темат за Преведување, еве го сега и Хофстетер, фала ти, пријателе.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Еве го татко, мамо!... (Му ги опфаќа колената на Зафира. Молчење).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Затоа тој така жедно го чекаше овој септемвриски ден кога се отвора гимназијата, и еве го сега рано кај се шетка горе-долу покрај Боцевата берберница.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Еве го твојот господ, ѝ велам, овдека само јас сум господ, ѝ велам, и ѝ врзувам уште една шлаканица. 225
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И токму го завршуваше Петруш пазарлакот со свадбарите, еве го Стевана од Гудјаково со еден сир биено сирење во едно цедилце.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Еве го, ене го, Петре си ја лизна опашката, и куц-куц, ајак-ајак, заборави по што отиде, а само запамети каде оди.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Веднаш се закажа состанок на кој говореше шефот Ристо, но состанокот го прекинаа куририте кои го извикаа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Еве го Милкиниот цртеж! - рече.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Да, еве го еден и на овој турнир, но само како судија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Еве го, еве го пак, доаѓа по мене!“ викаше отец Лаврентиј на сет глас.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кадијата ја вртеше главата зачудено и се надеваше времето нешто да измени кај Анѓа, но еве го фати петнаесет месеци, ни чекор напред не се забележува.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Зарем Бургиба ја немаше историската шанса, како и многу други владетели, да ја предаде својата мисија, раководењето на Републиката, на друг владетел, почитувајќи ги демократските принципи, со кои се раководеше тогашна Француската република, чиј ученик беше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Еве го Горник, еве го Рамник, еве ги гробиштата, еве ја црквата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сослушај ме. Еве го и кафенцето.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Еве го се веднува врз мене. Брат ми.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Еве го, еве го, ја бара мисирката, вика и клоца околу себе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И виде библиотекарот Филип Филиповски: лето е, 918 година, а по пустите падини на Источна Македонија ита во претсмртен час отец Лаврентиј, во искината мантија, кон Бело Езеро.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- И така, нè растера таа проклетата, ме однесе мене дури преку Дунав, онаму, во Влашко, ако си чул, ме заробија, разбираш или не, како добиток не туркаа по возови и вагони, и најпосле не турнаа таму, пак како добиток, ме разбираш или не, во некакви огради од боцкав тел и... и еве го иде Бојан, нема време да ти раскажувам.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Едо од Струмица, но иако еве го среде Струмица, имаше чувство дека не ќе може туку-така да се појави кај него на врата и да рече, Знаете, го барам Едо Бранов...јас пишувам роман за него...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Уф, еве го овој се враќа!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Запишан со звучни јоти Еве го тој ракопис на макот Како привидение на разболените.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Пискулиев делка, длаби, го угодува калемот и еве го облепува со восокот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сега да стани, после да стани, еве го, ене го, пладнина беше го нашла.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го сонуваше отец Лаврентиј: еве го, сам на вечерна ги лови буквите во воздух, додека силен ветер ги позема и ги дува накај езерото, на сите страни на светот, околу големата вода.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се тресев од страв и еве го татко ѝ, чичко Дончо, викаше на цел глас: Ристено ма, ова девојчето ваше да видиш што направи!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога се стемни убаво, еве го и попот Ставре со самарџијата Димо.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Девојчето веќе има во рацете убав букет жолто цвеќе. Еве го, се враќа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
4 Тој поп, тој долгман во мантија Доситеј Давидовски!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И автобусот, еве го, наближува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Токму кога се чинело дека конечно ќе пукне, се отворила вратата од лифтот и Фред рекол: „Еве го лифтот. Качи се во него и замини!“ Тоа и го направила.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но еве го ставаат и капакот одозгора.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој го џвакаше чаршавот, и ја подаваше раката кон нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- је одгоорвел м'жот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сапуницата му се сушеше на лицето - еве го, сипаничав воденичар! - само нешто во него е темно: попот се нишаше по својата сенка додека помеѓу кусите ногавици и чевлите со излижани топуци блескаше голо и бело месо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Еве го брат ми. Божем одвај успеал да дојде.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
НАЦА: (Влегувајќи.) Кој?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- Еве го и нашето Волшебно самарче! - рече Огнен.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ќе викале по тебе: „Еве го шејтанот, еве го Ване-јарето!“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со софтверот што го развива Futique, ќе го оспособиме детето од четиринаесет години, додека цело семејство седи и гледа вести, да ја употреби својата ракавица и - еве го одеднаш Џорџ Буш и - ох, влегува Мерилин Монро, и, гледај. му седнува на Џорџ Буш в скут и му вели: „Ајде, дојди, Џорџ, слушај...“
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Синко, Тасе, татко ти, еве го тука е дојден да се видиме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Еве го котлето на дедо Велјана! - радосно извика Евто и го грабна шлемот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Еве го кнезот, и целиот собор ќе ја догледа неговата слава, и џарот е помеѓу нив. Потпис: Цар Соломон, 909.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И велам: Еве го Ангелот Се качува на коњот Ќе одлета без мене Ќе одлета без себе Додека Сам Самувам Во самица.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
СПИРО: (Влегува.) Сме задоцниле!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Кажете дека тоа не е Дишан, свртете го тоа, и еве го.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Еден париски балет од тоа време се нарекувал „Le Monde renverse“ (1625).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
– Еве го надвор, чека на одговор. – Доведи го веднаш кај мене – заповеда султанот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Потоа размислував за една мала кутија во која би биле сместени сите мои дела, како во малечок музеј, музеј што може да се оси, така да кажам, и еве го, во оваа торба.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Еве го крајот... - рече и со очите покажа на трупот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Впрочем, еве го тоа и овде во ракописов.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Еве го кнезот, и целиот собор ќе ја догледа неговата слава, и џарот е помеѓу нив. Потпис: Цар Дариј, 909.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еве го, ене го, го нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама човек си, пак за него се туфкаш. Цела ноќ си ја тепам главата: каде е, што е? Чекам, а срцето не ме држи. Еве го, ене го - го нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еве го кнезот, и целиот собор ќе ја догледа неговата слава, и царот е помеѓу нив. Потпис: Цар Соломон, 909.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Веќе бев во полето. Еве го и изворот...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сајм ја крена главата. „Еве го Парсонс“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еве го, цел овде: ПЕРСПЕКТИВИТЕ НА НОВАТА НАРОДНА УМЕТНОСТ
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Меѓу другото, еве го сето она што го имаме во пари.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И еве го сега над оваа позиција од која му зависи дали ќе го забележи желаниот успех или ќе биде пак изоставен, сега пред самиот праг, како човек што долго чекал во редот пред театарската каса, а билетите се свршуваат токму кога тој му пристапува веќе на шалтерот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Еве го кнезот, и целиот собор ќе ја догледа неговата Слава, и џарот е помеѓу нив. Цар Соломон, 909.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Истражувам. Еве го Градот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ах, еве го: Џиги Миги Ентертејнмент, испратена понуда за соработка на 30 март 2007 година!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Толку долго бил врзан за минатото со спомените и сеќавањата на некогашните жители од селото на кое му служел што изгледало дека зачекорил рамно од онаа илјада осумстотини триесет и петта година кон чадливото завршување на Втората светска војна: воскреснал, ја стресол земјата од топџиските раменици и - еве го, пратеник на заборавените, сеедно што пред патот на четириесет и тројцата терачи на двоколки, а и потоа, се одигрувале и поголеми и позначајни настани за кои светот знаел од папируси и пергаменти, од паметници и книги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
СПИРО: Јас го гледам. Еве кај оди, и тоа на две нозе.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Уште борч... (Пак станува, гледа.) Ќе ја свршиме, не е лозјето зајак да избега... (Се слушаат свирки од далеку.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ти реков, го видов како жолт канарец. додека те чекав, еве го пак, сега во син костум.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој сега те чека надвор и штом ти ќе излезеш, еве го кај мене.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
— Еве го Михајло, ѝ велам на жената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нели, умно! Ќе молчи, ќе молчи, ќе јава долго на оној негов црн коњ, и наеднаш еве го, се враќа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ама еве го претседателот на Републиката.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И едно време, еве го, ги отвора очите: - Го видов Мирчета, брат ми, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но ко завија волци од сите страни мачорот Тошо не може да се брани и почна да си бега в село на пат го сретна зајачето бело. уф, еве го братчето слатко стравот ќе потрае кратко јас од лошо ќе се спасам и набрзо в село ќе си стасам.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Френк деновиве го има истото чувство додека ги гледа нивните фотографии од тоа време: еве ја веселата Марџори на плажа, сѐ уште неоскверната и поубава и од неговата ќерка, со оние две прекрасни деца; еве го него како позира на својот велосипед, сѐ уште несвесен дека неговиот панкреас решил да го убие по кратка постапка.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Еве го, го најдов, вели, и ми го подава писменцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Беше затишје од борбата, не знам и јас како беше, и еве го Никифор Абазовски кај мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
СПИРО: Саатот. Еве го иде.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Еве го Претседателот со цилиндар и редингот, во кралска кочија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јована, еве го, го дотера со нив преку море.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А-ха! Еве го камионот што гази, црвено-бели крави со ангелски сјај во очите.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Мајчице мила, еве го доаѓа - китка темјанушки ми подава... венче ќе си сплетам... коси ќе ми расплете... самовилски танец ќе му заиграм...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Еве го! Наближува!“ - исплашено извика високата георгина.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Томчо се растрепери од возбуда. Одамна имаше желба да фати зајаче. А сега - еве го пред него.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И тој остана. Еве го, гледаш. Погледнав во челото на раскажувачот но не видов белег.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
СЕЛАНЕЦОТ: (Се враќа.). А, не можам јас така.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Тоа мораше да се случи: еден мал и неочекуван преврат, неколку атакувања на нивните бели куќи оградени со индиски цедруси и со коски на покорените, неколку барикади и - еве го оној ден. Мој. Наш. На човекот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И еве го, командирот Леко се врати и се смешка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Пари јас пријатели неќум - им рекол - јас сум многу богат, еве како што ме глеате, ако декшаате по еден муур на бутот да ви удрам, еве го шишето, на ви го!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Еве го, во кафеаната „Боеми“, го испива стотиот вињак и вели: - Сигурен сум, сто насто нејзините три круга се всушност во полето на некојси малечок бермудски триаголник, каде што годините се ситен песок што налегнува по спрудовите на нејзините бадемасти очи и веднаш исчезнува без трага.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Еве го тој што би требало да го одведете, не мене!“ извика.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
НАЦА: Секој си прави измет на својот табиет. Стани, еве го иде.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
4. Библиотекарот Филип Филиповски лежеше врзан за креветот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Многумина вриштеа, мислејќи дека нацистот во мојот филм е појак од сите останати.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Гледав во имињата запишани на хартијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа мораше да се случи: еден мал и неочекуван преврат, неколку атакувања на нивните бели куќи оградена со индуски цедруси и со коски на покорените, неколку барикади и - еве го оној ден. Мој. Наш. На човекот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Навистина, еве го мостот.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Однекаде изваде лист хартија, и рече: „Еве го списокот.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму се вели: “Еве го извртениот свет, еве го светот каде што секој глуми”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Еве го Милкиниот цртеж! - рече.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Сега еве го во ова селиште на македонската граница. Се враќа дома.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Комесарот се засркна, силно се искашла и скоро со зарипнат глас рече: - Еве го крајот на заклетвата што никогаш не смеете да ја заборавите: - дека мој идеал е слободна и демократска Грција, напредокот и среќата на мојот народ и во служба на овој идеал го ставам оружјето и мојот живот...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тргнале назад да си одаат и ќелешо одоколу пак си влегол во калта да го вадит коњот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И еве го балкончето на куќата на тетка Сандра. неа ја нема.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тоше ги превртува лисјата на букварот. - Еве го телето, - покажува.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Па после, ти велам, се искрадува Мисајле Ковачот, се истргува некако, никој не виде во тој прплец кога отиде дома и кога се врати од дома, туку еве го со пушка в раце.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Меѓутоа, еве го повторно на припомош Сјоран.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Едвај се спасивме... Го врзавме и еве го донесовме овде...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Така, тоа чувство дека еве го крајот, тој е тука, сосема близу е, само привид е за неупатените, ние занемените пред можностите што ни ги испишува поетот на својата „табула раза“ што си ја држи скришно пред секое ново вгледување во неа, врз неа за ново испишување.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Ишол по друмови, ишол, и кога, еве го еден јунак иде и се среќаваа, сторуваа здраво - живо, и Марко му вика: - Кај ќ' идеш, бе, незнајна делијо, ти наамо?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Еве го кнезот, и целиот собор ќе ја догледа неговата слава, и џарот е помеѓу нив. Потпис: Цар Соломон 909.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Еве го! Го најдов доаѓам! –возбуден Кире довикна, зашто стравот гласот му го сопираше, го стегна в грло нешто горчливо...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Еве го твојот поглед со кој сонцето им се обраќа на плодовите Две брези имаш и некоја црна месечина меѓу нив изгрева Си ги прибрала сите светулки во твоите ливади да пасат Црна сенка минува преку твоето срце...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Веста била удар од кој можело да се падне ничкум и да се гризе камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Еве го! Сигурно му го има дадено нему!
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Малку нешто и, еве го, дошол да ме види.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Еве го твоето дете!,“ ѝ извикува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Ти си го напишал самиот. Еве го нашиот роман, во оваа твоја тетратка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И сега еве го времето како наидува да ми укаже на ограниченоста на мојата перспектива со оглед на која сум создал.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Бррм... Еве го, дојде и пројде, сега може на раат да задремеме.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Наоколу се мотаат продавачи на значки и на кокарди. Сонце, насмевки, благосостојба, свеченост.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Еве го од некаде Сатирот. Се смешка, мижурка со тие очиња негови како Ранковиќ додека Тито се прави важен пред народот со тие костумите и прстењето негови и ми вели или знам дека ми вели: - Ме прејде ти мене, ама ако, ќе ти го најдам јас тебе крајот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Беше секогаш во нејзините мисли низ целата екскурзија и еве го повторно токму сега кога и најмногу го посакуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
2. Ако сте го прочитале упатството за Асенета под точката 2, тоа се однесува и на вас, па еве го сонот што Вам ви се задава за спомнатите цели, со забелешка дека тоа е машки сон и дека јас го сонував, па најверојатно ќе можете и Вие да го сонувате, Аристине...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Има, рече во дворов на општинава еден пеливан од Кичевијата кој од пред три дена низ сета каза прилепска бара јунак сприти себе, а нашиот прилепски јунак, кој ќе го надвие кичеецот, еве го, покажа на Лазора.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)