Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Незе ѝ се закачи во умот веќе Витолишча и Илко, и сега со синџири да а врзиш ќе окине и ќе дојде. Такви ти се виа чумите наши.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Обогатен сега со најгенијалната придобивка на немскиот класичен идеализам, со дијалектиката, дијалектичкиот материјализам стана и денеска важи како единствена филозофија на напредната човечка мисла и на напредните општествени сили, додека отпадоците од филозофскиот идеализам се филозофија на општествениот распад или на крајната реакција.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Збогум мој Прилеп, да би оган те изгорел со сите твои Аџи Рамповци, Аџи Илиовци и сите христијански бегови и паши!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Не ако го сторите, ами ако го сториме, речи. Ете, и ти си сега со нас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ах, Прилеп, Прилеп! Оросписки град. Пред дваесет и пет години ти собра потписи да се вратат Русите од Велес, сега со прст не мрдна да помогнеш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Малку тоа: името Бугарин што ги тераше европејците да се однесуваат со недоверба кон работата на Организацијата, гледајќи во неа желба на Бугарија со револуција да ја наруши рамнотежата на Балканскиот Полуостров, и непостојаноста на бугарската надворешна политика, насочена сега против Русија сега со неа, послужи како причина за да се согласат Русија и Австро-Унгарија заедно, со заемна согласност, да ги решаваат балканските прашања.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние сега со брзина ќе треба да го разработиме нашиот литературен јазик, да го установиме нашиот правопис и да создадеме една наша литература што ќе им одговара на сите наши потреби.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Затоа сега со исклучително внимание го слушаше Климент Камилски, кој му зборуваше, всушност, за можноста некогаш да се оствареле неговите замисли и илузии: Се најдов пред вечната Сорбона, во таа стара и нова европска вавилонска тврдина, центарот на нашите балкански младешки илузии.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ја добив за појадок истата неподнослива материја, само сега со друга неподнослива миризба.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не е точно тоа дека имињата на Маргарита или Ана дојдоа подоцна или дека сега тоа е начин да ги разликувам во пишувањето, таквите нешта веднаш стануваат одлучени со самата игра, сакам да кажам дека одблесокот врз стаклото никако не можеше да се вика Ана, како што ни Маргарита не можеше да биде името на девојката што седеше наспроти мене не гледајќи ме, со погледот на црните очи загубен во тагата на тој интеррегнум каде што се чини како сите да ја консултираат зоната на визијата која не е онаа што нѐ опкружува, исклучувајќи ги децата кои гледаат право и сосредоточено сѐ до денот кога и нив ќе ги научат да се сместуваат по меѓупросторите, да гледаат а да не видат, со она пристојно незнаење својствено за секој близок привид, секој опиплив допир, при што секој е улежан во своето меурче, класифициран помеѓу загради, додека ја чува постојаноста и најмалите количества од свеж воздух помеѓу туѓите колена и лактови, затскривајќи се зад „Франс-соарот“ или џебните книги иако скоро секогаш е како сега со Ана, скоро секогаш се некои очи што се сместуваат во процепите од она што навистина може да се гледа, што се сместуваат на она неутрално и делумно тапо растојание што се протега од моето лице до лицето на човекот сосредоточен на својот „Фигаро“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ѝ пријде со непознати чекори, тромаво, несигурно и го осети под своите дланки трепетот на сувите, подвиткани раменици. „Сеедно, Марија. Сега бегај. И за помалку од ова стрелаат.“ И сега со лути пцости во влажните очи.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

- Ех, бре дете- му рече на Едо,- ти сега со овие „кртули“ ми сврши голема работа.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Сега со години талка сам низ полето и ги собира стакленцата од очилата на детето некогаш што седеше во првата клупа и кое најубаво ја кажуваше песната: кога е војна – секое дете е јаболко расечено на две половини кон земјата зелена кон небото – црвена.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Секогаш беше со едната рака во џебот, а пак сега со двете.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Му го гледам црното мрсно лице што се отсјајува на сонцето, засилено сега со некоја додатна пожарна светлина.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во просторијата се појави Иле Маленко – Брзакот, онаков каков што сите го знаеја, но сега со рацете на грбот, во лисици, со изразито набрано чело и оѕверен поглед; подзастана, брзо подпогледна в лево и в десно и, бидејќи во недоумица, не се помрдна.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Покрај неколку скапани штици и ’рѓосани железа, во некогашната правлива гаража доминантен објект беше каросеријата на еден исто така бивш камион, кој сега со излупена боја, без прозорски стакла и тркала, заринкан во валканата темница демнееше како препотопско сениште, како страшен тотем на некоја изумрена цивилизација.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Што чекавте толку?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Трговецот со басма, во трампата со која станал стопан на коњот сега со име Облак, сакал да им ја покажува на своите роднини неверојатноста: во поилото на својот заграден двор исипувал од стомна вино и го поел назобаниот белец.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Оди ми сега со здравје, Мурат-ага. Биди без гајле!“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кога навечер, по враќањето откај сарајот, не можејќи да се скраси в постела, нервозно шеташе нагоре-надолу по плоштадката пред Капан-анот, која дење се полнеше од трговски договарања и преговарања, тој избегнуваше да се сретне дури и со Марин Крусиќ, зашто сега со никој жив не сакаше да ја дели својата болка, како таа единствено да му остана од Атиџе.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Сега со мајка ми зборам десет пути поише отколку кога живеев у Скопје.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Сега со една дланка си го покриваш лицето, вели, после со двете не ќе можеш да си го измиеш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ами ти бре Силјане, како си сега со татко ти, али го ризаш потроа?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Плачеше од тоа, што тој уште ниеднаш во својот живот досега не бил толку многу блиску со ниеден човек, како што беше сега со овие четворица, што го имаа понесено, а во еден миг и со сите други.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега со метлата ја собра и она половинка од недопушената цигара, се посмеа кога си спомна како ја тресна ноќеска Претседателот таа половинка цигара, пред да стане да пука, или додека стануваше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„И Калпак, а? А ме молеше да му ја дадам пушката. Сега со мои камења ќе ми ја крши тиквата.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ уште беше насмевнат но тоа беше збрчканост на неспан човек.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јаков Иконописец, сега со мудречка неизвесност на лицето, жолтеникав и мал, премал и за бостанско плашило, ги подал рацете кон петте сонливи старци што се доближиле со израмнет чекор. - Одбранете ме, стриковци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Селото ќе ни се наполни со џган... Ќе му пресудам, браќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас и сега со сигурност не можам да тврдам кој беше тој црвец што толку многу ги подјаде детските срца, - гладот ли, стравот ли, казните ли, секојдневните понижувања, студот ли, можеби оценката за карактеристика, можеби стројот и тој проклет ѕид, а можеби сѐ заедно, но од сето тоа едно беше јасно како ден, - потскажувањето, кукавичлакот и злобата почнаа да цутат во домот како ран компир.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сега со неа не чиниш пари, си умираш од глад.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Ех, брате - рекол кривољубецот, брат на правољубецот, - виде како кривината је поарна?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

„Сега со нас игра нејзиното братче!“ „А тоа мене ми го скрши рачето!“ - простенка кукличето Калинка.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Но, со носењето на ЗРО (2005) интересно е тоа што, повторно, се враќаат правата на неизбраните кандидати кои конкурирале за одредено работно место, но сега со значајни рестрикции во однос на првичниот ЗРО (1993), кој изречно го предвидуваше и правото на тужба.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

А ние не сакавме по никоја цена да појдеме без козите – прифати веднаш Чанга. – Разбирам, разбирам – продолжи загрижено градоначалникот – но што ќе правите сега со овие кози? Ќе ги продадете, заколете или...?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Веднаш го препознавме шефот на некогашната пописна комисија, човекот од полицијата, со кожена виндјакна, сега со поиздолжени мустаци, па малку ни лекна.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,