кај (прил.) - ќе (чест.)

тој распалил едно ситно: лиду, лиду, лиду, лиду, и ние играме, ама лабаво, ко кал за црепни да газиме, не ти носи душата да играш делнички и со пијани војници од таму си некаде, од мајчина им, не си за никаде, мочано време, и се нишаме небаре треската да не фатила, се правиме тресиопашки, скокаме наситно, а старшијата само ја ситни свирката и тогаш пукна пушка и старшијата ја олабави гајдата таа писна и занеме и во гробиштата влегоа други војници, кај ќе бараме и за овие кокошки, си велиме, и излезе еден поголем од старшијата, со едно кило петлици нареден, и вели: отечеството крвари, а вие играте, и колкумина имате српски војници, прашува, ами колку што забраа Србите, велиме, колку што им требале и броиме на прсти: Насте, Петко, Митре, избројавме дванаесет.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знаеш од кај ќе те удри, вели, и ни притура ракија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај ќе го досегне, го ништи, не пребира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај било, вели Левтерија, кај ќе ме водиш, таму ќе идам. И на крај на светот, вели и го зема бокалот, се исправа, тргнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сега пак да бегаме, вели Јоше Свирачот. - Кон кај да бегаме, кога не знаеме од кај ќе дојдат, велиме. - В шума, вели некој.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали се прашуваат кај ќе ги напрчат нозете, кој ќе им ја јаде пченицата, кој ќе им го посети гробот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што ќе правиме сега, му велам на војводата, кај ќе одиме и што ќе се пишуваме, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кај ќе го водам, кога од село не се излегува. Сите патишта се затворени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај ќе ме водиш, ми вели војникот и седнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Човек не знае кај ќе ги скине конците, кај ќе ги растури коските.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како ќе го криеме, братче Доксиме, велам, и кај ќе го криеме кога не знаевме каде е. Само се криело, велам, не чекало на нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај ќе праша со празна уста, вели Маса Ќулумоска, неговите испаднати заби се децата. Вашите умрени деца, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А мене ме чекаш, мајчето твое, вели, којзнае кого го чекаш, вика и почнува да ме клоца. Не гледа кај ќе ме удри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И на задојувањето ѝ кладов сито на главата за да е сито детето, и книга ѝ кладов за да учи, а кај ќе учи кутрото дете, ама така останало, и ѝ кладов црвено јаболко за да е убаво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не кажа, вели, ни кај ќе бега, ни од кого бега, ни дали ќе може да избега.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А солта, пустата, ни се сади, ни се вади. Кај ќе ја најдеш? Некои одеа, бараа, копаа земја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како ти е сега, синко, го прашувам. - Кај одиме сега, кај ќе одиме сега, вели и топла вода му застанува околу главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Простено ти е Велико, вели Неделко Сивески, кај ќе ме познаеш кога и јас не се познавам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Капинка ме прашува зошто го врзувам, кај ќе го водам, а јас ѝ давам ишарети да молчи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ама кај ќе одите, нејаки жени, вели Огнен Горго, кај ќе одите, сега, сами?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај ќе го врзиш, таму ќе остане, велам, им кажувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не гибајте ја, вели некој, треба да видиме кон кај ќе полета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сака да викне Витомир, да ме праша кај ќе одам, ама не смее. Забрането е зборување. 101
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Колико си у војсци, није то коломас, Маричиќ, не подмазујеш волујска кола, сето време сум на фронт, господине капетане, не шкљоцај у празно, Гвозденовиќу, одакле си, од Македонија, тукашен сум, нож и ножнице на крају, Пешиќу, чија je Македонија; сега - засега ничија, све иде кроз нишан и мушице, после како ќе речат големите и господ, големи смо ми Мегленовиќу, оќу сунце у цев, дали би побего, кај ќе бегам господин капетане, сега сите војски на светот се во Македонија, јужна Србија, Мегленовиќ, не ми паѓа на ум да бегам, велам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кој народ да се буни, велам јас, ова е стадо без пастир, кај ќе го потераш таму ќе оди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знаевме дека тоа им било „како си, што правиш, кај ќе одиш, кога ќе се вратиш“ . Не било тоа налутено карање или друго.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај ќе застанеше, таму ќе го засмрдеше местото, Како некоја болест да заседнуваше, Секој двајца со него тројца стануваа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знаеш кај ќе фати, што ќе забере, вели. - Кој рече дека идат луѓе, вели Доксим Тренчески, кај видовте луѓе?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај ќе ме водиш, ми вели Мирче. - Во заробеништво, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами, кај ќе бегам јас сирота, и велам, кај ќе се давам со овие ранети пилиња?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
– „Од кај ќе знаат овие луѓе, си рекол Силјан сам со себе, по мојот јазик, за да им речам добровечер“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ќе се закријам во некое долче, зад некој шип, и пак слушам: — Кај ќе одиш, Небеска?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам после кај ќе одиш, ми вели, и еднаш ми е жал што не можам да те запрам и, уште еднаш ми е жал што не можам и јас да дојдам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знае човек како да се опули, од кај ќе му помине стравот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кај ќе погледнеш, некој ти гине.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овците кај ќе ги натераш, таму ќе бувнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не те прашуваат очите кај ќе ти ја свртат главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај ќе помине Апостол Макаровски и народот ќе го крене, ќе го преобрати по него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај ќе поминеме и ќе ни остави по нешто...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Цели облаци муви. Касаат, кај ќе најдат голо касаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кон кај ќе ми шумне, ја вртам цевката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај ќе се пресегнеш и вода ќе фатиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам за сигурно од кај ќе дојде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај ќе спијам јас, прашувам, а жената ме трга за рака и ме врти нешто одоколу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само на одење Никифор ќе ми се испули со тажен поглед и ќе праша: — Кај ќе одиш после на работа?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
До кај ќе бегаш, сестрице, овие само по крв знаат да одат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кај ќе нѐ носат нас?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знаеш како ќе те затекне, кај ќе те изненади.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А кај ќе легнам ист сон сонувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш се знаеше и кој кај ќе седне на трпезата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Чуј – настојуваше Мече упорно – кажи кај ќе одиш?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)