ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Во делумна пресуда или во меѓупресуда судот може да изрече дека одлуката за трошоците се остава за подоцнежната пресуда (чл. 159, ЗПП).

6.  Судот ќе ја ослободи од плаќање на трошоците на постапката странката која според својата општа имотна состојба не е во можност да ги поднесува овие трошоци без штета за својата нужна издршка и нужната издршка на своето семејство.

Врвен познавач на шеријатското и модерното европско право, татко имаше некакво атавистичко чувство на балканското тежиште во себе, но и не можеше да се ослободи од одисејскиот дух, па брановите на судбината го исфрлија крај оваа река и во овој град, во кој мораше уште еднаш да се докажува, да го вкоренува своето откорнатичко семејство, соочен прв­пат со гладот, со гладот на своето семејство.

Трагите што означуваа три века историја на овие балкански народи тој ги откри и со тоа го спаси своето семејство.

Со незначителен интерес за пишување, тој се посветуваше без надеж дека нешто ќе заработи за опстанокот на своето семејство во егзил на старите нечитливи кадиски записи...

Гладен, со своето семејство, со својата службеничка плата, со која тешко ги врзуваше двата краја на месецот, татко ми се обидуваше, со сета дотогашна ука, со сите источни и запад­ни книги од својата библиотека, да ја разбере новата вера во која се колнеа луѓето – социјализмот, комунизмот.

Град, 1996год. 100 okno.mk Павел Попов Кучешко попладне К* седна на прозорецот по неделниот ручек со своето семејство.

Тој добил ќеркичка во Франција и со сето свое семејство живее во хотел-пансион во Сурен.

Тука настанале проблеми, Витгенштајн немал пари за патување, со оглед на тоа што по читањето на Толстој бил убеден дека не треба да поседува богатство, па во согласност со тоа го препишал сиот свој приватен имот на членовите на своето семејство.

Откако Италијанците го ослободуваат, Витгенштајн сака да се состане со Расел, за со него 56 Margina #15-16 [1995] | okno.mk да разговара за ова дело.

На Шабтај му ја препорачаа Рена, две години постара, допадлива девојка од семејството на еден скромен лимар чијашто работа во последно време, како што се намножија и други мајстори на истиот занает, не цутеше и премногу, но сепак му допушташе пристојно да го одгледува своето семејство.

Рабинот го фати под рака својот другар од школските денови и го однесе во другата просторија. Таму сѐ беше на своето место.

Под закрила на ноќта, наредните денови Евреите на Закинтос заминуваа во планините, секоја група со организирани предводници, семејство по семејство наоѓајќи прибежишта по домовите на најчесто непознати луѓе.  Вечерта пред да замине со своето семејство на побезбедно место, рабинот Елеазар Корео побара да го види својот пријател од школските денови.

За тоа тој го напушти своето семејство, а не да седи некаде во темница и во бездејство.

Повторно ќе ги видат своите семејства.

Си имаше свое семејство.

Како да му беше потребна сал уште една буква, па слог, на крајот, збор, за да си ја дополни формулата на алхемиската потрага, со која ќе ја откриеше вербалната еурека која, според неговата замисла, ќе му овозможеше лесно да влегува и да излегува од отоманското време за, најпосле, да ја разгатне големата енигма на идентитетот на своето семејство, на својот народ, на сите други измешани балкански народи кај кои сѐ уште не исчезнуваа јаничарските гени.

Набргу стигнаа и тројцата постари браќа кои веќе имаа свои семејства и не живееја со родителите.

Во потрага по обезбедување егзистенција за своите семејства македонските економски печалбари заминувале во соседните балкански земји: Србија, Бугарија, Грција, Романија, а потоа и во подалечните земји Австро-Унгарија, САД, Канада и др.

Карактеристично за печалбарството од овој период било тоа што сите оние кои заминувале како печалбари привремено го напуштале домот со цел да заработат пари и по одредено време да се вратат во Македонија.

Црните чевли на доктор Станеф, што му стигаа до глуждовите, избегнуваа да стапнат на чкрапливите дрвени штици во неговата стара канцеларија, и тој сега со својата бела шилеста брада личеше на ”бегалец”, или како некоја намусена мачка, која со своето семејство се преселила во удобна стара фармерска куќа, во тесна мала колиба или во мало станче во предградието.

Завршив основно, гимназија и факултет и основав свое семејство.

Неда со своето семејство, откако се врати од воената зона во Сараево, од ден на ден ја стекнуваше довербата на Ружа, пред сѐ преку молчеливоста за време на жестоките напади врз Рада.

По една недела од договорот во паркот зад стадионот, Томо со своето семејство, татко му, мајка му и сестра му седеа на празната трпеза во домот на Никодин.

Откако го сторија тоа, младичот рече дека тоа добро ќе им дојде на сите работници, што имаат деца во своите семејства.

Роден во Будимпешта 1950 г., на истекот на Сталиновата деценија, Џорџ Леграеди (George Legrady) со своето семејство ја напушта земјата за време на Унгарската револуција во 1956 и оди на Запад. OГЛО: Како дојдовте до идејата да ги ставите елементите од вашата колекција за Студената војна на CD-ром? IГЛЕ: Не сакав веќе да го држам целиот тој материјал во глава.

Сакаа сон лесен, со своите семејства прости им, сакаа мирна да ја видат ко невеста во бело руво

Децата се вдомени и си имаат свои семејства.

„Сега секоја од вас трите си има свое семејство и свој сајбија“, рече и се спаси од сите апчиња на овој свет.

Баба скршена се вратила на Балканот во гнездото на своето семејство.

Не ме напушташе уште тогаш мислата, макар што сѐ уште немав свое семејство, за иднината на моите потомци, на мојот народ!

Човекот ги барал своето семејство, својата куќа, своите деца, мајката на своите деца. Проклет да бидам, тоа барал човекот.

Го симнале од Крстот, го завиткале во платно-плаштеница и го положиле во гроб, што Јосиф го имал издлабено во една карпа, за себе и за своето семејство, и тежок камен навалиле на гробниот влез...

Оваа негова несфатлива реакција, повторно ѝ ги врати сомневањата дека има некое друго свое семејство. Жена и деца.

Споредувајќи го неизвесниот пат на своето семејство со патот на јагулите, тој му ја доверуваше во ноќта на Игор Лозински својата водечка идеја дека сѐ што се случува во природата на планетата Земја, може да се провери во човековиот дух.

Се обидуваше Татко, продолжувајќи ја играта со патот на јагулите во мислите, преку инстинктивната миграција на птиците, да дојде до вистини за селидбите на луѓето, на народите, на своето семејство.

Додека го слушаше својот учен пријател како со чудесна точност ја изнесуваше природната сага на јагулите, Татко не престануваше да трага по нови моменти во согласието меѓу движењето на своето семејство и патот на јагулите: „Зар коските на јагулите, по херојското патување, по љубовната обновувачка екстаза не се стопуваат, исчезнуваат на едно место?

Го интересираа овие природни феномени за да може да ги споредува со животот на луѓето, посебно со животот на своето семејство.

Татко, кој, како адвокат, секогаш во природна опозиција со режимот на власт, беше сторил многу добрини од двете страни на Езерото кое го делеше променливата граница меѓу двете земји, сега реално можеше полесно да најде излез за своето семејство, да се врати во родната земја или да го продолжи егзилот.

Никогаш поинаку именувано освен како Езерото, во реалноста, Охридското Езеро, со својот албански брег, градот Поградец во кој е роден Луан Старова и во кој централниот лик во романот, наречен Татко, се враќа со своето семејство по завршените студии во Цариград, цврсто решен „да навлезе во тајните на историјата на Отоманската Империја на Балканот.”

Се восхитуваше на мислата на Мајка Тереза според која најмногу ќе се стори во светот ако секој си го љуби своето семејство.

Ервехе откако си ја поврати душата по среќното враќање кај своите преку границата, врвеше по истиот пат со своето ќеркиче, уште похрабра, со своето семејство во себе, уверена дека повеќе никогаш нема да го напушти, дека границите колку и да се излезени од пеколот ќе ѝ се смилуваат.

Татко беше свесен дека Мајка, на некој начин, се жртвуваше, во бракот со него, кога влегуваше во патријархалниот лавиринт, имајќи си ја како утеха љубовта кон Татко, кон своето семејство, кон своите чеда.

„Не се корне лесно солза мајкина. Таа има свои длабоки корени во душата”, велеше Мајка во најтажните мигови на животот, кога губеше рожба, дел од своето семејство на двете страни од границата.

Имало илјадници војници, резервни офицери од најразлични професии, млади татковци, сите дојдени со надеж да се вратат живи, во прегратките на своите семејства.

Затоа Татко, до крајот на животот, не престана да ја бара книгата на спасот, книгата на спасот на своето семејство.

Чекаше еден ден да го стори големиот чекор, да се одвои со своето семејство, во друга куќа, во ветената куќа крај Езерото, но требаше да мине доволно време.

Се обидуваше, со сите сили, додека ги имаше, сѐ до залезот на својот живот, да ги надополни овие две големи празнини, првин, станувајќи голема мајка на своето семејство и да трага по својата загубена татковина, останувајќи му верна на митот на враќањето во неа, носејќи ја постојано со себе врската на клучевите од напуштените куќи крај морето, крај Езерото, низ повеќе генерации на семејството.

И, се чини, ова блиско соочување со бранот на војната, уште пред да го оформи своето семејство, беше првото нејзино предвое­но крштавање кое сигурно, засекогаш, ќе ја обележи во жи­вотот, особено во верувањето дека е родена за да си ги спаси своите чеда.

Била свесна дека, ако не се прифати оваа вистина во животот, таа тешко би можела да го создаде, да го извиши, да го спаси своето семејство.

Татко, со своето семејство, во куќата крај Езерото, а помладиот брат, сѐ уште неженет, остана да живее со мајка им и со сестрите во другата куќа.

Првиот го означуваше времето на зенитот на нејзините западни илузии, на нејзината кратка италијанска пролет, а другиот каталог, времето на источните илузии кога, со своето семејство, ја мина границата, со надежта дека, еден ден, ќе се врати во родниот Лесковик, во Солун на своето детство, во Поградец, градот на своите први рожби.

Имаше среќа да си создаде свое семејство.

И ова провлекување низ војските постојано ќе ја следи во животот, откако ќе го оформи своето семејство, ќе ги изро­ди своите чеда, и тие со неизвесна судбина на Балка­нот, како нејзината некогаш.

Првин, таа се откорнуваше од своето семејство, од родното гратче Лесковик, на самата грчко-албанска граница, востановена по падот на Отоманската Империја, за да си го продолжи животот во Татковото патријархално семејство во Поградец, во периодот на монархиска Албанија, на брегот од Охридското Езеро, за потоа да ја следи егзилската судбина на Татко напуштајќи го засекогаш родното огниште и завршувајќи го животот, првин, во сталинистичка, па во Титова Југославија, во Скопје, главниот град на Народна Република Македонија.

Кога почна да наближува залезот на Татковиот живот, крај загрижената Мајка, а ние, сите петмина синови и едната ќерка, си бевме создале свои семејства, книгите го имаа загубено некогашното значење.

Јас бев останат со нив и по­малиот брат, откако другите деца си формираа свои семејства.

Не мина многу време откако се отвори границата, втаса и најстарата Таткова сестра, само таа останата жива, да самува крај Езерото, со своето семејство, истерани од нивната куќа во градот крај Езерото.

Братот, на крајот, виде-невиде, конечно се откажа од составувањето на семејното стебло по Мајкина линија, поради непремостливата тага што ја обземаше Мајка кога се сеќаваше на мртвиот и на живиот дел од своето семејството преку границата.

Во годините кога Татковата болест и немоќта поради староста го намалуваа маневарскиот простор за неговите големи балкански пориви да го води своето семејство, со кормилото на судбината, кон исток или кон запад, но и поради закоренувањето на постарите синови, со нивните семејства, во овдешниот живот, Мајка небаре се чувствуваше задолжена да ја преземе грижата не само за Татковото здравје, кој остануваше опкован со своите книги, туку и за стратегијата за натамошното спасување на семејството.

Можеби најголемата моќ Мајка ја покажуваше во справувањето во самотијата, во сите фази од својот живот, уште како сираче, кога останала без својата мајка, па во долговечниот егзил, кога Татко заминувал во потрага по спасот, па кога ѝ заминуваа синовите и ќерките, формирајќи свои семејства, па кога исчезна Татко, таа, до крајот од животот, се справуваше со сите облици на самотијата, до нејзиниот дефинитивен облик – смртта.

Тој сам работи, има свое семејство! Тој има повеќе потреба од пари отколку ние.

Татко чувствуваше дека ќе може да му ја довери на овој град судбината на своето семејство, посебно на него­вите деца кои овде можеа да учат во добри училишта, а со надеж дека, еден ден, ќе се кренат и границите што го делеа од неговиот народ.

Брзо се искачував по скалите до станот во кој живееше сестра ми со своето семејство.

По осумнаесет месеци работа со еден интензивен и документиран жар филологот им се оддаде на односите со своето семејство.

По војната во Битола се доселија цели деведесет илјади главно селани, приближно колку што имаше во турско кога таму живееле неколку илјади турски офицери со своите семејства, до или во времто кога Милтон Манаки во Париз купи камера, се врати во Битола и стана првиот граѓанин на Македонија кој ја крена раката пред Неговото Величество султанот на Отоманската империја Рашид и му нареди: „Застанете Височество„“ Неговото височество му се потчини на битолскиот фотограф и така во историјата на уште долго непостоечката македонска кинематографија и на Балканот беше втемелен првиот документарен филм.

Во текот на наредниот викенд Летка го посетила своето семејство во Лаврион каде што нејзините имаат викендица во неделата вечерта по телефон му се јави на Едо: „Да!“ рече со изразита нагласеност. „Таму сум. Среде твојата прикаска!“

Сите сме способни за реални искрени чувства, кои траат, ние сме питоми, кротки, нежни суштества кои имаат извор на создавачки пориви и можат да изградат убав, пристоен, совршен дом, за себе и за своето семејство.

Уметноста на љубовта е во слободата, а коренот во довербата.

Да, базиликата Света Софија, по своите обележја, како да го потсетуваше на судбината на својот народ, на своето семејство.

Ние, децата, израснати, со свои семејства, се разотидовме, секој по својата врвица на животот.

Сето тоа во некоја рака се покажа на неговиот погреб.

Најпосле, ги загуби и своите најдобри пријатели, од неразбирливи и нејасни причини.

Конечно, поради мошне заплеткани причини и како след на горки завади, Борхес го загуби и преостанатиот дел од своето семејство.

Сите најважни издавачи на Борхес беа тука: Диего Идалго од Алијанса, Клод Галимар, кој ја придружуваше Марија, Франко Марија Ричи, за кого Борхес ја уредуваше серијата “Вавилонска библиотека”.

Мојата сестра Ева веќе беше мажена и имаше свое семејство. Се омажи за еден колега од работа.

Ретко кои деца тогаш имаа можност да одат со своето семејство на летување на езеро или море.

Тука секој домаќин си го прибираше своето семејство и така се влегуваше во црковниот двор и в црква.

Во дворот на црквата оак се прибравме секој со своето семејство.

Нивната голгота почнува со последниот фрагмент од нивното паување, тогаш кога веруваат дека наближиле до своите семејства.

Го предупредил веднаш да го спасува своето семејство107.

Според Симеонов (и Силјанов), Орце, откако го запалил долгиот фитил, избегал од бакалницата и истрчал кон вториот кат на Банката, каде што живееле директорот со своето семејство, за да го предупреди веднаш да ја напушти зградата, бидејќи таа по пет минути ќе биде дигната во воздух.