Со други зборови, Кејџ се обидува (и успева) да ја избрише                     разликата или дуализмот помеѓу уметноста и животот (старата дилема на                     уметникот помеѓу живеењето и творењето), со воведување на живот во                     уметноста и растопување на уметноста во реалниот процес на светот.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 10“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Таквото искуство се наоѓа                                               себеси во едно фино ново        Она што луѓето ќе го продаваат во        место - помеѓу уметност,     иднината нема да бидат делови од              наука и игра.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 17-18“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Таквото искуство се наоѓа себеси во   едно фино ново место - помеѓу уметност, наука и игра.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 17-18“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Во распаднатото, фрагментарно, постмодерно време кое ги брише сите граници и хиерархии, кое со својата општа огледало-структура им дава право на сите и на сите право на сѐ, во време на персонализација, време на исчезнување на границите помеѓу високо и ниско, помеѓу уметност и неуметност, во време на рамнодушна консументска булимија, во време на атрофија на чувствата - на ѓубрето сите врати му се ширум отворени, ѓубрето навлегува во сите пори на животот.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 8-9“
              
              (1994)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Меѓутоа, кога продуктот е низа од очевидно геометриски облици     или ситни карактери, дистинкцијата помеѓу уметноста и писмото станува помалку јасна.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 36“
              
              (1997)