Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Од секогаш сум ја замислувал дека жената на мојот живот, мојата жена, ќе изгледа како тебе.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Трупот на мојата верба беше преполн со стршлени, кои се котеа тука, како избезумени.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

На моето дрво имаше рој, ситни врапци, кои непрестанато го облетуваа и колвеа нешто црцорејќи.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Судбинските одлуки за семејството долго зрееја во душата на моите родители.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Жан-Ноел Пасел, козар од јужна Франција Мојот брат, Константин Кристидис ја прочита вашата книга Времето на козите и му ја подари на мојот татко.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Дали постои начин да најдам примерок од романот Времето на козите на македонски јазик што би им го подарила на моите Родители со најголема радост за Божик?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тогаш јас забележувам дека меѓу членовите на мојот иден Форум за човечки права се наоѓа и телохранителот на претседателот на Републиката, Сатирот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Мора на нив објавата на моето предавање да им се видела како можност да присуствуваат на мојот духовен закоп.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И сега еве го времето како наидува да ми укаже на ограниченоста на мојата перспектива со оглед на која сум создал.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Утешно е тоа што тие не се сеќаваат на моето име, но нивните служби веќе прекопуваат по картотеките и кај да е доушниците ќе им го шепнат моето име.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Свеската сега на мене чека со раката на мојата нога над коленото.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Се чуствувам повеќекратно исцрпен. Во сржта на моето тело тлее еден очај од кој чуствувам како одвнатре се топам и истечувам, дотрајувајќи.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тој кој стоеше на чело на масите што присуствуваа на мојата егзекуција пред конечно да згаснам, ми се поклони со насмевка и ми ја покажа својата дланка во која што му блесна златен долар – идеологот на нашата иднина.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И додека ова го сфаќам, оние коњи со онаа колесница и времето во неа, удри покривот на мојата куќа, кровната конструкција попушти, но сепак куќата не се сруши, таванот не попушти под покривот и не предизвика понатамошно уривање.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Додека јас не можам да сфатам што е тоа може да предизвикува потсмев во друштвото во кое се наоѓам, луминозноста на мојата стварност како да секна за еден кус миг во кој нешто се случи.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ноќта еднаш или двапати излегов на чардакот, но брзо се враќав назад, тргајќи се од полната месечина, уплашен да не ги осветли таа јасно контурите на мојата бојазан.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Според тоа, кога ќе стигне и, штом ја сфатиш целта, содржината и прописите на мојот царски указ, да работиш и да постапуваш врз основа на изложеното, да вложиш многу напор да стапи во сила мојата висока наредба и да се трудиш на споменатата раја да не ѝ се прави неправда и да не ѝ се додева.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Станав да направам некакво движење, да се пробудам од светот на мојот предок.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Да, натписот се читаше јасно. Името на мојот предок.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас тргнав по друг пат, според сфаќањата на моето рано окружување, многу полесен, патот на моливот и белата кошула и вратоврска.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

за писмата со топли поздрави до неговите родители што живееја на другиот крај на светот и за телефонските извинувања на моите родители во истиот град што не сме ги посетиле на сведен, оти, нели, пак тој морал да се задржи на работа, за левиот чевел од секој пар чевли што се купуваше за помалата ќерка, а кои тепаа на глуждот па требаше да се разлабават кај мајстор Младен, за молерите кои можеа да дојдат само ако е тој на пат оти, се знае, прават страшен неред во куќата и,

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Или од црните потони на мојата крв ќе избликнат непознати желби, и ќе биде доцна кога ќе излезат, никогаш веќе не ќе можам да мислам дека се мртви или остинати, и никогаш веќе не ќе бидам она што сум бил.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Особено една наизглед мала поединост ме вознемируваше, а тоа беше дека наводно, синот на правнукот на Нико Кочов, Петруш Кочов, во некаква нејасна околност, веројатно по некоја расправија (зашто нетрпението меѓу двете семејства траело до триесеттите години на дваесеттиот век, кога машките глави од семејството Кочови заминале за Америка), ја удрил жена му на мојот прадедо Славејко Поцо.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Одбрав да се копа на моја земја, на мое место, тука над куќата, во некогашното мало лозјенце, но објавив дека ќе биде тоа сечиј бунар, дар за Маказар во најсушната година, вода за луѓето сега и за поколенијата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сега, во собата останав сам, вознемирен од мислата за допирот со коските на мојот предок.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И што да напишам? Во машината до мене стоеше ставен лист хартија, потсетник на мојата неостварена повест, на кој сега отчукав неколку реда, повторување на зборовите што ги рече денес Вангел: „Сега, Симон, нема што, утре заминуваме.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ех, што можев да кажам! Мојата идеја се обликуваше и јас брзав напред со заокружувањето на моето дело.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бог го кренал светот повисоко од досегот на мојата рака и го спушта на моите плеќи како ќе му текне.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На Бадник, празникот кој им значеше живот на моите домашни, бидејќи редовно се колеше по едно живинче, оваа година на мојата трпеза се најде едно младо, невино, штотуку од цицка оттргнато јагненеце, сирото толку се беше смалило од печењето што целото така расчекорено со сите четири, го собра во тавата.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

За малку ќе заборавев дека чевлите чија флекница ја скршив од главата на мојот бивш маж, кого го начекав со некоја пачавра во мојот кревет, треба да ги земам од поправка...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ова толку многу ми олесни да попуштам пред убедувањата да му станам животна сопатничка на мојот долгогодишен љубовник, најдобар пријател, музички соработник и веројатно кармички предодредена, повторно пронајдена, андрогина половина.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ете, си реков, некој сака да ѝ наштети на мојата четиригодишна сериозна љубовна врска, преку симболот на скинатото синџирче, ама што е пак сега симболиката на memory stick-от?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Во него повеќе немаше играчки.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Бев многу среќно дете, кога на прашањето на мојата учителка колку членови брои моето семејство, јас одговорив - пет.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Така, се случуваше да остават еден голем камен до кацата и јас ќе се качев на него бидејќи не можев да достигнам и ќе ги наполнев џебовите со сирење и ќе им дадев на моите браќа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„Да, но...“ „Кој друг говореше во таа пригода?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Тој ми даде поддршка во време на мојот втор преизбор за главен рабин и тоа кога советот на еврејската заедница ја повлекуваше својата...“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ги барав пајаците и им давав засолниште; изигрував домаќин за црвите од сите видови; великодушно се однесував спрема зелените скакулци и лисните вошки, мравките и разноразните ларви; клукав неколку вида болви; негував штурци; им наоѓав засолниште на пчелите; ги преместував хемикалиите на мојот маж за да бидат подалеку од штурците, комарците, молците и мувите. Маргина 35 119

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Неусетно разговорот се префрли за исхраната, и Францизунката одвреме-навреме, се уфрлаше во разговорот само со една фраза, која постојано ја повторуваше, со видлива загриженост: - На мојот мил Жак денес не му купив месо, кутрото мое мало!

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се враќам по четири месеци, и тоа ќе биде крај на моето печалбарство.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Влегов и во црквата, која беше празна и, на мое изненадување, во неа не видов ниту икони, ниту пак од оние олтари, што сме свикнале да ги гледаме во црквите.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Каква точно, не знаев ни самиот, но секако нешто што ќе ја оправда мерата на мојата љубов.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Имено, јас не се снебивав да го навратувам меѓу другарите почесто зборот на моите чевли, било да се жалев, било пак - што порадо го чинев - да правев смешки за своја сметка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас се одвлечкав полека во училната, се потпрев со рацете на колена и тажно ги гледав големите чевли на моите нозе, што влегоа во мојот живот како некои живи суштества, сведочејќи ми за студената пресметливост на светот што ќе го газам со нив.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Играј, самовилска ќерко, на бакарното гумно на моето срце!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Со непочитување го прекршив знакот на замор на моето лице.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

* Ги заборавив приказните на моите дедовци.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Сакав да те одведам на море, ти ветив колиба на планина, а наместо тоа, те поканувам на отворањето на мојата изложба – домашна, самостојна, Новогодишна, во мојата соба за скијање натапкана со конфети, памук и со снег на екранот.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

2. Дрвото посадено на денот на моето раѓање е одамна исечено.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Педантеријата на моите соседи – млазот од цревото, сунѓерот и л’скањето на шофершајбните.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

По тој повод, на моите демоде образи им дарив долгнавеста О брада, а на брадата долгнавесто луле за грцикање.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Бев видела дека така стои на мојот здравствен картон.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И вие да сте на мое место - така ќе постапевте: не можам мајка ми да ја оставам сама да ја носат в логор.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Цел живот копнеев песната да се сврти само кон љубовта. И кон страдањата, се разбира.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И Енциклопедијата не е знаење туку помнење Во овој круг песни, по ниедна цена не настојував да го насочувам текот на мојата миспа и на мојот поетски запис.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Му благодарам о, Боже, на морето што ќе остане да ја следи преселбата на моите зборови низ неизвесноста.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Цел живот копнеев да воспоставам едно рамновесие низ љубовта да израснува јазикот на мојот народ како надеж, како вера дека она што доаѓа е вистинското по кое копнееле оние кои како единствено наследство ни го оставиле - јазикот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Тој страв, напати, го разнишува, уште повеќе, го разурнува просторот на мојата митопоетска концепција.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

За да се прашам себеси: имаме ли ние, Македонците, своја автентична национална и културна татковнина? Јас велам - колосална! Како ретко кој друг народ во Европа. Но, тоа е тема на мој посебен есеј...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Моето кревко тело нема смисла за убав подвиг, но ти лесно според потта на мојата болна кошула, како според Книга на болниот, ќе ги протолкуваш сите соништа и ќе ја покажуваш кошулата како поука на сите кои копнеат заедно со Тебе да стигнат таму каде што не може никој освен тебе.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Потомства и потомства на мојот народ исчезнувале уверени дека еднаш ќе живеат.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

„Син ти расте“, рече тато, “и не очекувај сѐ да ти кажува“.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Овој пат тато навистина ја рече правдината.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Можеби се потсетил на она време кога бил на моја возраст.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Онбашијата се заврте кон двајца војници и им рече нешто на турски.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Еве овде е танко. Сечи, заколи ме, да не су жив, на моата старост да тргам маки и срамови. — И покажа со раката на гушата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толку години живејте на мојот земја, вака ли бре џанум, дотука ли донесовте работата?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Благодарејќи им на карипските обивачи го изгубив својот дневник на некакви пост-марокански патувања и подоцна го пронајдов, од сите неверојатни места, на дното на џакузито крај плажата, но и тоа е приказна која треба да се бара во некој друг некогаш одамна, а не во овој; исто како и приказната за губењето на мојата омилена капа, една баскиска беретка, во застрашувачкиот Тахо де Ронда во Андалузија, и за нејзиното подоцнежно неверојатно враќање. 72 okno.mk

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Фала му на Бога што ме донесе на ова место и што им стави крај на моите маки.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ако ли не, кат пораснеш, ког' јунак ти станеш, срце ти кога затупа, в жили крв заврие, негли, синко, ште отплатиш на мој клетиј крвник...

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

А колку само скоро беше денот на мојот осумнаесетти роденден кога најпосле наместо глупата рибина опашка во замена добив две нозе и од градскиот шут еден точак на подарок. И револвер.“ Margina #26-28 [1995] | okno.mk 151

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Господин Горлож! ... Се исправав за да му одговорам и покрај ужасната тежина на моите торбишта...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Нели се сеќавав на легендите?... А на мојата глупост? Тогаш? Не?

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Косата е леплива и долга. Тоа е главата на мојот другар. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 69

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Така и сега, наместо за чудесни пролетни трепети, треба да ви раскажам за едно старо, никакво палто. За палтото на мојот пријател Павле. Прозаична, здодевна работа!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Барем да беше Павле некаков таков што обрнува внимание со облеката.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Уште во семејството на мојата мајка, од памтивека, започна кадиската традиција. Речиси сите учеа за кадии.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ти, Земјо, песно напната в молк на мојот праг склопчена одврзи ги немирните коњи.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

На нашиот плач Пено на нежноста Пено на проклетствата Пено на мојот пат На мојот пат.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

На мојот суров полуостров се измислени сите подароци што развенчаа Кралства.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Опседната од маѓиите на сонцето се распаѓа тврдината на моите зборови.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Како да чекорам по длапките на моите дланки.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Колку да ѝ верувам на немоќта? На мојата но и на твојата немоќ, Господару?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Се јазев по скрките на ридот по снагата на животното со кое дружев во сонот а кога открив на преслапот лозје како да се качив на моето рамо.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Слегни на мојата планина завиена во топло крзно сета од здивови на исплашена дивина.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Затоа толку е грд животот на мојата Кралица Затоа и сѐ почесто ги избегнувам игрите шах.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Во долината осамени скитници црвени усти од каменот на сушите а небото во боите на морето на мојот осамен Полуостров.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Запри во тихиот снег на мојата рана зима, во црната пештера запри кај сѐ е облечено в бело Во црната пештера похотно те ограбувам, станувам песочно дно со бели округли тежини.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ако треба да изгориш – огнот ќе го поприми обликот на моето тело Ако треба да умреш – ќе згасне и мојата врсничка меѓу ѕвездите.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Везден ја прелистував книгата на родените сѐ дури не го пронајдов и оној ред во кој се препознаваа и буквите на моето име – синџирче од глуварчиња што го плетат децата пролети.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Квечерина одново кога ѕирнав во книгата ми се стори дека побелеле, се смалиле, и позаспале како дечиња во постелата на книгата – ги покрив со темната покривка на моите горчиви години.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Пред нас кога блесна Кавала во зорите, Белина од праискони кога ни ги исчисти душите, - Нешто ни шепна морето О, благословени дечиња на мојата татковина, Шепнете го и вие неговото име и тоа е доволно Врвовите на вашиот глас низ иднината.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Спроти недела на моите колена кога ноќева Нејзините ѓерданчиња од црни и жолти пеги на вратот - Како љубопис спроти жетва што го пишувале пеперутки Нејзиниот глас – потих од нејзината сенка во зорите, Нејзиниот од – потаинствен од прошетката на светлината Низ земните длабочини до плодовите Дури ножева таа На моите колена Незнаен ковач жар на дланката ми носи Да запалам цигара.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Бидејќи неочекувано од учител станав проповедник, моите зборови многу го трогнаа народот, толку многу што ако за време додека се четеше евангелието од младиот поп Георги сите се накашлуваа како по договор (како во нездраво време) за време, пак, на мојата реч сите со задоволство слушаа и не само што запре накашлувањето, туку човек можеше да си помисли дека народот заборавил и да дише.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И прво падна раката со таа руса глава на мојот храбар господар.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Исклучително брзото давање на визата сигурно не ќе беше најдобро за мене поради овдешните, кои тајум се сомневаа на мојата лојалност кон нив.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Солзи им навираа од очите на моите деца, на моето синче и на моето ќерче, навикнати при враќањето од моите патувања да се радуваат, да ме прегрнуваат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во мене нивните извици предизвикуваат мачнина и конечно ја поместуваат точката на смислата на моето враќање.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И така ние засекогаш го напуштавме Поградец. Адеп на моето детство!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кога и други домаќини во текот на патувањето ми ги упатува истите зборови дека „ме читале”, без никаков одговор на моето прашање, беше јасна наметната провокативна алузија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И така, јас останав без темелна верска наобразба и култура, а го немав наследено ниту спокојното верување на моите родители, особено кога ни беше тешко во животот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Овде се проучуваа случаите на мојот чичко, на мојата тетка, на мојот татко, на мојот дедо, на целиот обесправен, потчинет и понижен род.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Х.Х. не успеа да ме исфрли од тишината ни при најголемите провокации, филувани, одвреме-навреме, со неумесни комплименти, со алузии на моите блиски во Албанија...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Како и многупати на ова речиси безизлезно надреалистичко патување во родната земја, кога барабанската реторика на моите водичи ме исклучуваше со мислите, за среќа, во свеста, повторно ми се отвораше вратата на сеќавањето на семејниот дом, на Мајка и на Татко, со сите во семејството.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Дали можев нешто битно да променам со мојата, можеби „донкихотовска борба“ со бункерите, како со ветерниците на славниот јунак на Сервантес, односно со моето напати „наивно противење”, што може да има кафкијански последици во текот на моето погрешно преземено патување во сталинистичка Албанија, излезено од орбитата и показот на татковите книги?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сум ги минал сите граници, па сега можам сѐ да очекувам до крајот на моето патување!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но јас немам доволно аргументи за да го потврдам тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еве, и пред тебе ќе ги повторам сите поединости од моето однесување во врска со настанов, и тоа по редоследот на случувањата! А ти, ислушај па пресуди...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ние самите сме ковачи на својата судбина". (Ова е онаа втора порака, што ми се насмевнува од темнината...) Знам, ќе си заминам и тоа речиси пеш од таа изодена приказна на мојата младост, а малку понесов како утеха и како искуство.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„И како тогаш подароциве ќе нѐ развеселуваат и ќе нѐ прават посреќни ако се вадени од торбите на гревот“ го прашував сладострасниот корисник на мојата љубов?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што се однесува до намерата што се обидува иследникот да ѝ ја припише на мојата помисла, не можам да ја прифатам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ја сметав дури и за многу значаен залог.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ми личат на чуденки кои заскитале по патеки што водат низ ормани, честари, гори!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа значи дека вистината е прилично видлива, иако, и покрај сите настојувања, ќе остане понекое прашање што нема до крај да се расветли!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не сум сигурен колку една ваква последица, каква што е спречувањето да се појави насмевката, може да се земе како причина што ќе разјасни одредени случувања, но знам дека токму појавувањето на твојата насмевка на моето лице, ја чувствував како обврска. Како еден вид аманет.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За мене, за заречениот ерген, појавувањето на таа иста Стојна на мојата врата по полноќ, не беше ништо друго туку почеток на втор дел или продолжение на приказната што веќе беше набележана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Добро, кај водениците и во Бањи со Иван разговаравме за сешто, но овде, во градов, разговаравме најмногу за школувањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не сум сигурен со каква цел но иследникот повеќепати побара да ги повторам имињата на децата што ме исмејувале. (Се разбира сега веќе не стоеше кај прозорецот туку повторно се беше вратил кај бирото и сите имиња што ќе ги спомнев грижливо ги запишуваше).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А и сознанијата до кои божем доаѓам не поминуваат без многу прашалници.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иако во некој, и за мене самиот непознат дел од мојата помисла можеби и постоела некаква намера.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали токму ваквите збунувачки размисли што не знам од каде наидоа утринава, ја спречија твојата насмевка да се појави на моето лице?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

На што ли ќе личат кога ќе се појават на чистинката низ која води изгазена јасна патека?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-На сите други учесници, мислам пред сѐ на моите врсници што ме исмејуваа, она што се случуваше веројатно им наликувало на скеч или на хумореска во која, за жал, јас бев исмејуваниот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Море за какви скришни места ми зборуваш?“, веќе заискруваше сладострасникот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А тој Боге од Бањи беше единствениот од власта што ми тропна на вратата за да ми изрази сочувство и да ми раскаже за загинувањето на мој Иван.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Си помислив: таа вдовица, јас пензиониран самец, се враќам во Бањи по толку години; Стојна веројатно ми доаѓа заради сите оние силни љубовни спомени а можеби и заради она мое конкретно ветување од пред војната дека ќе биде добродојдена и убаво измилувана секогаш и секаде се разбира според желбата на нејзината снага.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во настанов за кој зборуваме нема тајни, барем во оние делови што се однесуваат на мојата улога.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Интересен случај - не пропушти да прокоментира.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури и да се криви и да прави со обете раце продолжен нос потсмевајќи му се на мојот цртеж.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Се стемнуваше. Помеѓу сивите куќи на мојата улица лилавиот долг правоаголник на небото се посипа со предалечен светкав зоб.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Оној третиот Пенчо што го знаев - сонот на моето детство, бестрашен и силен, господар на сите деца од улицата, со параден војнички чекор, слободен од стегите на уличиштето - полека гаснеше во мојата свест и оставаше во мене некаква празнотија на измамен човек, навреден до солзи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ситниот лимар затропа со дрвените налани и ме осветли со џебна запалка; ми ја раскопча кошулата и се загледа во пликовите на моите гради.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тоа е првиот ден на моето свесно детство.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Мојата прва тешка физичка работа ми ги загреваше дланките но копав и го следев движењето на мојот постар другар.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На мое место да беше друг ќе помислеше дека е тоа сениште, та или ќе побегнеше или ќе му ја залепеше секирата на тилот. Јас не.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Рабовите на мојата животна гуња прскаа и јас барав пат да се извлечам од тој задушен правоаголник во кој единствена знаменитост беа петте беспризорни пасторчиња на маштеата судбина и тројцата распеани студенти, од кои еден веќе се сомневаше во животот, во луѓето, во себе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Јас беснеев, оти Земанек ме напушташе, не застануваше на моја страна; во еден миг, ја искористив тишината и, за да ги повредам и Земанек и Луција, реков: „А можно ли е барем паузата да не биде народна, туку меѓународна?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Нешто ме глочкаше на папокот, и јас ја кренав маицата: видов дека на мојот папок стои црниот пајак од младоста, брошот на мојата баба; Јан Лудвик, очигледно беше дошол од циркусот, од белиот свет, да ми го врати црниот пајак, и откако го беше испил своето питие, ја беше запечатил чашата со пајакот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем го симна прстенот од својата рака и му го подаде на Филозофот: „На прстенот има запис со сосема ино писмо, донесено од крајот на земјата; прстенот е во воен грабеж стекнат, од прадедото на мојот прадедо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, на мојата супериорност ѝ дојде крајот; не бев предвидел дека тие, во моментот кога ќе видат дека ја изгубиле идеолошката власт над мене, ќе почнат да практикуваат физичка власт, односно дека, откако видоа дека не можат да ја поробат мојата душа, можат да го поробат моето тело, да ми го одземат; тоа е последниот механизам на власта, пред таа да се урниса.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беше на моја возраст, малку глупава, но многу работлива; сѐ постигнуваше со работа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И беше извор на моите несреќи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Најмногу од сѐ, се надевам дека книгава ќе послужи за да се оправда вредноста и сериозноста на мојот предмет „Како да бидеш геј“ пред сите што биле скептични, збунети, навредени или згрозени од него, што му се противеа или што поради него го критикуваа Универзитетот на Мичиген.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Значи, поимот „геј“ ми ја идентификува сексуалноста без да упатува на нејзината стварност во живеењето и без да се задржува на моите сексуални чувства, мечти и практики.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Затоа и уводничарот на Сиднеј стар обзервер ја ставил репликата (и тоа прилично прецизно) како сликовита претстава за наставната програма на мојот предмет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Неговата организација си го зголеми членството, а на мојот предмет си се запишуваа студенти.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

(Бидејќи тема ми се геј- мажите, машката хомосексуалност и машката геј- култура, зборот геј, како што го користам тука, општо гледано, се однесува на мажи, како што беше и во насловот на мојот предмет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Никој не се помрдна, никој не изреагира на моето заминување.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Се разбира мојот тим победи благодарение на мојата игра.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Кога стигнавме до огромната дрвена порта од куќата на мојот дедо тој направи неколку чекори за да си оди но одеднаш како да се предомисли па ми довикна - Еј Софи причекај...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Топла ѝ беше раката и погледот тажен, како раката и погледот на мојата мајка...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Триста години си останавте раја под сенката на моите претци и под мене.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Кај си бе Гоцеее..“ – му се фрла во прегратка на мојот соговорник, мене не ме ни погледнува.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Те сакав со сите пори на моето тело.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

А, ете, сепак, тоа ѝ се случува на мојата толку добра другарка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тој седна на мојот кревет и јас знаев дека сака нешто да ми каже.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не сакав и да се скараат со сестрата на мојата мајка, па каква и да е таа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Беше помлад човек - во доцните триесети години, претпоставувам - со лисеста брада, избричена глава и со преголеми очила со упадлива пластична рамка.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На моите прсти, твојот префинет мирис се мешаше со кокосовиот миск на лосионот за сончање со кој што без прекин си ги мачкавме телата еден на друг .

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Покрај Златниот Брег, облакодерите почнаа да блескаат, прозор до прозор, наспроти мракот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Докторовата ординација се наоѓаше во Скарсдејл, во неговата куќа во кафено-бел лажен тјудор стил и опкружена со дабови стари колку крајслерот на мојот дедо.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога падна горниот дел на твоето бикини, моите дланки, издлабени како да носат вода за испукани усни, ти ги прифатија градите запаметувајќи ја нивната деликатна тежина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој стана, јас се приближив до него. Си ги допревме главите кај слепоочниците. Крвта удираше во крвта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога одев да ја посетам Сара, сѐ почесто ја наоѓав во пеперуткарникот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Лежев на болничкиот кревет, со рацете на стомакот, и гледав во белиот таван над себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во тој вакуум едни во други постојат сите преживеани очаи; низ новата болка болат сите претходни; низ мојот сегашен очај ме болеше очајот на моето детство.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледав во неа, и таа гледаше во мене; молчевме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас посакав Рајнер да мине со конецот по рабовите на моите усни, но не реков ништо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој остана покрај мојот кревет, со своите раце на мојата глава.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ова е како театарска сцена,“ рече брат ми. „Или како циркуска арена,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во часовите на работ од бессознанието, кога високата температура правеше само одвреме навреме да се освестувам, во таа полусвесност можев да ја видам мама, нејзиниот поглед во кој беше стрепетот за мојот живот, нејзините раце кои ми редеа ладни крпи на челото, кои ги соблекуваа од мене испотените алиштенца и ми облекуваа нови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И сега гледав во оваа Амалија која немаше ништо заедничко со онаа Амалија, немоќта на оваа жена која умираше ме потсетуваше на мојата некогашна немоќ, а јас не сакав, или не можев, во себе да го разбудам ѕверството кое во себе некогаш го имаше таа и со кое ме тераше да тонам сѐ подлабоко и подлабоко, ѕверството со кое – ако го разбудев во себе - навистина ќе бев нејзина ќерка не само по крв, ѕверството кое требаше да ја натера да страда заради сопственото ѕверство, моето ѕверство кое требаше да ужива во нејзиното очајно каење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се вратив во реалноста и почувствував страв - девојките на моето време, кога немажени остануваа бремени, се самоубиваа за да го сочуваат семејството од срам; или отфрлени од семејствата заминуваа од дома и заработуваа како проститутки; или тајно абортираа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Не е прашањето дали нешто од човекот - да го наречеме тоа душа – по смртта продолжува да трае.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Влегов во мојата соба. На мојот кревет седеше Рајнер. „Се вратив,“ рече.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да не очајував кога бев дете, неверството на Рајнер ќе беше само краткотрајна болка, нешто на што ќе му го завртев грбот и ќе заминев.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Тоа е заради невнимателноста на доктор Краус,“ рече.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш, кога ќе се сетев како ме поздравуваше пред да се појави Марта Бернајс, минувајќи со врвот на својот показалец прво по моето чело, па по врвот на мојот нос, па по моите усни, го кревав показалецот нагоре, како да покажувам кон небото, а потоа си минував со него по челото, по врвот на носот, по усните. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Неколку дена потоа се породи Ева.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На почетокот од септември десната нога на мајка ја зафати гангрена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А можеби, заради мојата приврзаност кон брат ми, ме мразеше мене затоа што беше немоќна да ја мрази онаа заради која нејзиниот златен Зиги се одвојуваше од нас; тој започнуваше друг живот, градеше нов свет во кој ние можевме да бидеме само попатни минувачи, во нашиот свет тој сега избираше да биде само гостин, а мојата мајка, ако ја замразеше Марта Бернајс, не можеше ништо да ѝ стори, отровот кон љубената на брат ми никогаш не би стигнал до неа и би останувал во мајка, и затоа ме избираше мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Нека е така,“ рече брат ми. „А дури и да е така, целото твое обвинување дека јас си го гонам стравот од смртта со вербата во бесмртност на моите дела, не докажува дека бесмртност на душата навистина постои.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се поткачивме на скалите од влезот во зградата на болницата, и така можевме убаво да видиме што се случува во централниот дел од паркот: таму десетина луѓе јаваа огромна риба направена од перници зашиени една за друга, и извикуваа: „Летаме! Летамееее!“, таму една старица држеше стаклено чевличе и прашуваше: „А каде е принцот, да провери дека ова чевличе му прилега како излеано на моето ноџе?“, таму во занес една старица и еден старец со огромни пеперуткини криља потцупнуваа де на едната, де на другата нога.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми ја забележа неподвижноста на мојот поглед.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Седев на мојот кревет, гледав во празниот кревет на Отла, ги префрлував од една во друга рака работите што таа ми ги имаше оставено: неколку рала гаќи, еден фустан, една сукња, две кошули, чорапи…

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така ми се чинеше, а можеби грешев додека се обидував да си ја објаснам тегобноста на моето постоење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На почетокот од мојот живот беше љубовта, беше погледот на мојата мајка, беше нејзината рака на моето чело, беше нејзината грижа за моето здравје.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во нејзината беспомошност ја препознавав беспомошноста на моето детство и мојата младост, и секој мој непријателски збор или постапка кон тоа суштество кое бавно умираше немаше да биде одмазда, туку изживување врз себе, врз мојот спомен за девојчето, за девојката и за младата жена која бев некогаш.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш се обидував да ја разгатнам омразата на мојата мајка, јас, која бев можеби нешто како дупка во која може да се фрли сопственото црнило, и помислував дека таа во мене го мразеше мојот татко, својот стар сопруг, постар и од нејзиниот татко, можеби со омразата кон мене го гаснеше својот копнеж да има маж на своја возраст уште пред тој копнеж да се распламти, можеби ме мразеше не самата таа туку онаа нејзина дамнешна болка, родена од присилата предвреме да ги прекине своите девојчински мечтаења, и да му се повинува молчејќум на стариот сопруг, да живее во сиромаштија и во таа беда да раѓа и израснува деца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Едно утро тргнувајќи на работа, ја отворив влезната врата на мојот стан и пред вратата имаше што да видам: на чергичето пред вратата лежеа моите стари чевли, сосема искинати, тажни и жаловни.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тајната за чудниот продавач со модар прстен на малото прсте од левата рака, не им ја кажав на моите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тогаш станав и исплашен тргнав кон некоја врата која, на мое ужасување, беше обѕидана.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На мојата среќа ѝ немаше крај.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Јас сето тоа го слушав и ги држев колената на татка и се вовлекував во неговиот скут опседнат од приказната што лакомо ја прибирав и запишував на белите страници на мојата детска душа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- Ме познавате? Ако не ме познавате, како што и јас не ве познавам, што барате на мојата маса, зошто ви е мојата близина? Всушност: што барате од мене?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се притаив, се заслушав, и заклучив дека шумолот на глувчињата не доаѓа од ќошињата на мојата куќа, туку од аглите на мојата глава.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Портретот до ден денешен го краси рафтот на мојата библиотека.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Зборовите „Гуштероглавиот и Песоглавиот, во темниот простор на мојата маса“ почнаа сами да се испишуваат, дури да се исцртуваат.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Зедов лопата и натрупав снег во висина од шеесет до седумдесет сантиметри, онолку колку што беше висок Стефан, внукот на мојот пријател.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Од кучката на мојот пријател проплака цело село.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во занесот го гледам само модриот прстен од левата рака на продавачот, ги слушам магичните зборови и час пропаѓам или се кревам, час бладам или потпевнувам, обидувајќи се, притоа да им посочам на моите на петелот „Чуварот на сонот“ кој се така бдее и пее надвиснат над мене, и ако заклан.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Третиот ден, уште на ранина, уште неосвестени од она што се случило ноќта, придружбата на мојот прапрапрадедо, неговите слуги и камилари биле исечени од сабјите на ајдутите, така што немале време ни да офнат ни да залелекаат.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога седнав ова да го запишам, во трето време, кога и јас ги имам годините на Караѓоз и Ване Мицо, вам лага, мене вистина, повеќе им верувам на сказните и приказните на моите раскажувачи кои веќе не се меѓу живите, зашто си верувам себеси и на ноќите со крцкавиот снег, и на играта на сенките, и на троглавата змија на амбарите, и на пагурчето со ракија, и на трепнежот на газиената ламба на таванот што ми беше свидетел за она што го слушаа моите уши.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

90. За да се увериме во тоа дали моиве заклучоци за резултатите од востанието се правилни или пак приговорите на моите противници се правилни, ќе треба да се разгледаат тие настани од најновата историја на Македонија во кои најсилно се пројави националното самосознание, а имено, ќе треба да се разгледа: преродбата на Македонците, настаните што послужија како причина да се разбуди народниот дух на Македонците, какви размери и каков правец зеде тоа разбудување?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас не можам да го допуштам последново и го сметам навредливо за мене, ете зошто и не се откажувам на прво место да си изработам свој самостоен поглед врз прашањето за мојата народност и врз онаа на моите сонародници.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Неколку зборови за македонскиот литературен јазик Во четирите горни статии во оваа книга јас сакав да им ги обрнам погледите на моите сонародници на нуждата од едно корено изменување на досегашниот процес на нашиот духовен развиток, како и на тоа дека моите погледи во тој случај не се нешто ново и безосновно, а се само чекор напред во досегашното развивање на нашето национално самосознание и дека затоа се сосем природни и основани.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас сум Македонец и интересите на мојата татковина ми се претставуваат така: не Русија и Австро-Унгарија се непријателите на Македонија, а Бугарија, Грција и Србија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нерамностите што ќе се покажат во јазикот на мојата книга се сосем природни и ќе може да се отстранат само при едно подлабоко знаење на централното македонско наречје, со што не можам да се пофалам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Уште во првата година на моето студентство мене ме запрашаа: каков човек е г.Станчев?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На 13.11.1903 год. утрото по разговорите со К.Мисирков и Ст.Јакимов кај него дома во Софија, Е.Спространов му пишува на бугарскиот министер-претседател Р.Петров: „Пишувајќи Ви ги моите лични сфаќања за иднината на мојата татковина Македонија, ги имам предвид големите опасности што се кријат во сепаратистичкото национално движење меѓу еден дел од македонската интелигенција, кое зад себе веќе влече и македонски народни маси, особено во Југозападниот дел на Македонија, со центрите во Охрид, Ресен, Битола и Прилеп”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Отпочнува, кој знае која по ред, верзија за животната љубов во приказнава на мојот мелодраматичен пријател, кој, гледајќи низ мене, продолжува да рецитира: - Летото ни беше климакс.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Му ја ослободувам раката на мојот сопатник.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Во ликот на мојот англиски Мефисто, Ј., можеби прижелкуван намерник од подсвеста, е онаа со која на велосипеди се втурнуваме во тајните дискотеки, на граматички исправните професорски parties, во црквените прифатилишта.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Трчав и очите ги држев отворени, посебно кога трчав по западниот дел (овде сакам да му се заблагодарам на мојот пријател Павле кој за цело време ме подржуваше во трчањето).

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Но, како да се направи тоа? Тешко е. Сепак ќе пробам да атерирам врз нешто што ќе одговара на мојата вештина за спуштање ниско.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Бидејќи театарот е поле на кое јас би сакал да биде регистрирано моето творечко битисување, апологетите на мојот став ќе ги барам токму кај него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Таткото на мојата сопруга, кога го преуредував станот, ме советуваше на кујната да гледам како на неважна работа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На моите листови се редеа: исправени малечки тркалца, големи тркалца и што ти не! Се редеа и моите незгоди.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

МЛАДИЧОТ: Тоа е долга приказна. Всушност, единствената приказна на мојот живот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Туку, наместо да расправаме такви глупости, јас имам поумен предлог: предлагам да си останам на моево стражарско место, а ти да си отидеш кај Госпоѓа Христова.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Се чини ко амор да беше со своето копје долета ко орел ме згази тешко по рамениците тешката нога негова со неможна сила ме згрчи душата ми ја собра во клопче над очите ми испушти темен превез таму каде што шумат боровите таму каде што шумолењето на потоците во моето тело буеја застана тој скитник на мостот од бучните црвени води застана таму каде што отчукнува ѕвоното на мојот живот.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Немам сила, немам храброст а знаеш љубовта е нема а јас ко чедо на амор се претворив во дух... ќе изградам куќа од зборови и во неа би те затворила со клучот на моето срце би те чувала да бидеш мое гнездо во кое слетува мала птица да бидеш мој дом со отворена мускулна врата за срцето на малата птица лекокрила, многу нежна да бидеш свежо утро но тиха вечер... светилка што искри во мракот во мојата коса, една надеж, небиднина една среќа во ѕидините на срцето што се руши ко стена да бидеш последна љубов дојди, не оди си, дојди!!!

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Оваа ноќ остани во прегратките, да го слушнеш ритамот на моето срце, да го сетиш вкусот на мојата искрена љубов...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Победник сум! Научив како да се борам Како да истраам Како да сум доследен на моето јас! Научив многу нешта...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Егзистенцијалност, на моето постоење Се сплеткав во канџите на твојата сентименталност и сензот го отуѓив...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Доаѓаш те гледам за едно простување, за еден непребол да ги измиеш образите од солените рекички со јазикот да ја згасиш врелоста на моите усни доаѓаш да бидеме еден сон и едно утро но посреќно од денес да бидеме едно срце, да збориме со една уста...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Така пишуваше во дневникот, со нејасни букви, зборови... сплетки на моето и твоето минато, од сопствените патешествија...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Секој од нас исполнет со чувство на љубов, среќа, радост што ни ги подари без тронка грижа на совест... јас станувам роб на моите сништа, и доблести...што животот ми го прават како бајка со среќен крај...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Јас знам, ти дојде да ги видиш корените на мојата последна љубов.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Се чини ко амор да беше со своето копје долета ко орел, ме згази тешко по рамениците тешката нога негова со неможна сила ме згрчи душата ми ја собере во клопче, над очите ми испушти темен превез. Таму каде што шумат боровите, таму каде шумолењето на птиците во моето тело буеја, застана тој скитник на мостот, од бучните црвени води, застана таму каде отчукнува, ѕвоното на мојот живот...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

„Лесно е да седнеш врз запалена бомба и да го распарчиш своето тело, и валијата да остане, да присуствува на моето Глупаво е! Неподносливо е!понижување!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И тој е јунак на моите раскашавени соништа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И, гледам: влечки, ’ко во турска серија свртени кон мене, стапалки од шарена хартија, кои ми го покажуваат патот до дневната, до масичката, а на неа, бидермаер од булка и ѕвончиња во чаша за ракија, компјутер со отворен ФБ на мојата страна и чај од нане! Цел свет е мој!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На местото од „шерпи и кутљачи“, сега редам фини теглички од „помадици“ против брчки и длабоки бразди и се откажувам од гордото покажување на моето вистинско лице и времето испишано на него.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Крени ја високо главата, не си ни прва ни последна“ - е најчестата реплика на мојата омилена колешка, која има и стручно објаснување за мојата состојба: дека, ете, сите знаат оти моето не се тегнело веќе и дека треба да се скрасам во некој нов скут, кој, по можност, треба да биде мрсен и стар, што во превод не значи ни дебел, ни „гробу до врата“, ами да биде ситуиран и доволно стар за децата негови да не се веќе деца, да му се мажени и женети, па да не ми се воевкаат по дома, освен на викендите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А јас со свој ракопис ја пополнив и на ситно им испишав како ми е напорно и како по цел ден се печам на сонце по оранжериите, и како јадам редовно, и како навечер сум покриена, за да не ми берат гајле, а тој да им ја испрати на моите во периодот кога ќе престојувам во Претор, како најелитно одморалиште во тоа време, барем за мене.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На моите баби: Велика, Милка и Севда, наместо запалена свеќа на нивниот гроб, иако знам дека ова е мало пламенче за да ја угрее нивната бескрајно испустена душа. П. M. А.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го простил господ на мене, си мислам. Си остинал човекот на моите рамена.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И во тој срам, вели, го слушам само клоцањето и првкањето на добиците, вели, само претањето на кокошките и чукањето на моето срце.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но јас пред тоа ги видов домаќинката и девојката на мојата прва младост слеани една во друга на чардакот и се срамев што сум бессилен и заборавен зад кошот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не верував дека Онисифор со белег на лицето не ја забележа преплашеноста на моето лице и замагленоста под клепките над кои орлите и небото се измешаа црно и сиво.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не му реков ништо, тој и не ми се обраќаше мене, само знаев дека ме донел на раце и ме оставил врз сламата на својата кола со едно воле, потоа им ги проврел главите на моите сиви близнаци низ јаремот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Бујрум, ага, на зијавет. Ќе те послужиме како свој човек, алах те благословил.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш ѕидот што ми бегаше се отвори и јас го видов, понеже сакав да го видам него, што можеби и не бил навистина жив факел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со почетокот на пролетта дојде и почетокот на мојата младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Самиот долго верувал дека ги знае сите тајни на човечката историја и со таков глас цимолел нешто за вториот живот што Онисифоровото срце пребрзо зачукало, застанало за миг исплашено, пак почнало со удари да ги брои миговите на човековиот век.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дојдете, ќе ви раскажам како се сожалив.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господи, се молев без лузни и гревови во душата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше преслаб за да се насмее. Ѕурев во него и молчев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Стоев во двоумење и мислев дека од моите очи розга крв што почнува да ги копа на моето лице првите бразди на староста. ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но не знаев колку време стоел над мојата бесвест, секако не пуштајќи ги треварите, црниот Пандил и лисоликиот Никола Влашки, да ми ги тргаат тешките клепки од очи и со пречувствителните прсти да ја стискаат жилата на моето младо чело.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некој до мене и самиот беше во преграб на соништа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак ми се стори дека се подбива со првиот ден на мојата младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Кога шејтанот го споменува името на мојот алах, ќе се тркалаат глави. Прашав за Сафет-бег. Го познавате ли?“ Молчевме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И не верувај дека ќе ме сотре натема. Рано е да се подгрбавам под клетви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше завиткан во своите познати крпи, со црвено брадиче и со калуѓерска камилавка на главата каква што некогаш ја носел, во времето на моето детство.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со мирни очи ги гледаше отпечатоците на моите наводенети опинци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Мечкојад не се излажа дека ќе сум предавник, сеедно што тоа се случуваше поинаку отколку тој што очекуваше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Подај ми рака да станам и да ги пронајдам шумите на моите копнежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Каменот на тешкиот прстен беше згусната капка на моите зелени соништа од ноќта пред тоа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И пак слушав: Кога дете ќе ми плаче ќе ми плаче за лелјане полегни го врз стреине ќе повеам тиок ветар ќе залејлам машко дете...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се покајав кога налетав на Арсо Арнаутче. Смерно застана пред мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ме пушти оставајќи ја болката на прстите на моето месо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го потпираше тврдиот лакот на мојата слабина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Други раскажуваат. А ти го чекаш и го ловиш.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Дедо му на мојот дедо го запалиле кога умрел и пепелта му ја закопале во четири дупки. Не се повампирил.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Оди си“, се наведна. „Кажи им дека сум овде, дека ги чекам да дојдат и да ме запалат. Во детството ме апнала змија.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не прочитал никој во црковните книги дека дедо му на мојот дедо живеел со мечка во пештера.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Рацете ми останаа на маса и бев неподвижен, туѓи, безживотни, како стиснати под товарот на моите мисли.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Во јарем сум, од обете страни на мојот врат е поставен по еден тежок жегол.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Најобична глупост, зашто живеев пресметано и прецизно, со презир кон стихијата и лирската анархичност на моите врсници.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Знаеш, јас сум една од оние која повеќе се експонира со гласот и квалитетот на срочените зборови во репортажата, а како изгледам јас тоа оставам да пресуди судот на моите блиски пријатели.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И остана сила само да рече: - Господе, колку и да е грешно, смилувај се на моето чедо!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Една голема вистина која не сакав да ја понесам на моето патување кон вечноста.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Господе, дари ми ваква снаа да биде сопатник на мојот син. И продолжи со размислата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ти и ниедна друга ќе бидеш мајката на моите...

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Веднаш ќе се вратам назад“, помислувам, небаре коњите ме повикуваат да тргнеме, но сепак ѝ дозволувам на сестрата, која мисли дека сум зашеметен од топлината, да ми ја слече бундата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И ние отидовме. Луѓето седнати в театар. Таа седна на моето место, јас – на Васковото.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Гледам, пауза. А таа шетка на паузата. – Добровечер – велам. – Добровечер.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Меѓутоа, единствената личност што мене ми остави впечаток за време на ова интермецо на мојата вработеност – тоа беше кондуктерот во трамвајот кој со својата алатка за дупчење билети ми го поништуваше денот; ќе го кренеше тоа парче хартија, мојот неделен возен билет, ќе го вотнеше во отворената челуст на својата справа и некакво невидливо мастило на него ќе поништеше два сантиметра – и еден ден од мојот живот – еден скапоцен ден кој ми носеше само замор, ниту приближно со онолку пари колку што ми беа потребни за да ја продолжам таа бесмислена работа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Веднаш, без да дадам отказ, го напуштив своето место, си ја презедов врз себе одговорноста затоа што на масата останаа неиздупчени сметки, несортирани, и не ми остана ништо друго освен да заминам дома, да ги земам парите и преку разнесувачите на вредносни пратки да ги информирам роднините за мојата нова финансиска ситуација.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ударот со токмакот по тилот го фрлил, зазбивтан, крај патот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ја отворам и барам меѓу моите инструменти; младичот, сепак, ја подава раката, посегајќи кон мене за да ме потсети на моето ветување; ја дофаќам пинцетата, ја посматрам на светлината од свеќата и повторно ја враќам на нејзиното место.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Најстариот не изустил богохулни зборови откако видел дека не е неговата калеша, а вториот гласно рекол сполај ти Господи за спасението на мојата перачка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Им се забележува на моите романи - игра на работ на балконот, кибритчиња покрај шише со бензин, набиен револвер на ноќната масичка - интелектуална потрага водена од самиот роман, нешто слично на непрекинат коментар за дејстието или, мошне често, дејствие поради коментар.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

23.00 Час подоцна пребарувам по парчињата хартија лежејќи на мојот кревет и ги читам овие забелешки.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

„Сѐ додека треба да се бранам од физичкото присуство на освојувачот, силата на мојот идентитет ме смирува и преплавува.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Пред четири години, при последната посета на Москва, не им се јавив, како обично, на моите московски пријатели.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Повеќе од веројатно е дека едноставно ќе заспијам. (Назад во материцата).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И забележувам дека рацете на мојот shrink потреперуваат.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А покрај другото, влијае и на мојата самодоверба.... ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Играњето фудбал со аглите на мојата самоисповест, не претставува проблем. Напротив, создава перипетија.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Светиња која ме потсетува на моите предци, заминати од светов.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Затоа, ќе најдам некој кој ќе ми го држи ритамот на животот, на тангото на мојата судбина.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Нема да примам безвредни хартии за возврат на мојата љубов.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Какви сѐ не имиња добивав на моја сметка. Дома се нервирав, ја чешлав да се исправи.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ме фаќа некоја нервоза, како капак на сета еуфорична конституција на мојата суета.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Другиот сон, другата ѕвезда од небото на моето детство е милки веј.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сина крв тече низ сите крвни садови. Тоа е аристократијата на мојата душа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Пробојноста на мојата кожа делумно ја оправдуваше инсистирачкото одбивање да запишам фармација.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Одвај се качи по неа, а потоа мачно и веднаш се симна, брзајќи да одговори на моето прашање: „Каде е просторијата за социјален надомест?“

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Потомците на блиската роднина заминаа по растурената втајфеност, без да се осврнат на моите пијани и плеткави довикувања.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

На враќање, таа климна со главата, чинам олеснувачки, на мојата неукост.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Остануваше ЕДНО, или НИЕДНО решение на мојата сложувалка, и јас бев на добар пат и двете опции да ги дознаам во утешувачки блиска иднина.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

На моите пријатели им препорачувам да седнат околу мене и да ме слушаат со отворени усти.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Пораснал Гавруш и станал крадец на јајца од туѓи гнезда.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

По илјада четиристотини четириесет минуити ќе бидат предалеку.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Стар гавран закреска од врвот на крушата горница: - Твојот Жера Жерав може да им биде играчка на моите гавранчиња.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Вечно спијат само покојниците, - одговорив. – Чинките на мојот пријател Пајо имаат моќ само дваесет и четири часа.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Овде си постојано, ги гледам твоите зеници како танцуваат на моите трепки, а твоите раце се гушкаат со моето тело.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Очите твои ме гледаат со чудна боја... а јас само са плашам од смртта на мојата душа зошто љубовта не може да те рани и да ја убие душата на почеток, туку тивко, полека. дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку.... дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку....

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Ако случајно ја допреш, видиш, почувствуваш... врати ја во моето мало катче на моето постоење, Делот од мене кој го зема со себе а мене толку ми е потребен...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Би можела да те бакнам како тогаш и онаму во аголот... зошто сѐ се троши само бакнежот останува на моите усни...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Требаше да го стасам и бездруго да му го покажам истетовираното срце на мојата рака.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Јана спиеше цела ноќ на моите гради. Или - Јана, која е таа?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Погледна нагоре. „Мека е сламата на мојот кум.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не пиев. Алкохолот мирисаше на мојот мртов пријател.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Клучот од онаа страна на бравата двапати крцна, во празнината останаа само куќните шумови обесени на ѕидовите како ненужни крпи. „Дојди вечер да пееме“, му викна Отец Симеон. „Го славам роденденот на мојот прадедо.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Секогаш ти недостасуваше некоја од димензиите за да го дознаеш волуменот на мојот немир.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

И тогаш го одложував пишувањето за некои други времиња, следејќи го од далеку митот на трагичната величина на Јасер Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Како да бев и јас во залетот на кривата на мојата дипломатска амбиција, макар што бев свесен за лимитираната улога на амбасадорот, со кого вешто раководеше Централата, а го надгледуваше семоќниот шифрант Петар Иваз!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Макар што дипломатското, официјалното, во однос на Палестина, Палестинците и Арафат, големото семејство кое страдаше, повеќе во ништо не зависеа од моето дипломатско посредување.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во текот на моите дипломатски години се најдов во Типаза и Картагина, двата доминантни топоса на медитеранските екстази и историските негации кои се во генезата на филозофијата на апсурдот во универзумот на Албер Ками.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таа ми го подава лепчето на мојата душа, топлата погача на здивот на родниот дом.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Неговата мисла асоцираше на камиевската филозофија на приклештеноста на човекот меѓу егзилот и кралството, природата и историјата, зборот и чувството, видливото и невидливото.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Конкретизирање на моите илузии во страница вистина, која треба да ја раководи државата во пресудни моменти во однесувањето кон другата држава Шифрантот Петар Иваз ја чекаше пораката, откако ми го предаде катадневниот циркулар на телеграми кои стигнуваа од Централата на прочит.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во нејзиното писма одѕвонуваше тишината на нејзината осама, нејзиниот божји долг што си го препишуваше на својот живот како да ги спаси чедата, кои сега ја напуштаа заодени по патот на нивните семејства, а јас се бев оддалечил најмногу, следејќи ја кривата на својата амбиција Колку ли пати пишував многу побезвредни депеши, се внесував целосно во нив, сигурен дека можеби никој нема да ги удостои со вниманието што им го посветував, наместо да ги пишувам одговорите на писмата на мојата мајка, кои беа незаменливи делови живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Арафат вознесено го следеше Бургиба и во тоа не виде ништо посебно, тоа беше и неговото мислење кое го делеа сите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Биди што си каде и да си Понеси го само товарот на твоето срце И врати се кога сите земји Ќе ти станат татковина Махмуд Дарвиш Нашите средби се само збогувања на крстопатите на зборовите!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Го оставив мајкиното писмо. Тивката и ненаметлива Мајка не бараше да одговорам.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не, јас пеам само за мојата мајка. Таа од далеку ме следи, јас ја препознавам во мојата тишина, која другите не ја разбираат...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сета љубов, која ја имаше во длабината на својата душа и која цел живот им ја подари на своите чеда, кои беа заминати на разни патишта и постови во животот, а јас на најдалечните, ја вложуваше во своите цвеќиња на Балканот. Сакав да го надминам значењето на моите зборови, упатени до мојата мајка, на другиот брег на Медитеранот, да го напишам најубавото писмо што еден син го напишал на една мајка.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Бургиба ја забележа зачуденоста на Арафат и продолжи: Но јас овде денес дојден да ви кажам, во името на мојата организација, Ослободителната палестинска организација, која ги претставува Палестинците и ги брани нивните интереси дека јас сепак ја прифаќам поделбата за да се избегнат новите страдања на мојот народ и на нашите соседи...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не можев да ги најдам вистинските зборови на мојот одговор.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Како да ја принудував и неа на мојата дипломатска среќа.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За Албер Ками, распнат меѓу медитеранските екстази од детството младоста и пресметките со европската историја, ова раздвојување на животот, го предизвикува чувството на апсурдот, кое ќе ја структурира во сегмент од филозофски систем...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не можеше мигум да ја разбере причината на моето присуство на свеченоста и тоа во редот на амбасадорите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Вестите за трагични настани во Палестина ме поттикнуваа да ја ослободам од себе историјата која ја бев напластил во себе за време на мојата дипломатска мисија кај Арафат, но повторно нешто ме запираше.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Колку многу имаше фатално навестување на смртта во стиховите на Махмуд Дарвиш: Го оставам срцето во долапот на мојата мајка која го оплакува времето што нема да се врати!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тие остануваа во орбитата на мојот живот во потрага по светлината на слободата...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се обидов да го доближам разговорот до темата која сакав по некаков природен тек да ја наложам: - Летово кога ги читав и преведував песните за вашата Мајка, препознавав многу обележја на мојата Мајка, на една заедничка Мајка.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И ова беше мала калкулација на чувствата, за сметка за задоцнетиот одговор на мојата мајка, која самуваше на балконот со своите најубави цвеќиња во градот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Колку и да се пластеа подоцна во мојата свест албанскиот мајчин јазик, македонскиот јазик на моето школување во Македонија со другите јазици како и српско-хрватскиот, бугарскиот, па францускиот, италјанскиот, германскиот, другите јазици на моето школување, остана жив засекогаш бабиниот аманет од заборавениот турски јазик, бабината синтагма а kapi, во која како да беа содржани пораките на сите учени и недоучени јазици!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Немав теоретски можности да стигнам на закопот на мојот сакан брат, за кој велеше дека има душа-добрина, симфонија. Стигнав ден потоа.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Можеби ќе беше најсреќна што порано да се вратам, да ги споделам последните години на нејзината осама.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше дел од ритуалот кога испишаните ливчиња, на кои бдееше, како еден вид Кербер, непогрешливиот шифрант Петар Иваз, сенката на мојата дипломатска мисија, од која конечно вистински се ослободував, кога тој конечно ќе заминеше.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Го одложував повторно одговорот на последното писмо на мојата мајка.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Го обвинува, повеќе години по распадот на Југославија, за хазардерски геополитички покер меѓу Запад и СССР со социјалистичкиот блок, за мајстор на византискиот болшевизам, за манипулатор со неврзаните во постколонијалната ера, (особено Египет, Индија, Алжир, Индонезија и други, како и Палестина на Арафат и Тунис, земји на моето служење како југословенски амбасадор) кои сакаа да ја обезбедат историската дистанца од западниот колонијализам.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Навистина, никогаш не бараше одговор, ниту го сугерираше на било кој начин. Оставаше на мојата совест!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Османлиите заминаа, муфте системот си остана на Балканот!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ако пак слушнам дека пак се зема муфте, жими душите на моите предци, ќе бидете жигосани за да им служите за пример на другите! !

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не ме напушташе уште тогаш мислата, макар што сѐ уште немав свое семејство, за иднината на моите потомци, на мојот народ!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Отиде по она утро кога облеков долги панталони, и сѐ можеби заради нив стана, заради тоа сокривање на моите изгребани коленици. Го одведоа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тоа е рубин од грбникот на мојот прострелан ден.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Всушност, тоа мораше да се прочита по весниците, ме прогонуваа, бараа трага на моја вина.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во јарем сум, од обете страни на мојот врат е постеван по еден тежок жегол.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

На моите усни се фаќаше полека кора мраз. Во мене како да се наталожи олово.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

На моето дете, она со сипаници. навистина ли пред ова ти се стори дека токму тоа плачело над мене?“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Од наддланките на моите раце про 'ртуваат ситни, преситни крвариги.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Влегов во мрежата за работа на црно со жените од Прифатниот центар за странци, а тоа беше спротивно на мојата борба за човековите права. Тоа ме уби.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

На почетокот Лилица негодуваше на моите постапки, се интересираше за работата што требаше да ја завршам ноќта, а потоа спласна, оладе, стана рамнодушна.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Не знам кој ме вовлече во таа игра; беше ли тоа Нинослав, беше ли тоа Круме Волнаровски, беше ли тоа разработен план или само игра на случајот?

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тој беше единствениот што ја знаеше природата на мојата „врска“ со Шефот со кој, речиси, никогаш не се среќавав.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

А кога останував на мојата Лилица ѝ велев дека тоа го правам заради службените обврски.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Со грант добиен од државата успеа да го победи Фејсбукот и повеќето жители на земјата се префрлија на Моето маало.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Лека – полека сите се префрлија од Фејсбук на Моето маало.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

И со бес, предизвикан од тоа дека не се на моето место.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Човекот едноставно закупи билборди каде што се рекламираше новата национална социјална мрежа, фрли големи пари за реклама на телевизија и мрсно им плати на неколку актерки и манекенки да го исклучат својот фејсбук профил и јавно да декларираат дека онлајн животот ќе им продолжи на Моето маало.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Луѓето на моја возраст не знаат ништо за тие денови.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мислиш дека јас зборувам за власт и моќ, а дека не сум во состојба да го спречам распаѓањето ни на моето сопствено тело.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Помисли: „Кога би можел да ја спасам Џулија со двојно зголемување на мојата болка, дали би го сторил тоа? Да, би го сторил.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Твојот ум ме привлекува. Тој е сличен на мојот ум, само што си ти, ете, ненормален.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја врати рачката назад и продолжи: „Еве, јас ќе ти го кажам одговорот на моето прашање.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во негов избор и препев се објавени книгите „Се роди човек“ од Р.Рождественски, „Оловното војниче на мојот син“ од Б.Окуџава, „Огледала“ од Е.Винокуров и други.

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Собата веќе личеше на мене и го имаше добиено мирисот на мојот парфем и на моето сапунче.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Морав да признаам дека не сум знаела со кого сум живеела или, не дека сосема сум била лишена од предупредувањето на мојата интуиција, од предупредувањата на моите соништа, а и од конкретни факти, но дека сето тоа не сум го пуштила сосема да продре до мојата свест за да може да бидам онолку потресена колку што било неопходно, и да го преземам она, што било потребно.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Кога бев со него пред телевизорот, забележував дека е сосема отсутен и дека, всушност, неговиот поглед од зад мене вкосо лежи на моето рамо и на мојот профил.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тогаш во него како сѐ да се урна: сите страсти и соништа, сите негувани илузии, сета надеж што, во неговата претстава, требало да значи надеж, создадена делум можеби и врз основа на мојата секојдневна благост и грижа кон него.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не дека секојдневно ги читам, туку тие ми се како знаменца за обележување на мојата територија.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Седам и квачам дури и не знам Дали ќе е ова уште еден Циркус Принтипрам* И дали ќе се испили беден или вреден стих од ова што се мачам доцна во ноќта – ѓупка кога напрегам гради и срцето тихо тупка во оклоп од коски А мојата душа расчленета Ко Лајбницовите Монади Моли: – наслони се стиху на моите мисли ко дете на мајчини боски 2008

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Варуна е твојот спасител сега Нека не бега самосвеста од твоето измачено тело Не е нова веста дека ништо не е сосема бело Митра ти што правдини делиш за секого исто Биди ми водич на моето несвесно Јас Ти кој ја познаваш магијата на духот Во дослух со мојот ум Всади ми почит Во очи со вистината

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Љубопитен поглед низ клучалка ѕирка Звуци што ме потсетуваат на една дамнешна свирка Ренесанса и Барок во учебник со илустрации Птици и чкртаници разни гледам – опадната креативност душава ми ја дразни Празни зборови празна палета Пораз на мојата неоправдана суета Бог, мислев друга судба ми креира Но играм впрочем како што ми свират Си честитам – постигнав судбина на марионета 2006

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Решена да одам напред по секоја цена На полна месечина Во последна мена На моето присуство му нема смена, знаеш и сам А долу под мостот валкана река тече без срам Упатувам поглед да проверам дали чека на нашата судбинска средба Мерам, премерувам, двапати мери Еднаш скокај Нашево некогаш немаше споредба Минаа годините кога заљубени мислевме дека овде е вечноста овде е рај По силата на гравитацијата понесена дознавам дека овде всушност е нашиот крај 2005

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Денес го замолив Превер само малку да ме одмени или да украдам барем од неговиот гениј Но зборот кој плени не доаѓа лесно Заглавен в челуста на мојот ѕвер Не излегува низ грлово тесно А јас кутриот волонтер Несреќен ко осамен солитер Прогонет ко декадентен Бодлер Корисно сакав да направам нешто...

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

А, ако ти е све преку Тасе, плус, рецимо, ти се свиѓа ова што е погоре кажано, па уште ако се пронајдеш себе си у мотивите на мојата маленкост – Митре Стрелата, ти си дефинитивно спремен да го дигнеш сидрото и да се запрашаш: „Бабо, бабо, а кај да се отиснам?“

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Ако не знам некој друг работа, ами вие сакате мене да лажите на мојот занает?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Најстина, тешко ќе ми биде на троица мажетани кукла да му бида, ама пак сет мал и стока и ќе му остане на мојте деца.. .

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Снаа ми си е топраклиа на моата татковина. И редот си е така, не е првица од мене!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На мојата молба Абе бај Наси да дом на во празното место додека не се симнат моите уд горе? тој гласно и задоволно се раскикоти што беше доволен одговор, а тоа што кажа пак Не му се праи ќефот на то Нанчо абагу да те пули там, му и мрсиш конците! беше и потврда и уште истиот ден си ја зедов торбата и книгите и се преселив кај него.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Го барам лицето на каменот, Каменот на моето лице Го барам Сам во самица.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Покрите ги со моето име раните на мојот камен и не оплакувајте го: најдолга е ноќта пред воскресение*!

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

V Господи Од пепелва на моево царство Народи мажи и сиромаштија. Прилега ним да им принесеш барем камен Со него да се хранат и да израснат Високо високо До откај почнува да се симиња Царството твое надолу Од тамо да го здогледаат Своето кој знае кое колено Што им недостасува.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Кога ќе легнете крај мене вие ќе имате стрпливост да чуете сѐ што сте ѝ повериле на мојата невиност, А до тогај нека ве хранат дневниците од нашето продадено пријателство.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Заборавен вишнеам на овој црн каменест пристан со крепкост за да ја хранам неизвесноста врз мене на мојата кора пластје напластиле заплашувањата но секојпат суров бев кон слабото.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Желбата на записот е повеќе да се опише отколку да се објасни, и за мене самиот, досегашното повеќедецениско молчење, здржаноста да се доискаже во стихови мојот однос кон Рацина и кон неговото пеење, поривот но и несигурноста на моето доближување до него, почитта па отаде и стрептежот од јавно кажаниот збор на што толку мудро ни укажа Блаже Конески, дрзоста и дораснатоста на младиот поет да проговори со јазикот на песната за Рацин, за Рацин што го пробуди во нас идеалот на јазикот и убавината на поезијата.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Тие, задржани во првичниот, автентичен облик, со сосема мали, најнужни интервенции во по некоја песна, се стихови на мојата младост, како спонтан израз, згустен, на доживената болка, на помнењето на средбата со мртвиот Рацин и на првата возбуда од средбата со неговите стихови.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Но би било вистинска творечка сатисфакција ако ја нема разликата во единственоста и континуитетот на моето чувствување и доживување на Рацина и неговата поезија.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

И прашањето (условно) и одговорот (можен?), поврзани се со овие стихови, со овој циклус песни посветени на Кочо Рацин, со овој Реквием за него, започнат пред половина столетие но присутен во мислата и чувствувањето сиве изминати години, погледнуван само на мигови, со стрептеж, сѐ до овие зимски денови кога повторно осамна меѓу ракописите на мојата работна маса.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Рака на срце, мене тогаш многу повеќе ме интересираа серијалите од типот на „Планетата на мајмуните“ и „Емануела“, така што воајерската страст на моите сограѓани да ѕирнат во приватниот живот на некои американски парајлии ми беше комплетно нејасна и будалеста.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Како помлад бев екстремно живчан, а пак денес малце работи можат да ме извадат од такт: не ме дрма ниту светската криза, ниту тоа што сум во долгови, ниту што цркна трансмишнот на мојот "форд", ниту кофимејкерот што експлодира и ни ја полеа цела кујна со ситно мелено колумбиско кафе... ама оваа глупава опаска од такт ме извади!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Оваа збирка на залудни мисли се вика „Бед Инглиш“ (во чест на мојот нов, маќејски јазик), со поднаслов „Иди Даре, кој те ебе, може Вардар и без тебе“.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Па зар ова не беше пресудата на судбината, по шеесет години егзил, да му се овозможи враќањето на моето семејство во егзил, на родната грутка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка беше вистинската хероина на мојот ракопис поради која вредеше да се продолжи да се пишува, да се трага по сеќавањето, со сета имагинација, со имагинацијата на целото семејство...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И така, како што одминуваа годините на мојот живот, Мајка ми беше сѐ поблиску, сѐ до миговите кога средбата со неа се преточи во оваа книга.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Затоа, во предизвикот на мојата потрага, можеби треба да се започне од нејзиното последно патување преку границата, до невтасаниот живот на својот полубрат, во кој беше сѐ уште жива нивната заедничка душа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Првин се спротивстави на моето заминување, ама сетне попушти. Храбро ме благослови.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка, охрабрена од смирувањето на Татко, стана, го засили гласот на радиото во форма на паун, од кое се ширеше тивка музика, па продолжи со нежен, ведар глас: – Се сеќаваш ли, мили, се навестуваше крајот на зимата на 1939 година, беше чинам крајот на февруари, пролетта се насетуваше во воздухот кога дојде дома, еден ден, со писмо од градоначалството, испратено за нас, од Тирана, упатено на мое име? – Се сеќавам, како да не се сеќавам. Писмото беше адресирано од Рим.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Градот реши, на иницијатива на четириесетина потписници, да ме прогласи за почесен граѓанин, во знак на благодарност за придонесот на моето книжевно дело, односно за придонесот за балканската книжевност, што овозможи мојот роден град да стане познат во светот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

...затоа овие текстови настанати колку што е можно повеќе во процесот на сопственото ослободување од дистанцата ги чувствувам како разоткривање на мојот пат кон новата проза па ја молам почитуваната редакција да ги прифати како мој предлог во поттикнувачката дискусија што започна да се води на страниците од вашето значајно литерарно гласило... искрено свој, зошто ги сакам кроки цртежите или како да се претрча тревогата од разделбите ...сочноста на зрелиот плод впиена во белината на хотелските соби сокот од нутрината излиен попатно танц фигури во постелината во воздухот допира против вечноста летот на недопуштената цигара кон езерото жарот и водата во неподносливоста куса и жешка средба...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Камењата туженото лице ги вади со експлозивот; видот на експлозивот, количината и начинот на употребата не ми се познати; не можам да се произнесам дали пукнатините на куќата што се предмет на оваа расправа, се произлезени од потресите на експлозиите на мините при вадењето на каменот или се од нешто друго зашто тоа не спаѓа во доменот на мојата струка”.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

КНИГАТА ЕСЕЈ метално чиста со цврста маса што одѕвонува сталожена спирално овенчана со чинот на раѓањето со сѐ што е банално во стисокот на рацете во писокот на локомотивата во заминувањето кон личната слобода што заробува во една фуснота посветена на моето заборавено име

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Патувајте, птици. Јас сум само смрзнат и недоречен крик на моето месо. Крик за еден југ, за една топлина.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Беше студено твоите врели солзи ги печеа врвовите на моите прсти.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Остави го на моите усни сите твои приказни. Се плашам, се плашам, се плашам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Нели ви се допаѓа светата водица на моето чело.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Во темницата ми се стори ситна и нејака, твоите солзи уште повеќе ги печеа врвовите на моите прсти.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ти кој ќе бидеш Господар на мојата апокалипса. Ти мора да знаеш...

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Радоста од Силјана се свртела на преголема жал и плач и тогај дури се уверил оти штрк ќе си биде и штрк ќе си умре. – "Ех, кој не слуша татко и мајка, си рекол сам со себе, клетвата го фаќа, нели ме донесе Господ на мојот вилает, не ни е толку жал, чунки овде ќе си умрам".

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Сонцето V Се движат тие по усамениот брег со нишките на мојов залез во коските.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Долината се шири и станува сѐ поголема собирајќи го во себе зрното на мојата семка.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Се спотнав дури го стасав дури го навасав уморено предаденото кротко во раката предавничка како изморено јагне како птица премалена та почнаа да паѓаат гранки и да се ронат лисја и сокот да се меша со солзите и потта слегувајќи удолу кон земјата кон дното на мојата болка врз која се најдовме во прегратка среде тревите изгазени од купиштата дрва обајцата искастрени без вршки и без гранки со пресечени снаги сложени во камари додека седалата летаа без своите птици без своите сенки без нашите плешки во бездната на воздухот откорната од незасита.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

* Седам во тремот додека врне дождот а чинам дека тече по мене по моите вршки и лисја по моите гранки по стеблата по корењата по моите мравки тече по мојата шума по мојата земја по мојата мисла тече по мојата изненада закопана во брчките го брише мојот уплав мојот страв мојата осаменост во бесоницата во трептеж во напуштеност врви по дамарите мои се вовлечува во моите очи дождот што ме буди што крепи што плоди и јас станав извор што ѕвони цвет што се шири плод што се дрочи додека живеам и растам во оваа стара шума на моето постоење во вишнава гора во шумниве лисја.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Тоа се трупа полека по хумусот на мојата снага по мислата по сетилата по плодот на земјината кора.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Мирно е сега сѐ во пределот на моето око што почнува да лази по изгниените треви место да се јази по препетните лисја.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Утрото влегува низ свечени портали на плодот Во сенка на моето дрво самува убавината.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

„Додека шетам по Пасажот опседната сум од помислата дека поминувам низ сенките на луѓето што ми беа многу блиски а едно утро наеднаш исчезнаа, ги снема.. Мислам на моите Евреи..

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Каков ли треба да биде типот на жена што ќе умее да го среди или поточно да го приземји необичното, дури и откачено чекорење на мојот постар брат?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

(И овој пат повиков доаѓаше по скришните патеки на моите вознемирени сетила).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И овој пат инстинктивно мавтам пред очите. (Мавтањето на мојата рака не е движење на зачуденост туку обид да се растури чадот на Привидот).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А такви офкања многупати имам слушнато од погодоците на моите камења и на мојот остен.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Човекот во сив костим и бела кошула, оној кој и во мое присуство прилично долго се дошепнуваше со Вртанов, најпосле ја собра папката од бирото, му се заблагодари за услужноста и помошта, а потоа, поминувајќи покрај моите нозе качени на бирото, го задржа за момент својот студен и безизразен поглед на мојата дребнавост.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

На моите долги прошетки покрај рафтовите, продолжи тој, во средбите со книгите, (имајте предвид: на овие катови се пренесени речиси сите знаења што им пречеле на некогашните поробувачи поради идеите застапени во нив) се среќавав и со таа веќе спомната вечност на вистините.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се разбира, јас сметав дека и оваа приказна на мојот пријател Раде е измислена за да се оправда политичката ликвидација на двајцата видни партизани за кои многумина сметаа дека веројатно застраниле.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Не скршнувај од асфалтот, можеш да зацапаш во локвата“, е еден од честите другарски совети на мојот пријател.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А и она, што уследи во однесувањето на Виктор изобилствуваше со знаци што не можев да ги протолкувам бидејќи не бев сигурен колку бев јас виновен за натамошните постапки на мојот постар брат.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

II. Кога се симнав на перонот, снегулките се лепеа и сушеа на моето лице како солзи.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

А, и мисли!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Со тоа ми беше оневозможено објективно осмислување на реалноста и на секојдневието.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Ме гледа. Сигурно мисли на моите испупчени карлици или истурени јагодици.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Бев себичен. Мислев само на моите крвави потреби.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Голем е гревот на мојот мрачен обид да ги сквернавам нашите легенди.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Може, делумно или целосно, да зафати една, неколку или сите единки.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

„Nevada“, во следната секунда, покажуваше 18:40:15. бројките на рускиот часовник беа големи, светли врз темна основа,па во склоп со металниот ремен, изгледаа некако стабилно.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Така, на пример, ми станува јасно дека: - менувам долна облека со различно темпо: гаќите по два пати на ден, маиците еднаш неделно - подзаборавам некои француски фрази што некогаш солидно ги употребував, па наместо „trois heures moins quart“ велам „deux heures quarantecinque“ - бричењето наутро ми се одолжува на 40 до 45 минути - минатиот понеделник едноставно ми попречи постоењето на борот (засаден во дворот од татко ми на денот на мојата мала матура, пред цели 30 години) и морав да го дадам да се исече, зошто одеднаш паднатите иглички почнаа да ми ги затнуваат одводите за вода на покривот - не можам да догледам 60 насто од театарските претстави и 80 насто од филмовите, а опседнат сум од хорор сцените на ТВ екранот, во кои што ѕиркам до доцна во полноќ со глава пикната под дланките.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ја тутнав униформата во машината со центрифуга што ја направив во работилницата на моето деветто одделение таа година, потоа ја вклучив.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Звук на моите нозе на тешкиот песок. Слушам.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се сеќавам на мојот татко тоа попладне, како копа и копа во градината, како животно што бара нешто, така прилегаше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Им благодарам на моите Ирена и Драган Живковиќ кои го поттикнаа и овозможија појавувањето на овој мој роман во овој вид.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мојот познајник, Самоников - мислам дека се насмевнав (за малку и Катерина да ја прашам дали забележала некои промени на моето лице) - мојот познајник Самоников да беше случајно фараон или некоја слична фаца веројатно ќе мораа и неговите љубовници и метреси да го придружуваат на ова негово големо патување.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Зошто го велам ова? Бидејќи моќникот е своевидна личност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Како си смеела и да помислиш дека сум те избегнувал – ѝ велев можеби и со израз на неверување иако ја зборував вистината.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се разбира, мислев на сè она што веќе го спомнав: на гласовите; на претрчувањата; па дури и на сите оние коридори што одвреме навреме заличуава на темни сокачиња од некое не осветлено гратче.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А замислете, станува збор за државен подарок. Сеќавање на моите добри односи со врхушката.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бев уверен дека немам од што да се бранам а знаев дека нема поголема глупост од онаа, да се бориш со замислени ветерници.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Има и такви моменти кога ѝ дозволувам на мојата стрвост да владее.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мислиш дека беше во прашање љубомора а не стравување дека си посетил грд расадник на зарази, ми приговори тогаш можеби со право Катерина, и потоа само додаде: Мило, зар не се обиде самиот да ми докажеш дека сепак не успеала да те искористи таа ороспија?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Јас не сум таков! Умот ми е таков.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Денес ти ѝ судиш на мојата љубомора ќе извикав изнервиран, а вчера ми приговори дека сум ја посетил распуштеницата Лила, пријателката на Дуња и тоа во ситните часови? Зарем тоа не беше љубомора?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

В ред, в ред, можеби присутните во оние произволни тврдења на Николина Кралева што беа изнесени во форма на неуверливи претпоставки можеби согледале вина и грдо однесување од страна на мојата по малку чудна личност божем наклонета кон тривијалности и недолично однесување; можеби им биле прифатливи и таканаречените љубовни авантури со несоответни личности (ова обвинување всушност ми годеше иако спаѓаше во оние таканаречени голи измислици со оглед на моето сиромашно љубовно искуство кое во тој период сѐ уште беше сместено во одделот желби и соништа) итн.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Последнава забелешка, со сите откачени асоцијации што таа ги содржеше, ја придодадов бидејќи забележав како приоѓа Јана.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бев само вдчудовиден а притоа сметав дека вчудовидувањето не можеше да биде протолкувано на моја штета.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тогаш сум спремна и на тебе сè да ти простам! – додаде.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Штом ќе препознаам некаде присуство на невиност ако не можам да му се придружам барем сочувствувам со него - реков во желба да го дообјаснам карактерот на моето учество во настанот кога веќе беше речено дека сум го подржал она што се случуваше минатата ноќ.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Или ќе свртиш по некоја друга уличка што само ти знаеш да ја смислиш! – ми зборуваше таа сета обесена на мојот врат а сепак чудесно лесна!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- И додека ја чувствував онака висината на мојот врат јас во себе се прашував Зар можело да се случи тетка Боса да се посомнева или да сфати дека во мене сѐ повеќе се намалува вербата во вистинитоста на она што се случуваше?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мојот шеф постојано ми приговара дека сум претерувал доделувајќи му слободни денови на мојот ум.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ова сакав да го сторам не за да го обескуражам во неговите несфатливи настојувања докрај да ја разоткрие вистината туку за да му укажам на мојата но и на неговата улога во тој ненужен кошмар.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Потоа следуваа: збирките раскази „Мени на мојата месечина“, „Патот до осамата“, „Крстопат кон осамата“ и сега е во печат следната негова зборка раскази „Во осамата, со слободата“.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ова го велам на почетоков за да те натерам најпрвин да ме сослушаш а потоа да се повикуваш на моите температури.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Знам, ќе се изненадиш, оти и јас сркав од истата таква чинија, не знаев што да сторам, како да постапам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Замисли си, вели таа, не знам како да ја наречам пред тебе онаа Рајна на Антолиј, но кинисала отворено на мој Ролан.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сите имиња на жените од маалото ги преброја пред да се сети најпосле на моето.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А вие не престанувавте со смеењето. Му се потсмевавте на мојот страв.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Да мижам значи сета слобода на гледањето да ја препуштам на моите прсти таму кајшто душата се сместува бесшумно, како во име и излегува надвор да допре и да ја допрат.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Рибино око немам око да те видам имам да те гледам на свој начин, во свое време никогаш да не ти се нагледам од овие сфери, од овие длабини да те изобличам да те преобразам на очите да не си веруваш така исто сум гледала и молчела молчела, значи гледала пред да ме крстиш риба псариа, fish, poisson, пред да ми ја откриеш смислата и од мене да направиш соѕвездие, знак, уметничко дело пред да ме уловиш и од себе да создадеш Риболовец а од мене добар пазар, специјалитети пред да ми ги дознаеш употребните вредности - мои и на моето око, метафизиката пред да измислиш мамки, глисти, црвци јадици, со еден збор јас се фаќам за јадицата а моето око сѐ гледа и сѐ знае но таи и разобликува.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Летоска, откако го видов објавен Зборникот јуначки, жаловни, смешни овчарски, самовилски, љубовни и други песни со душата на мојот народ и на знаците на кирилицата нанижани.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

1. Приказната на иконописецот „Тркнав до Бизант, царство на залез а позлатено од живопис, од убав поубав па откако се вратив, дали изменет или себепронајден, како што обично бива по далечни патувања и провиденија, решив: ќе ги осветлам тоновите на моите икони!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Никој нема да мисли мрзоволно „ја трпам со години, а смачена ми е мајката на моите деца“.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Но фала му на мојот другар Гино - Гино: ми даде „калибарка“.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Подоцна таа му се свиде и започна сѐ посилно да налетува на моите испружени раце.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Трогнат, сепак не можев, во сјајните очи на мојот стар пријател да не ја забележам познатата искра потсмевливост.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Сепак, и покрај чрчорењето на мојава весела придружничка, како да се работеше за неделна прошетка низ чаршијата, кога влеговме во дуќанот, не се осмелив веднаш да го погледнам в лице.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Залутав одамна љубопитна во овој грд пејсаж од железо цреп и бетон но сепак останав жива Сега сум малечка полјанка на туѓите убави надежи за кои го крадам неверна ветерот од реката Безброј патувања им нудам на очите и стапалките што паѓаат уморени на моите сиромашни откоси Но спомени имам и јас па свенувам штом ќе ми шепнат дека сум била шарено крило на убавината Шарено крило на младоста во коренот на плитките води што растат со жолтиот спомен во купишта од сено

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Еден трепет по местата познати зошто се игра со праменот на моите мечти

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Пристигаат троми пристигаат уморените коњи на просторот (дождови бледи беспатни и неми) пред јаслите на моите дланови на прозорот

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Текстовите кои следуваат се одговори на моите две барања; едниот е напишан пред гостувањето, а другиот во текот на повратниот лет за Сан Франциско.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Бранчиња светлина ги допираа рабовите на мојата облека и стануваа фосфоресцентни зраци.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Се плашам од тоа што не сум, од тоа што сакам да бидам, а никогаш нема да постанам.