на (предл.) - ѕид (имн.)

Околу печката беа наредени валчести капаци за мини и бомби. На ѕидот од леарницата висеа неколку бомби.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во печката ладното железо почна да се црвенее...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Светилката потреперуваше од променливиот напон и ги зумираше шарите на ѕидовите правени од маказарскиот уметник - големите лисја од јавор рамномерно поставени и осенчени во еднакви правоаголници.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Според разговорите што ги водев подоцна со старите жители на селото, во Маказар немало семејство Боте, та заклучив, што набрзо од хартиите и ми се потврди, дека учителот веројатно бил од друго место, донесен можеби специјално од Никола Поцо за да држи училиште на народен јазик и, во тој случај, можеби и живеел во еден дел од куќата на трговецот, та тука останал и неговиот ракопис, спастрен подоцна од семејството Поцо во лимената кутија која, очигледно заборавена, стоела во дупката на ѕидот од потонот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Најпосле, на почетокот од октомври, ми се чини беше деветти во месецот, чистејќи ги отпадоците во потонските простории што беа ги оставиле копачите од Пустенец додека спиеја долу, завлекував рака и покрај голите и потемнети греди и, исто така, и во ќошовите на ѕидовите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Полека светот се осветлуваше од дневната светлина, моето одајче исто така, и јас можев да ги распознаам одделните линии и бои на шарите на ѕидовите правени во годините изминати од еден самоук сликар, всушност бојаџија со дарба.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На ѕидот во дневната соба во куќата на моите родители виси една слика (масло на платно) чинам насловена е Деца бегалчиња.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога свртевме на Гринвич Авенијата, каде неколку жигола стоеја потпрени на ѕидот, ја видовме оваа плавуша како ја фрла главата наназад и вели, доволно гласно за овие педери на глуварење да ја чујат: „Ох, погледни ги само тие Green Witches!“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Од таа страна на ѕидот се наоѓале харемите, па убавиците можеле да наѕираат во салата и да имаат допир со надворешниот свет само низ овие мермерни решетки.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Пискулиев се повлекуваше полека наназад, сѐ со така кренати раце, дури не се опре омаломоштено на ѕидот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Момчето мокреше на ѕидот, но девојката цело време го држеше под рака и не го пушташе.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Вистинската личност, во која би била олицетворена неморалноста на жената, би бил коњушар кој смрди на ѓубре и тој лик требаше да го оствари Роберт Њутн или некој сличен на него.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Првиот е Коле. Седи во последната клупа, па главата често ја потпира на ѕидот. Од тоа и варта е излупена зад него.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Станаа какви што ретко можат да се видат во светот: во едната имаше илјадници ситнурии и матракулки: од игли за плетење и крпење до часовници што некогаш имале разноразни задачи: да ѕвонат, да тикараат, да гукаат на ѕидови и да се тресат по мали џепчиња; па потоа конзервички и тенеќиња со шарени обвивки и со натписи што можеш по цел ден да ги читаш и да не ги протолкуваш; шишулиња од разни големини и дебелини, кои можат да се носат воврени во прстите или пак наредени како цевки под мишките; белезички, прстенчиња, ножиња со рокчиња, шарени стомничиња, свирчиња, а потоа: рачки од чадори, поткови, бургивчиња, тркала од колички, панаѓурски штракачиња и што ли не.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сонцето ги носи низ ветките и ги залепува на ѕидот.“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Кога го убиле Троцки за’ржале сите коњи, кобили и ждребици на црвената коњица.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Од внатрешната страна на ѕидот на лотката од стар весник пишува дека го убиле Троцки.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ја мајката, и тоа да не го пишува на внатрешната страна на ѕидот на лотката од стар весник?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Од капетанијата го прекоруваат дека нема појас за спасување.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
На ѕидот кон бавчата виси портрет на свекорот во природна големина, со фес на главата и астраганско џубе.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
На ѕидот наслика огниште како камин, божем изѕидано со византиски тули како сводовите на старите цркви, во огништето верушка со котле, а под него распламтена жар од дабова пенушка, очите да ти светнат ако не прстите да ти се стоплат.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Бре, инает! - божем протестираше Бојан, вадејќи ја со напор пилата. Ја закачи на ѕидот, не помислувајќи веќе да се послужи со неа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сепак, можеше да се измие, па попладнето стопли вода во котлето, го принесе до огништето дрвеното корито, го разгоре убаво огнот, пронајде во долапчето на ѕидот и малку сапунче, заостанато таму од летото, и се изми за првпат откако беше дојден потемелно, поубаво.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И синоќа тој ги донесе торбите, што сега висеа закачени на ѕидот, зад вратата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа полека, со напор, потпирајќи се на ѕидот, се искачи во плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Да ми е да прошетам по вашата улица Тајно допрен на ѕидот на твојата куќа Да чујам колку убаво потпевнуваш А камо ли – како сонуваш...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ене ја сега виси закачена на ѕидот. - заврши чичо Никола.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Така снемоштена, таа пак со рамото се навали на ѕидот да дојде малку на себе.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Баба Севда продолжи така смерно да си седи на патот, потпрена на ѕидот зад неа, со патерицата навалена крај неа, при секое поткревање на погледот тресејќи ја главата и главно со наведната глава во знак на покорност и помиреност со судбината.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И додека тој одеше од таа страна на ѕидот, јас рамно со него одев од оваа страна, сѐ до овдека, до Источката Порта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Горе на ѕидовите и на само половина метро подолу од таванот и точно над подѕидоците прикрепени се дрвени полици, кои се натоварени со дуњи, јаболки и петтопрсни тиквиња, а долу под полиците врзани во снопчиња и обесени на ѕидовите, висат мисирски кочани, исушени полски цвеќиња, треви и чаеви.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На ѕидовите синееја арабеските, тие бројни слики на источните лавиринти.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Лево на ѕидот е прикачена икона на св. Никола, пред која виси кандило, а негде понатаму голем дрвен солник, низалки суви пиперки и друго.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Лево врата; десно на ѕидот огледало, а понатаму, кон прозорците, е прикачена ламба; во дното четири прозорци еден до друг преку кои се гледа чардакот од куќата, преку него селски куќи.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ќе приучам мајстор за ковчези од дрво.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас ќе бидам директор на претпријатието.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со овие постапки (мислам на толчениот лук со оцет и вода од сношти, како и на шеќердисаното слатко од утринава) дали посакував да се уверам дека животот продолжува со својот вообичаен тек?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зар не виде како се џарам околу себе додека ја враќав теглата во празнината на ѕидот и додека ја спуштав лажицата во каленицата од која минатата ноќ сркав надробен леб во толчен лук со оцет и вода.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа издејствувај ми едно пусулче за да можам да го обесам на ѕидот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нека струже, нека кове, како што се правеше и во капитализмот, пред војната, а јас како директор, ќе се потрудам околу некои нови производи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Внимателно, како божем златниот прамен да ги содржеше човечката судбина и човечкиот копнеж, Даниел го крена праменот со палецот и показалецот и церемонијално го втисна во малтерот на ѕидот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На ѕидовите, освен на оној крај, каде што беа сместени бурињата, имаше полици на кои беа сместени тегли со храна од сите големини и видови, стаклени тегли со џемови од по шест унци, па до тегли со туршија од по два галона, затворени со онаа жолта хартија со форма на рог, за која Даниел ја имаше предупредено мајка си.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бланш не се фалеше со тоа и на ѕидовите немаше слики да го рекламира тој факт, но факт беше тоа што таа порано беше Зигфилдова весела девојка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А ти, ако не ми веруваш, нацртај ме на ѕидот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Таа толку брзо го изговори тоа, дури и Баждар се збуни и шмркајќи зад брадата се доближи до мене и се потпре со едната нога на ѕидот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И одеднаш, таа се поткрена од постелата, се исправи во половината и се огледа во огледалото царско што стоеше на ѕидот спроти одарот нејзин. Се огледа, се насмевна и – умре.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас вриев; нејзиното смеење ме доведе до состојба на нервна раздразнетост; веројатно уште вриеше и ракијата од пладневната жега, и виното што сега навлегуваше во моите вени; ме навредуваше што таа рече дека не слушнала никогаш посмешно нешто, и во свеста ми се врати точката со наивниот маж, Петрунела и нејзиниот љубовник; ја прашав што е толку смешно, а таа се навали на ѕидот од кејот, и сосема опуштена, рече: „Прашај во Партијата; можеби водат записник.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се потпре пак на ѕидот и ги затвори очите.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
На мала масичка голема вазна со цвеќе, на ѕидовите слики, во еден агол пијано; таму е Мишко - изведува нежни акорди.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Одајата во која нѐ внесе домаќинката – широка, подот послан со шарени черги и на ѕидовите, во разни големини, обесени фотографии.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Слатката моја мајчица, колку пати ја избакнав пред да се решам да ја ставам на ѕидот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Го правеа пред огледала и притиснати на стаклото во туш кабини, го правеа на ѕидови и на мебел на начини кои наметнуваа претходно незамисливи акробатски вештини што тие во тој момент ги измислуваа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го правеа во чест на мажот и жената, во чест на ѕверот, во чест на Бога.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го правеа затоа што беа распуштени, дома на слобода, живи и интимни, затоа што повеќе не можеа да чекаат, не можеа да го чекаат одредениот час, точното време или температура, не можеа да ја чекаат иднината, месиите, мир на земјата и правдина за сите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Хајнерле ги чувствуваше тие премолчувања, и од нив бегаше со погледот кон некоја дамка на ѕидот, кон мушичките кои летаа среде собата, кон прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Молчевме. Потоа му реков: „Време е да одиш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа ноќ спиев мирно, а кога се разбудив в зори, застанав пред крвавата трага на ѕидот покрај мојот кревет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бледа трага, побледа и од старечко постоење, ќе остане да стои и откако мене ќе ме нема, а потоа и таа трага ќе исчезне, заедно со ѕидот, заедно со мојот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа крвава трага на ѕидот беше сѐ што ми остана од нероденото дете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не знам колку долго стоев така, а кога младата жена излезе, јас посакав да отидам во домот на Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Матилда сѐ почесто го оставаше сам дома, кога одеше да купува лекови за Зигмунд, и да ги носи кај него, и раскажуваше дека, кога се враќала во станот, го наоѓала Хајнерле седнат на подот, со отворена шаховска табла, а во рацете ги поземал фигурите и разговарал со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Останав на местото на кое бев, потпрена на ѕидот од една зграда. Корнев од ѕидот со ноктите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби тие слики и не висеа на ѕидовите, туку висеа во мене, во моите очи, во моите слепоочници, а јас ги лепев по ѕидовите, го збогатував друштвото на ѕвероглавите и стравував, стравував.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На иконостасот на ѕидот, нејзните забележа кацната гугучка, со светол прстен околу вратот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Како и утринското пајче, и она беше тука, додека немиот брод по големите води, на стаклото на прозорецот, се сокри зад непроѕирноста на ѕидот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во заднина, Арапин со дигнато копје и грчевит, можеби заден скок на лавот – драперија на ѕидот, разурнат во земјотресот, во мојата детска соба.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Секретарката зазбивтано дотрча од својата канцеларија и немо, без збор, зјапна во парченцата стакло и во дамката од пијалакот на ѕидот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сѐ уште потпрен со грбот на ѕидот, со прстите од едната рака заплеткани во русата коса, Македонецот ги читаше испишаните папируси.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Налактен на масата, Савле ја мрмореше својата последна утринска молитва во колибата, оти срцето му кажа дека оној што зад него ги читаше неговите чкртаници е последниот што треба да го пречека и да го одведе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На ѕидот, прострен од прозор до прозор, висеше парола, напишана со бели букви на парче тоалденор со боја на глушец: „Дувачкиот оркестар е пат до колективното творештво“ - Многу добро, - рече Остап, - собата за кружоци не претставува никаква опасност во поглед на противпожарната заштита. Да одиме натаму.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Алхен не можеше да не ја украде капелата. И сега тој многу се срамеше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Имаа бледи лица на виделината од малото фенерче на ѕидот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Некако се случи сите луѓе, што доаѓаа тука, да ги сакаат коњите, и секој од нив донесе по една слика со коњи и сега тие висеа на ѕидот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа сосема го скрши. На ѕидот Језекил не можеше да стави повеќе ни една тула.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога стасаа другите двајца, Змејко веќе седеше крај печката, направена од големо бензинско буре, што се разгоруваше, а на ѕидот од греди висеше неговата пушка, сосема сува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потпрен на ѕидот, тој изгледаше мирен, чист и нов како да не учествувал во тукушто свршената тепаница.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ламбата раздвижуваше ленливи сенки на ѕидот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Мајското сонце се расплинува врз светлото кадифе на масата, вивти во букетот од трендафили ја оживува на ѕидот сликата на човекот со мундир и златни еполети.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Преку него се гледаше белина на ѕидот од соседната зграда.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Глигор ја отпушти раката на Арсо. Овој загуби рамнотежа и побара да се потпре на ѕидот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Често сонуваше како езерото надошло, се разбеснило, фатило да крева силни бранови и да удира на куќата, да удира на ѕидот како на карпа што му се препречила и да го пробива, да откорнува камен по камен, да го руши; со ѕидот се крши и покривот што е кон езерото и паѓа заедно со него во водата; куќата зинува кон езерото како да ја расцепил гром на половина и брановите, скокајќи преку урнатините, се нафрлуваат и удираат во другиот дел од куќата каде што спие Бандо; Бандо скока исплашен, се буди сиот во пот и стрчнува кон прозорецот што гледа во езерото и, расонувајќи се наполно, стои неколку мига со челото допрен до рамката од прозорецот, а потоа се враќа в постела не можејќи да продолжи со спиењето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Профим го стега коњот за оглавот да не мрда; Царјанка ги шири рацете и им забранува на сестричките да истрчуваат пред коњот; по скалите трча Профимица со капчето в раце за да му го стави на Скрче; но сликарот чкрапнал, та сè е фатено во една подготовка за сликање; петта фотографија: пак Профим, жена му Профимица и синот Скрче, но сега малку потпорастен; во рацете држи свеќа; зад нив е црквата, околу нив гробиштата, расцутен јоргован, неколку деца што се бркаат со запалени свеќи в раце за да си ги потпалат косите; некое дете во мигот на чкрапањето е фатено одзади каде што им се исмејува со издолжен јазик; шеста фотографија: фотографијата е направена во сликарско ателје во градот: на стол седи Профимица, в скут го држи Скрче во морнарски алишта, до неа седи Профим, потпрен со раката на нејзиното рамо и облечен во градски алишта што му ги позајмил сликарот за сликање; зад нив кулиса што претставува богата градска одаја, украсена со слики, голем ѕиден саат, на ѕидот распнат персиски кавијор со лав чијашто глава со разината уста се наѕира меѓу Профим и Профимица; на Скрче главата му е помрдната при сликањето и изгледа како да е двојна или како да се гледа низ матни очила; седма фотографија: сите деца заедно: Царјанка, Андромеда, Девица, Венера и Скрче; девојчињата држат во рацете китки цвеќиња, а Скрче мало кученце што не седи мирно; сликарот доближен до нив повеќе отколку што треба, не ги фатил сите убаво: Царјанка, која е на едниот крај од сликата, ја фатил половина, како пресечена од главата од петиците; уште тогаш Царјанка сакаше да ја скине сликата, но татко ѝ Профим не ја оставаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
9 Мотив: црквата и гробиштата: Оддалеку најпрвин се забележуваат крошните на столетните дрвја припиени една во друга, грабејќи го лакомо просторот полн сончевина и отворен кон езерото до кај што окото гледа; црковната ограда е ниска и тие ја наткрилуваат, се префрлуваат преку неа со своите крошни, ги пробесуваат и ги спуштаат како зелени водопади; кога ветерот ќе го разниша зеленилото, се покажува камбанаријата и црквата издупчени од гранати; при секое удирање на камбаната, малтерот се лупи и паѓа како кожа од рани; на влезот од црквата сѐ уште стои на ѕидот св. Ѓорѓија качен на коњ и со копјето ја држи змијата прикована за земјата; наместа малтерот е паднат, та змијата е излупена во опашката, но јазикот ѝ е црвен, свеж и заканувачки издаден; гробиштата околу црквата се расфрлани без ред.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И така, една ноќ спроти Вртолум, кога ја испија со Лоте, и со ветеринарот Скрез и последната чаша за длабок сон, и кога излегоа надвор да си одат, Бандо чу како некој со копач му удира на ѕидот од куќата; на Бандо му мина гром низ телото, му удри крвта в глава и повторно му се врати оној некогашен страв во него; срипа како ѕверка; ја грабна пушката и излета во мракот надвор; свика кон сенките што се тетеравеа крај куќата и пукна; некој офна и падна; стрчна жена му од Бандо, стрчнаа соседите и ги поткасаа бузите: го видоа Лото струполен крај ѕидот; го кренаа и побрзаа да му ја запрат крвта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На ѕидот, на лист пишува: „Внимавајте на паричниците“... можеби затоа сме тука ние, придружбата, другиве нѐ гледаат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А утредента... Викаше на цел глас, потпрен на ѕидот, бранејќи се од некој замислен напаѓач, а сите се обидуваа да му пријдат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Стариот се помрдна и ми направи место на клупата, но не седнав, туку се потпрев на ѕидот и запалив цигара, за друштво.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ми иди и низ баџа или од некое дупче на ѕидот да влезам, вели, како црвец како црвотечина, вели Мирче. 44
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и Свети Аранѓел уште гледа кон реката. Си стои на ѕидот од урнатото црквиче и си одбира луѓе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На ѕидот останува само Свети Аранѓел со мечот во раката. Нѐ гледа од ѕидот и не се помрднува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ондека, е, вели, на ѕидон, само главата му се гледа. Друго не му се гледа, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Побожјанските аждери се крастави жабоци без нокти и без заби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тие четириесет и три мали тврдини од оној свет - камен врз камен, во пукнатините на ѕидовите гнијат диви треви, врз истоштеноста легнале неотпорни покриви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како да бев во една од куќите на Кукулино: од огниште на кое виси поцрнет котел се шири црвеникава топлина, удира во луѓето и им ги брише од лицата грижите и годините: светлоста се мрешка по земјениот под, мислиш вода е над кој минува здив на ветар: чкрта стара маса на долги нозе, на неа е дрвена карта со ракија, зад луѓето плашливо трепка око на кандило и потсетува на заборавена ѕвезда под проѕирни партали на пајажина: топло е, животот е далеку од светот на домаќините и гостите, обесената низа лук на ѕидот брани од урокливите очи на темницата зад прозорците. ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нешто крцкаше, во мусандрата на ѕидот се протегаше добродушен домашен призрак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време некој Кандило Кучевишки, инаку познат и во Кукулино како човек што без болка може да крши речни камења со рака, се прогласил по еден сон за светец и со своите синови седуммина или осуммина, почнал да гради црква со своја лика на ѕидовите - тој прв ги подава рацете кон новородениот Исус во сина пештера и тој прв клечи на Исусовиот воскрес.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од тоа време, што и во втората деценија на веков го паметел тогаш живиот и жилав даб со брада, стогодишниот Лозан Перуника, лежат на рекичката Давидица четириесет и три малечки воденици, накривени и безживотни судбини во кругот на заборавот; самоучките врати им се испукани и потемнети, суровото минато ги заѕидало прозорците со бигорен камен. Но си има свое минато.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од неговата прикаска исто така можеше ноќе вжештено да се размислува за светците и грешниците на минатото и за темните вртежи околу нив, за времето во кое, повеќе од кога и да било, смртта и стравот од смртта господареле и над билје и над луѓе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште дедото на некогашниот маскар кој ги минувал овие патишта, еднаш дури и со благородниот патник Челеби од Стамбол, раскажувал во Кукулино за тој град од камени куќи, стари мостови, џамии и беговски кули и прозорци од зелено стакло и со стотици чешми и водоскоци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подај ми рака да станам и да ги пронајдам шумите на моите копнежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со потпрен тил на ѕидот плачел. - Сакаш ли да го убијам оној друг Онисифор, внуку?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но смртта никогаш не чека да ѝ се отвори, таа влегува сама и низ најмалата пукнатина на ѕидот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ранетиот се потпре на ѕидот од воденицата и уморно ги склопи очите.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На ѕидовите имаше цела галерија слики и постери.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Височината ја договоривме со владата, не сакаат никакви изненадувања.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Инженерот ме однесе до крајот на салата каде што, потпрена на ѕидот, се наоѓаше една слика, висока околу два метри, на која беше нацртана кула.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
18 На ѕидовите од собичката висеше врамено писмо од Samuel Beckett во коешто младиот Beckett ѝ се заблагодарува на Gail што го избрала за тема на својата докторска дисертација. Gail ретко беше дома, па времето повеќе сакав да го минувам во кујната одошто во собичката.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На ѕидовите избојани во старинско зелено, закачени тарабука и кавал.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во еден таков миг, малиот Климоски, едно мирно како бубалка момче, децата и така го викаа Климоски Будалката, толку многу излуде што успеал да скокне дури до врвот на ѕидот, да се обеси со дланките на срчите и тука да остане како во стапица.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сепак, секој сам најубаво си знаеше колку изнесува висината на ѕидот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Бараа начин, пат да се ослободат од тоа проклето место, да избегаат од студената сенка на ѕидот. Не, такво место немаше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Утрото се прпелкаше во острите срчи на ѕидот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Воопшто сѐ што беше правено во боја беше сино. Сината боја доминираше на ѕидот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Татко му долго време не излегуваше од дуќанот, долго време го гледаше на ѕидот не можејќи да се раздели од него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Часовничарот кој му ја знаеше убавината, староста и вредноста, му даде на татко му колку што му побара и не го нави, ами го обеси на ѕидот да му го краси дуќанот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Порано се бричеше на неколку дена, потпирајќи го огледалото на ѕидот од бараката во дворот за да му гледа подобро или одеше во берберницата за да ги почувствува барем еднаш неделно нежните прсти на фризерката која го бричеше жулкајќи го по лицето за да провери каде треба уште да помине со бричот или по бричењето да го намачка со мирис и помада.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Наредните денови по доаѓањето, Богдан започна да ја средува куќата, да ја чисти, да го брише правот и пајажината, да ги брише црнилата на прозорците за да влезе светлина, да ја осветли мрачноста внатре; го истружи подот и им го врати на штиците изгубениот изглед и сјај; ги вароса ѕидовите на собата и внесе свеж здив; го измачка со малтер ѕидот кај водарникот што го изела влагата; ги ископа оние влажни, позеленети флеки на некои места на ѕидовите што не ги покриваше и обелуваше варта и кои му личеа и го потсетуваа на земјата што ја врвел и повторно ги малтериса и вароса; ја подмачка вратата да не чкрипат резињата, ги дотера прозорците да се отвораат и затвораат; ги поправи федерите на креветот да не пропаѓаат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Седна на креветот и се прости со белината на ѕидовите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Белината на ѕидовите не можеше да ѝ се отпре. Јоргованестата поплава покриваше сѐ.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И не доаѓај веќе овде.“ Отец Симеон се потпре на ѕидот и ги склопи очите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во таа соба на човечки немири, во тоа катче со две лоши слики на ѕидот, со маса, стол, кревет, челична каса и неколку стари и мешлести кофери, лазеа по подот проѕирни сеништа, чеда на еден страв и еден кошмарен сон, лазеа вешто и бесшумно и ја чекаа својата жртва, Стојана Ванков, тој несигурен кораб без свој пристан.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се случувало, неретко, капиџиците да бидат отворени помеѓу семејствата од различни религии, кога биле затворени надворешните порти.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Куќите во маалата биле преку авлиите поврзани со мали капиџици, односно вратички на ѕидот помеѓу две куќи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Светлината од уличните канделабри, која продираше низ завесата во вид на сончеви зраци низ разиграните лисја на густа шума, играше со сенките на нашите тела на ѕидот што ги формираше светлината од столната ламба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Застана, се сврте и притисна еден прекинувач на ѕидот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Духот му стануваше поактивен. Ќе седнеше на креветот од штици, потпрен со грбот на ѕидот и со табличката на колениците и свесно почнуваше да работи на обновување на своето образование.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа стоеше покрај портата на ѕидот, под уличната светилка која одвај осветлуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ти знаеше дека знаеш што е тоа, но не се осмелуваше да си признаеш. Од другата страна на ѕидот имаше стаорци.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„А онаа слика онаму...“ таа покажа со глава кон гравурата на ѕидот отспротива, „дали и таа е стара сто години?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од другата страна на ѕидот имаше нешто страшно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа, тој влегуваше во малата куќичка од штици веднаш до трансформаторот (јас еден ден бев таму и видов како изгледа тоа), се погледнуваше во огледалцето обесено на ѕидот, а потоа го вадеше шишето со ракија и го ставаше на малото тезге довлечкано од кај браната додека таму се градело. Тоа сега служеше како масичка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ај, мајката! рече лут. Ја зеде рамката, го зеде паднатото клинче и повторно го закова на ѕидот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Очите ѝ појдоа на сликата негова обесена на ѕидот и се штрекна: на неа го виде истиот оној згрчен насмев што му останаа пред смртта на устата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од камен соѕидани, од едно одделение, немалтерисани ни однатре, а камо ли однадвор, без никакво душеме, со две врати: една голема на средето на ѕидот, обично на источниот ѕид, другата малечка, само човек да може да се протне со наведена глава, на спротивната страна од големата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се доближија во темнината до калето и ги залепија главите на ѕидот да наслушуваат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Татко ми во неделите приватно го практикува својот занает крај неа оти во чело на ѕидот има големо огледало, а и заради посебната столица, дрвена се разбира, која повеќе наликчува на берберска фотелја отколку на столица: широка, со дрвени потпирачи за рацете и задна потпорка во која убаво легнува грбот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Од викањето се разбудија и другите селани, дотрчаа со садови, се предаваше водата од рака на рака, се правеа синџири од луѓе и се фрлаше водата; но нејзиното мало количество како да го потсилуваше огнот; некои од луѓето што беа похрабри, потпреа скала на ѕидот од куќата и се искачија на чардакот фрлајќи вода за да не се зафатат одаите и чатијата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ѕид за мочање Ѕид палета Пијан ѕид Од онаа страна на ѕидот Од оваа страна на ѕидот Ѕид што зборува Ѕид што молчи Осамен ѕид Ѕид воздишка Јас ѕид Од онаа страна на ѕидот Од оваа страна на ѕидот
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Од онаа страна на ѕидот Од оваа страна на ѕидот Ѕид на сонце Ѕид што се поместува
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Кога ќе помисли да се помести за да се пресегне по куферчето, диференцијалот е на ѕидот, но кога ќе посака да направи чекор за да се пресегне, фатен е од тежината на диференцијалот што сега секој миг може да падне и да ја осакати Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На мијалникот, навален на ѕидот, стоеја неколку чинии и едно тавче оставено наопачки.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Најчудно е тоа што таму на ѕидот, на некоја од полиците што ги има и ги нема, стои диференцијалот што Едо и Германија сакаат да го поткренат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Виолинска футрола (дрвен сандак потпрен на ѕид) маса, книги, нагорен килим.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Таа отпрвин ги разгледуваше сенките на ѕидовите, ги прелистуваше дебелите книги, ја отвораше виолинската футрола.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Го гледаше своето лице во големото огледало на ѕидот, мрак во полумрак.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ја стави пушката на ѕидот обраснат со скрепи и со двете раце се фати за камењето да го прескочи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ја остави пушката на ѕидот и, извлекувајќи ја блузата од под опасачот, им се приближи на братучедите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се најдоа очи в очи, тој пред нив, тие со грбовите скоро на ѕидот од авлијата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се изненадија кога го видоа седнат во ладот на ѕидот зад нив, со куп врбови прачки како плете некоја голема кошница: - Ти си ја тераш таа решетарската, - рече Србин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Трајче ја обеси ламбата на ѕидот и тие почнаа да копаат. Мајка му копаше, а Трајче ја исфрлаше земјата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Обесен на ѕидот и врзан со еден тел, висеше еден војнички шлем.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А кога стигнаа до езерото видоа ѕид што се издига високо и на ѕидот многу лишај и билје црно што лачи и што цеди надолу.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Кога сакавме да се преселиме во земја онокрајна Утрината надојде глас: О, жено Што остана на север Неподвижна како лузна, како костур, Каде си пеејќи Допрена на ѕид Да ми ја исцелиш раната На душава што ми ја остави?
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Старецот се наслони на ѕидот од кабината. Очите му беа замаглени.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А таквата помисла за заскитаноста или за загубеноста ми наиде кога во аголот на собата, во мрежа обесена на ѕидот, забележав зелка и неколку моркови.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- И ѝ ја пцујам мајката на кралицата затоа што народното богатство го изналепила на ѕидовите... Ах, ах, ороспијата германска...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зар со вакво чеканиште коваат вакви шајчиња?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Разденот го дочека без да склопи око.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стаорец! Олкав, мајка му, олкав, ѓаволскиот! - болно рече Кузе и двапати измери на ѕидот со педата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И суварки и котленце позајмив... Денес ќе ја варам лченицата... Така е адетот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
28 Кузе застана отстрана и, небаре восхитувајќи се не толку на она што се гледаше на плакатот, ами на тоа како беше закован на ѕидот од бараката, одолговлечено викна: - Их! Јунаци! Види ги, мајката!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Крстовица воздивна, се навали на ѕидот и наведна глава.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ексо!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зоки го допира јагленчето до ѕидот и почнува да трча, а на ѕидот останува долга – предолга црна линија.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Така и коковчето, и пиленцето, остануваат на ѕидот, а Зоки и Лидија продолжуваат да шеткаат.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Му ја знаеме цената на ѕидот. Затоа и ти дадов капар.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мене цената не ме тревожи. Парите се печалат за да ги трошиме! Дури ни на ѕидот не мислам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да имам Карта на Светот пергамент распнат на ѕидот да не морам како за детали да отворам енциклопедии во секое време да го имам пред очи она што ми е при срце.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Езеро со боја на љубов што треба да се напушти. На ѕидот нема место за неа.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
А знам зошто: ѝ ги носи на ѕидот ветките од јаболкницата и со нив прави шарки.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Фрлен на ѕидот, додека пред него минуваа исклештени карневалски маски, се стресе од оној непријатен грч во стомакот што секогаш го напаѓаше од реата на толпата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Се накашлав. – еве, доаѓам – ми одговори топлиот глас некаде од другата страна на ѕидот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Во мојата сонлива соба се разлеаја очите на денот. Тие заиграа во смрзнатите шари на ѕидојте и од нивниот насмев оживеа мртвите цвеќиња Остриот мирис на сеното слеан со песната птичја под стреата се занесе над постелата.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Рекламите насликани директно на ѕидовите „преземаат“ цели згради, се прошируваат и преку рабовите на зградите, за на крај да ја проголтаат целата зграда.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во исто време, забрзано расте бројот на оградени заедници и згради со контролиран влез, или како што истакнува Антонио Негри: „издигнувањето на ѕидовите кои ги оградуваат зоните каде сиромашните не смеат да влегуваат, дефинирањето на просторот на гетата каде очајните на земјата можат да се собираат, дисциплинирањето на линиите на транзит и 57 Gary T. Marx, “Some Conceptual Issues in the Study of Borders and Surveillance,” in Global Surveillance and Policing: Borders, Security, Identity, ed. Elia Zureik and Mark. B. Salter (Cullompton: Willan, 2005), 14. 44 контролата која го чува редот, превентивната анализа и практикување на задржување и прогонување на можните прекинувања на кругот“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
На градските улици, шарените, сјајни слики на насмеани лица и манекенки во бикини ветуваат задоволства на потрошувачката непопречени од реалностите на социјалната борба.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Апсолутната големина на јавниот физички простор се намалува, бидејќи истиот постојано го заземаат приватните претприемачи.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Една група мажи стојат потпрени на ѕидот и само ги подаваат главите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
6. Ме собрал студот во ќелијата, ме залепил ко полжав, ко плуканица на ѕидот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ноктите ми се испоткршени од гребење на ѕидот и полни со потсирена крв и малтер...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гледам на големиот часовник на ѕидот од станицата: стрелката клоцнува, се поместува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само моите графити стојат на ѕидот. Сами.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се удирам на ѕидовите, го губам здивот: не се дише од запурнина. Отсекаде капак.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој ѝ себеси се виде на ѕидовите.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Со векови таа го чекаше да се покаже зоографот а кога сфати дека тој е безнадежно отпатувал таа само ја допре неговата четка обесена на ѕидот и некаде пладнето крај неа оживеа русокосо момче со пеги на лицето.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Сликите на ѕидовите беа потемнети.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Се скршија неколку чаши што паднаа од кујнската маса; сликите закачени на ѕидовите висеа искривено; малата витрина беше изместена на средина од дневната соба и сите украси во неа беа превртени и стоеја на куп.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Во огништето ископано во ѕидот на земјанката згасна пламенчето и земјанката заедно со големите сенки расфрлени на ѕидовите, потона во мракот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На ѕидот, лево од влезот, голема воена топографска карта. Под челниот ѕид - долга маса.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Фимка го подигна фитилот и пламенчето пораснува и светлина растура во одајата и таа, Фимка, одеднаш голема пораснува на ѕидот...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
ЈАКОВ: Јас сум слободен внатре, во она што ми е пишано. (Прска црвен спреј на лицето. Остава трага на ѕидот.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ЈАКОВ: Каква улога играат годините? Јас сум измислен. Го знаев и Бакуњин, анархистот. Пет месеци лежеше врзан на ѕид со синџири во Швајцарија. Потоа уште седум години во Сибир.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Искрено речено, многу предмети и немаше: во аголот еден стар железен кревет, мала масичка со две столчиња, црн шпорет каков што јас до тогаш не бев видел, еден чуден орман, кујнски прибор на една полица и на ѕидот над креветот - неколку пожолтени фотографии.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тетка Перса, пред таа да се досели, ангажира молер да ја освежи куќата, дури ја праша случајно можеби сака некоја друга боја на ѕидовите а не бела, Не, ѝ рече Пелагија, те молам тетко Персо, не арчи се, за наска ова е рај наспроти црната дупка во која живееме.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Да, тука е, само треба да се излезе од тука и од ва долната страна, од кај реката, од задната страна на ѕидот, таму има направено две удајки!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Калија едно време стоеше без збор. Потем се заниша и брзо се откина од него, па се потпре на ѕидот: а ѕидот небаре почна да се лизга како пелте и да се рони како цветовите од смилјето што ги стегаше в рака.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Го разгледаа камениот иконостас, запалија свеќи, Миклош се крстеше и метанисуваше, и тогаш синот на Пајко го втренчи погледот на ѕидот, каде што беа претставени Волкашин и неговите два сина, од едната и од другата страна, како го крепат, небаре две крилја на неговата изнемоштена става.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)