Мракот ми е ден, сенките придружнички: никој не ме гледа, закулник сум дури и за очи на був од студентски дни Asio otus, a јас можам да ги ѕирнам низ тантелите на завесите - стојат под прозорецот изѕемнати дури и од летен дожд- , црни, со лица на шумски сатири, влакнести и балсамосани под кожените облеки, да ти се смачи од тие човеколики пци со совршено полициско педигре.
               
             
           
            
            
              „Забранета одаја“
               од Славко Јаневски 
              (1988)