миг (имн.) - ќе (чест.)

Знаеше! Знаеше дека по сите марфиеви закони, по сите закони на силата на иронијата, кога ќе реши да фати некоја работа, шефот токму во тој миг ќе ги побара неговото мислење и помош.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Марк, беше лек за секоја женска болест, само требаше да замижите и да си го повикате името Марк во вашите мисли и тој за миг ќе се отелотвори пред вас.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И дека во следниот миг ќе го допреме веќе насетениот облик на непознатото? Margina #26-28 [1995] | okno.mk Веспа Демонковска 149 Госпоѓицата Веспа Демонковска (пак псевдоним?!
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И веќе со првата приказна за некаква квачка со дванаесет златни пилиња закопана во дворот на црквата “Св.Софија“ побуди таков интерес кај луѓето, што тие го следеа секој негов збор, како да се надеваа дека еве, секој миг ќе откопаат и самите некакво богатство и ќе се простат со неподносливата сиромаштија...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
За миг ќе му испливаше во свеста таа - мечот и ќе молснеше, ќе раздвижеше и разбеснееше во него нагони за протести, ломови...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Час едната, час другата страна ќе натежнеше, а час за миг ќе се смиреа во прелажна рамнотежа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во овој миг ќе ве разбудам и сонливи ќе ве одведам на избиралиштето на шутови со изрезбани глави Во печатени мозоци да бидете среќни во лајна и блуежи.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тогаш, на сам ден Свети Никола Земен, цела Пелагонија осамнува под првиот снег, оттаму и прекарот на светецот Никола со бела брада, кој не се истопува преку целата зима, па Потковицата потсетува на нешто бело и огромно, на митолошко птичиште, клапнато во снегот среде полето, кое, ти се чини, секој миг ќе се раскрили и ќе полета.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Скоро секој миг ќе се покаже по еден столб низ предното стакло од автомобилот и додека трепнеш со очи тој веќе е назад.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„За миг ќе дојде долу.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И тоа што на прв поглед остава најголем впечаток се редиците бетонски бункери од кои се чини дека во секој миг ќе зевне оган од отворените црни пушкарници.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се чини дека црните очи на пушкарниците ти гледаат право в чело и дека во секој миг ќе блесне оган.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Грстот песок крај неговите нозе само за миг ќе потемни од палавата капка мастило што бегајќи од перцето веднаш се впива во ненаситените усни на песокот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Качен на највисокото дрво, седнат скрснозе во највисокото гнездо, на челото со едра светулка, во миг ќе свикаше со занес и со горделивост: „Ова на челото е дијамантот од турбанот на дедо, а ова сум јас, златно клуче, златно клуче за сребрен катинар, јас сум пергамент, јас сум тркалезна буква, уште неодгатната“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Плодилото рало спуштено до земји, чиниш секој миг ќе почне да ора.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Без да размислува што прави, остави пушката да му се лизне низ прстите и се стрча надолу по ридот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Вратите на куќите почнаа да се отвораат, слушаше растрчани чекори, нервозни и уплашени гласови се довикуваа, и сфати дека во секој миг ќе дојдат и другите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ако сме склони на утилитаризмот и хедонизмот, на миг ќе се двоумиме, но сепак ќе се одлучиме за Ана бидејќи таа поради можноста да свири ќе го извлече најголемото задоволство од поседувањето на инструментот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Имено, другите кралеви или шетаат сосема голи, или, во најдобар случај, во некои изветвеници што секој миг ќе им спаднат од телото.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ниеден друг крал во светот нема таква облека.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Куќата е една од најстарите во селото; направена од петаври: од штички и плитар, од лескови прачки исплетени од дирек до дирек како што се плете кош и облепени со кал измешана со плева, слама и козина за поцврста да биде; на многу места калта и испадната од ѕидот и зјапаат дупки низ кои ветерот се провира и свири; во тие дупки птиците се пикаат и прават седела клувкајќи го и користејќи го истиот материјал со кој е облепена куќата; чардакот од куќата виси над патот како дрвено корито спуштено од небото; куќата е затетеравена на едната страна како пијан човек и, изгледа секој миг ќе падне.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Влегуваат во кафеаната на Јандро, ги запоседнуваат сите маси и столови, се точи, се пие, нарачува Лоте за секого, клокоти и одѕвива кафеаната од песни, од свирки, напнува од викот просторот внатре и, се чини, секој миг ќе пукне како меур; им наздравува Лоте на сите, му наздравуваат тие нему; станува, и мавта со рацете на музиката, и дава знак кај треба посилно, а кај треба потивко да свири, го следат свирачите под такт, го следат луѓето: му се пулат в очи, в уста и ги сливаат гласовите како речни брзаци во една заеничка утока, во една единствена мелодија што се шири полека, плавно.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Пиеше таа сѐ, но ништо не помагаше: паѓаше со сѐ што во тој миг ќе ѝ се најдеше во рацете: слугарка со чаши, стомна, малите дечиња.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И куќата на Профим е, чиниш, птица што се токми некаде да одлета; на оградата од дворот што се витка како невешт детски цртеж, обесено едно старо дрвено тркало на еден кол, кое, се чини, секој миг ќе слизне од колот, ќе се откачи и ќе се стркала надолу по брегот и ќе се распарчи.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа, во миг ќе го растопеше ледот, ќе му ја заблажеше горчината во утробата, ќе ги смиреше брановите кои во секој момент му ја давеа душата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ледениот поглед не му се симнуваше од очите, чиниш во секој миг ќе замрзне тоа сино море.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А ете, подобро ќе биде да појдам јас кај него в недела наутро: по саботната вечер тој ќе гледа накриво со окото и ќе биде сонлив, тогаш тој ќе треба да си тргне уште една против мамурлакот, а жената нема да му даде пари, а јас во тој миг ќе му додадам пет копејќи и онака...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ве уверувам со тоа ќе се губи време – со секој миг ќе го имаме се помалку, како нешто драгоцено и само наше, иако ние децата го имаме во изобилие.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Слатко во златно лажиче да ѝ понудевте, во тој миг ќе одбиеше, сè, сè и беше отров.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А кога ќе победеше, од радост за миг ќе почувствуваше како да прогледал, како силна светлина да му блеснала и го исполнила.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Нејзиниот поглед имаше продолжено траење и тоа само во дел од мигот по кој се враќаше назад со нешто одземено од мене како зрнце песок (скриена или заталкана мисла, спомен, копнеж, што ли?), а времето беше прекратко за тоа задоволство бидејќи веднаш потоа повторно го чувствував тој допир на погледот според ритамот на отворањето и затворањето на нејзините клепки (сфатив кога веќе станавме едно, дека таа знаеше да ме гледа и со затворени очи и ми велеше дека ме гледа не како што ме сака, туку ме гледа таков каков што сум, и дека таа таков ме сака) и сè така во продолжено траење, а јас бев сигурен дека ваквиот поглед беше упатен само кон мене и дека само за мене тој можеше да биде таков со нијанси на галовност во допирот кој во тој момент беше физички, или така ми се чинеше, кога веднаш потоа или можеби во тој ист миг ќе ја почувствував мекоста на нејзините ситни прсти во таинствена игра на моите слепоочници.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ме погледна низ полузатворени клепки и знаев дека ја совладуваат чувствата и дека можеби токму во тој миг ќе ми ги подземе рацете, ќе ме повлече и дека двајцата ќе полетаме за, конечно, да ја прелетаме оваа долга, бескрајна ноќ.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во наредниот миг ќе го чуе тропањето на чизмите пред вратата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Погледот на Костадина е тврд, го крепи таванот од одајчето, го крепи и го поткрева сѐ повисоко и повисоко мислиш секој миг ќе го откорни од ѕидовите туркајќи го лево или десно за да може светот пак да влезе во неговите очи.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ја задржував, колку што имав свесна моќ за тоа, во спомените, потоа, низ лавиринтот на потсвеста, таа за миг ќе ми се појавеше во некој од сништата кој секогаш се збиднуваше зад границата, во родната земја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Направи пауза отец Иларион и продолжи: - Душата е корен во човекот; како што од коренот на дрвото се храни стеблото, гранките, лисјата, плодовите - така од неа се храни телото, видот, слухот, говорот, волјата, свеста и сè што човекот има; таа е извор од каде сѐ почнува и сѐ враќа; огледало севидливо; владател и роб; таа е целина како сонцето; сеопшта суштина; сила што обновува како соковите што го обновуваат сувото стебло давајќи му нови израстоци; таа е бунар во кој водата е матна или бистра, мирна или замрешкана; светлост затворена во пештера од крв и месо; зрачи, или потемнува; пламен и пепел; камен гранитен или прашинка; оган кој дур е под контрола е благодет, а потоа пустошник; какво тело носи, таков лик има; со менување на телото, и ликот си го менува; по неа се чита и открива човекот; често е читлива, а често загадочна; некогаш ти допушта да ѝ се вдлабиш и да ја видиш, а некогаш за миг ќе те заслепи како поглед во сонце; некогаш е живо железо што тече, поток без форма; кораб на отворено море; пространство огромно, но и теснец затворен во тајните свои; нѐ држи цврсто како градба, верно нѐ придружува, но не знаеш во кој миг ќе нѐ изневери...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога беше помал, на родендените што ги славеше, мајка му му правеше торта, и тогаш Огнен леташе од радост и постојано околку тортата се вркаше: за миг ќе го излапаше парчето што мајка му ќе му го отсече, а ги собираше и парчињата што ќе преостанеа од неговите другари.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Речи обично - по веќе определен ред, веќе видено, познато... редење на столчиња во холот, а тоа значи дека откако ќе заврши приредбата - враќање во училиште... мораше така, немаше друг излез... како наводенети врапчиња се прибравме во холот... а надвор врне, со студен ветер, небаре секој миг ќе заснежи...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Пеју постојано се смешкаше некако со сила и изгледаше онаков каков што, всушност, е само кога за миг ќе се намуртеше собирајќи го носот и уплашено веднаш пак се насменуваше за да покрие дека се издал.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Едо, меѓувремено,неколку пати погледна во полиците преку целиот челен ѕид со трите диференцијали некаде во средината и при секое сеќавање со глетката му се чинеше дека во тој миг ќе се сети на што таа глетка го потсетува, но не му успеваше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Скоро секој миг ќе се покаже по еден столб низ предното стакло од автомобилот и додека трепнеш со очи тој веќе е назад.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)