Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Такво следување немаше со недели, или можеби со месеци.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Жртвата беше немоќна. Немаше со кого да зборува.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Пак немаше со кого да си поразговарам, да си далдисам, да си олеснам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Родителите ги успокојуваат дека е тоа за кусо време, дека така ветиле, дека мора да биде, зашто немаат со што друго да му возвратат на манастирот, на светецот, кој им помага и ги избавува од зло.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Почнуваме!“ и се сети дека нема со што да тропне на масата онака како што го личи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И, една средба од час и долги 6 месеци и, кога ги раздени, тој немаше со што да се пофали кај другарите уз ж’та зашто се зарече дека нема да се приближи до шишето никогаш повеќе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Далеку, може дури преку море... На секого си туѓ... Нема со кого збор да промениш, солза да размениш!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Уште покрвава е сиромаштијата, што не гони таму!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Жена му, научена молчаливо да поднесува сѐ во оваа куќа, нема со кого да си ги сподели своите сомневања и немири, својата тага и својот страв за единствениот син.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А и да нема со кого убаво ми е да седам и да си ги пасам мислите...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

— А таму нема со што да го залажеш касајот, велам, да можеш да го голтнеш...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

јас сум до тебе, ми вели тој, јас цело време стојам до тебе, ми вели, ами оти не ме браниш од галебиве, му велам, нема со што, ми вели Горачинов, гледаш дека ми се зафатени рацеве, и после како да сме гувееле пред сонцето паднато во водата, се наведнуваме небаре пред свекор, пред свекрва, што се вели, а водата светка, си потфрла тркалца од бела пена, како ситни пари да сум пуштила, да сум фрлила во водата и парите ги собираат плипот деца, а после не биле деца, туку јато риби, изрипуваат нагоре, им светнуваат белите мешиња над водата и тогаш од бродот ми паѓа Горачинов, се провира и ми се губи ко јагула меѓу рибите, јас викам по него, но гласот нерастурен ми се враќа назад; се враќам и јас од сонот,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Нема со што да се отмам, да се задржам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

– „Хаа, не сум Охридско Поле и Струшко; чунки тамо вакви луѓе нема со олку долзи носеви и олку високи во нозете; овие луѓе не се асли како нас, си велел сам со себе.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кутриот Михаил, дури сега немаше со кого да си поприкаже и кому да се пожали.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Оние што му се покоруваа на челникот со лузна на лицето стоеја и чекаа немо крај спрегнатиот добиток во колилата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Многу помалку од половина во дружината имаа по две волиња, некои од нив немаа со што да ги заситат. Но не мислеа на тоа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Па и да сакаа, немаа со што, бидејќи оружјето што го имаа се собра со време во тврдината и сега тие беа раат работа долу, по Воденско и Солунско Поле, за да можат да ја пречекаат суровата зима по нивните изгорени и ограбени куќурки.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И така Дуде растеше од Груда до Горда, додека слободата слегуваше од планините до градовите, прво во опинци па во цокули па во чевли, а сирењето што им беше и појадок и ручек и вечера сега го немаше ни за лек, додека се подавија во пипер и патлиџан, барабар во краставици со сите кривини, а девојчињата што ги израснаа крутите селски здолништа немаа со што да си ги покријат пожолтените гаќички па навлекуваа куси панталони од постарите браќа и ги префаќаа нивните кражби по соседските овошки.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

САЗДО: Имам. Но таа нема со мене такви проблеми.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

ЛЕНА: Има и среќни мајки.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Така ме викаат другите, ама јас не се согласувам со додавката на моето име, оти мислам не сум толку добар и не ќе бидам добар до колку не им угодам на прекрасниве суштества, што сум ги создал, а нема со кого да играат...

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Често, тие неколку лажички така се зафрлуваа што тој немаше со што да си направи кафе, и,во таквите случаи беше готов да направи скандал со што, всушност, си го оттргнуваше вниманието од она на што требаше да го сосредоточи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но, не можам и немам со што.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Едниот имал две покривки, па со едната се покрил, а другата му ја дал на својот сопатник, кој немал со што да се заштити од дождот.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Со кого ќе се разбереш, кога нема со кого.