Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Откако ќе го одминевме Театарот, стапувавме во тогашното Еврејско маало и ќе се најдевме на подножјето на блискиот рид, пред нас неочекувано се извишуваше ребресто исечената глинеста утроба на ридот во која времето длабеше низ помеките делови, особено по големите дождови и поплавите на реката, па создаваше длабоки, кривулести пештери, од кои беа изградени сегашните скривалишта за заштита од бомбардирањата и другите напади врз градот...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Улицата беше мирна, пуста. Таа ја мина и се најде на кејот, пред бедемот на реката, под сенката на високите тополи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се најдовме на борскиот брег на Аспровалта. Во една уличка се градеше нова црква. Се гради и кејот. Кабините се доградуваат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Барав овде да ми изминат часовите до тргнување на возот, но ресторанот бргу се испразни па и јас повторно се најдов на улица и тргнав пешки кон Ахенската станица.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Постелата му мириса на излачениот страв.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили... Доктор Корец ги отвора очите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не знаев каде ме водат нозете. Одеднаш се најдов на улицата моја најсакана.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Овие заостанати примитивци можат да се најдат на островите Фиџи, на Тахити, во Нова Гвинеја, во Виена, Париз, Рим и Њујорк - секаде каде што има луѓе.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

— Е! Прочита што пишува казмакамот? — му се обрна стариот мудур на младото офицерче и го покани да седне на столот од десната страна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И околу девет десет саатот стана, си го јавна Белчета и за час се најде на спротивната чука.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Каурите се спремаат да ја уриваат нашата царштина од темел па чекај ги и кај тебе некоја ноќ и приварди се да не те најдат на спиење и да те испечат жив во конакот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кон ужина пристигна и засилувањето на Бахтијара и со него Велиага од Маково со своите катили, кој од „Бучкур" почна да му вика на Толевиот четник и другар Петка Кормакот од Маково: — Предај се Петко, брееееееј!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се разбира, и денеска е понеделник на морскиот брег пред куќата на Маркес во Картагена де Индиас, и денеска две петлиња се перчат и му плачат мајче на Хозе Буендија башка и се занесуваат дека петлињата што ќе се најдат на морскиот брег кога тогаш ќе станат галеби, гиздави и отмени, кои во даден момент нема да ја пропуштат приликата да му се посерат на немиената глава на Хозе Буендија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

По тие групи имаше собирања во паркот каде што некој ќе се најдеше на договорената клупа да задрнка на гитара, кошкање парталава топка по длабокиот песок на дивата плажа, ненадејни прошетки со позајмен велосипед по насипот покрај реката од градот до предградието, непланирани потсвирнувања на другари во темница кога под прозорецот не очекуваш ништо друго освен мирис на босилек.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се сети на секирата, која во ваква прилика би била попогодно оружје, но не ја најде на вообичаеното место.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ова имаше брз ефект и малото тело се преврте, си ги најде нозете и почна да претка наоколу, инстинктивно барајќи ја спасоносната дупка, за која мачорот знаеше дека не може да се најде на тревникот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Едниот случај бил кога била објавена неговата книга на неговиот мајчин македонски јазик и честа да биде гостин на родната земја, кога таа е слободна држава и е ковач на својата сопствена судбина, другиот случај бил кога неговиот автобиографски роман Ова е мојата татковина бил најден на канцелариската маса во Белата Куќа на Претседателот Франклин Делано Рузвелт, веднаш по неговата смрт.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нешто некаде ја носи, ја носи, ја носи низ некое темничиште, како низ некој тунел, а некаде таму, отаде, на другиот крај од тунелот зрачи некоја светлина што се лачи во меко сина а силно виолетова, и тоа ѝ влева надеж, па сака што поскоро да се најде на другиот крај од тунелот, во светлината каде што Пандо нејзин сигурно ја чека.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тие двете не беа родени ороспии, ама ги поплати сиромаштијата, домаќинот ги остави и отиде да војува, ама бидејќи ја изгуби војната, од срам што немаше што да јаде, се обеси во канцеларијата на својата патриотска политичка партија, така што на овие двете не им остана ништо друго освен да се најдат на улица каде што им беше фрлен и домаќинот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Аман, ќерко златна, зашто ни оган не го гори тоа што можеш да го запалиш ти, со таа твоја убавина што Тој златен ти ја има дадено, и затоа само јас самата си знаев како се дочував, ни копче на градите да не ми се откопча, зашто дури и ветре што лист на гранка не подмрднува процеп можеше да ми најде на голо да ме заскокотка.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Слеговме во Стоби; тој ме држеше за рака; немаше во тој допир ништо сексуално, ништо еротско; ме држеше како да е светец и како да сака да ме воведе во света тајна; одевме, и набргу се најдовме на местото каде тој се имаше опиено, пред толку години, на екскурзијата, крај мозаикот со паунот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бев убеден дека ќе ја сретнам Луција; свртев од „Вила Зора“ кон мостот, ја поминав рампата на железничката пруга и се најдов на корзото, кај „Епинал“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја вртиме последната кривина и одеднаш се најдовме на врвот од ридот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Двамината мажишта, едниот Грк, другиот Македонец, со едно тело и иста судбина се најдоа на дното на бездната.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Како и на секој Јов, најден на мака, ќе му се прикраде како змија мудриот пријател кој ќе почне да го советува да се мавне од „глувчешкото пријателство“ зашто, како што се случувало, и тој можел да се глувчоса.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Турција, како што се гледа, како да се најде на тесно, па ѝ предложи на Бугарија да се дојде меѓу нив до едно согласување за македонското прашање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не беше тоа нешто што може да се најде на улица.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Па „курирот“ уште утредента се најде на пат за Куманово. ***

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Беше воодушевена од тоа како сѐ можеше да се најде на вистинското место.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Разбра кога тргнува возот за Белград. Патот за Качарево го пронајде кога веќе се најде на автобуската станица.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Историјата се повтори, Рада на таа хиерархиска листа и овој пат се најде на дното.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јас ќе и најдам на Антица маж богат и, онака, зрел човек во години, а не што лапа муви како оној копук.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Високо специјализираните професии се најдоа на списокот на забранети улоги, откако една професорка по филозофија, чија пасија беа медицинските енциклопедии, доживеа тешка траума присуствувајќи на операција на слепо црево, каде од неа беше побарано да го направи првиот рез.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Господе, мрморат луѓето, кај се најдоа на едно место толку орли и штркови.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таму, меѓу басмари, аџии, скитници, додека од преголем котел некој анџија ќе сипува во чанаци преварен грав со козји дробенки или бел пилав од кочански ориз, ни оние неколцина Турци што ќе се нашле на своја софра и со свое оружје, од анџар до кременка, не ќе им биле туѓи и страшни; плиснати со оган и загреани од скомињава ракија со која се пее и се плаче, тие ќе се разграштеле, ќе се погледнале со сочувство и машко охрабрување и ќе пресметале што уште им останало во торбите и дисагите и колку имаат на колите сено за добитокот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Брзале, мислиш ги чека ан во кој уште од есенски ноќи крцкоти оган и во кој ќе сретнат луѓе што ширум го оделе светот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа брзо се расчу и сите кои беа отидени во потера по Симиќа, за час се најдоа на срецело.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Двајца луѓе веќе изгубивме, вели, стрика Анѓела Јанчески и Бошета нивни, а еве сега сите можеме да се најдеме на заточение во Азија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кажи прво ти колку даваш, па ќе се најдеме на средина.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ме најдоа на провала. Бев за разум повисок од мојот старец во таа вештина но сепак ме најдоа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Нејзината рака помина по неговото рамо и се најде на алатот на Александар кој добро беше подготвен благодарение на она што дебелата Симона го правеше со своите пријатели.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Би можела да продолжам и никаде да не застанам... сѐ додека не те најдам на крајот од патот...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Набргу се најде на дофат на девојката, но патот му го блокираше еден огромен прол и една речиси исто толку огромна жена, веројатно негова сопруга, кои како да формираа непробоен ѕид од месо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се разбира, татко ѝ дозна за врската и ѝ забрани да се гледа со него. – ’Знам какви се морнарите’, рече.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Како мал, за плата од само една фунта месечно, се нашол на палубата од еден брод на линиската пловидба Алан што пловел за Канада.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Луцидниот Климент Камилски, кој многу добро ја познаваше француската книжевност, намерно му ја даде на читање книгата од Флобер на Татко, за во крајна линија да го соочи со опасностите кои можат да произлезат од нивната акција на чистење на османскотурски зборови по падот на Османската Империја, со нивните автодидактички познавања на лингвистичката наука, во времето на нејзиниот подем, да не се најдат во позиција на Бувар и Пекуше, да не биде разбрана нивната мисија како на балкански Дон Кихот и Санчо Панса, да се најдат на потсмев на луѓето на своето време.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ти беше мошне исцрпен со твојот преглед на можните турцизми кои можат да се најдат на нашата листа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не само Татко туку и присутните блиски беа изненадени кога штом запре возот и вагонот со натпис Paris (Gare de Lyon) се најде на вообичаеното место на перонот, Климент Камилски со куферчето слезе од возот, со бегол поглед и поздрав со кимање на главата, се упати до соседниот вагон во кој беа трите сандаци со книгите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Првин сакаше да расчисти со најкарактеристичните заемки од областа на трговијата, кои би можеле да се најдат на листата на (без)опасните османизми.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ја избришав и ги ставив сомуните да се печат и избројав дваесет и еден леб.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Само што се вратив слушнав пишталката свири и сите моравме да се најдеме на зборното место. Ех, како ми беше криво!

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Се тргна од пред згуснатоста на дождот. Се најде на чардакот од манастирскиот конак и ја крена иконата кон северното небо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тогаш Аким шикај му рече на својот врсник да дојде со него, време му е, достатно му се нашол на светот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ранениците беа качени на магариња, сме залутале, се најдовме на едно ритче, пустите магариња се излизгаа од ритчето, зимно време, мраз, на глава на шија се истркалаа луѓето во едно долиште.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но, за речиси сите владетели може да важи метафоричната претстава за извишувањето на кривата на владеењето до кулминативната точка и потем за неприфаќањето на неизбежниот пад!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Илузиите почнуваат кога владетелот ќе се најде на највисоката точка и ќе посака да го успори падот, односно да заврши во небото на илузиите, губејќи чувство за историјата на земјата која ја создавал.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога ги симнаа од бесилката, аџиите најдоа на нивните глави една мала штичка на која пишуваше: Умираме за светата вера православна и златната слобода.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Поминаа повеќе од две години од настаните, кога јас повторно се најдов на висот спроти Долнец.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Со надеж во себе заеднички да се најдат на излезот од тој лавиринт. На патот на јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Го мина подвижниот мост и се најде на другиот брег.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

За умрените се дава на живи разни предмети и продукти да им се најде на тој век сереј — волната кога ќе се попари пушта жолта течност која се зика „сереј“ симсиле — род, потекло синдилија — кременисување од високо, паѓање, несреќен случај синдрак — синко (аугментатив од син) синија — софра, трпеза сињелко — господ кој се наоѓа на синото небо скипне — догорува оганот, скипнува сонцето, животот на човек кога умира скисна — ми се досади скопец — женски накит од сребро или бакар подресен со пари или трепки скорнам — разбудувам, дигам некого од место скубам — пасам трева слеа се — се стопи како восокот што се топи слог — нива слог сповојница — веселба по повод на новородено дете српјановец — рид над селото Витолишта сртам — висам, се врткам околу тебе срчка — види срдешница срџба — лутина ставам — се сретнав со тебе се ставив со некого, 2) Станувам од место старавински — од село Старавина стегната рака — скржав, стипца, циција стигна — роди, се породи жена стопанот — мажот, сопругот страк — парче борина странам (дрва) — редам дрва или друго нешто за товарење на добиток стрелушам — се потплашувам струнено — тканина или плетена врвца од козина суварија — турски жандар, коњаник сугарен —доцна, поназад.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дедот поп одржа општ парастас над сите поскури и им дрпна едно: „Вечна им памет, бог да и прости, да се живи живите, бог да и прости умрените" и Петре ги прибра и одовде поскурите, а жените си ги зедоа пчениците и застанаа пред вратата на црквата со распарчани погачи — леб, сирење, риби и други мезиња, да раздадат за душите на покојниците: да им се најде на тој век.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Вели: „да му се најде на татка му, ногу му се пиело винце!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Митре ги слушна зборовите од „Бугаринот“, го слушна и гласот и за миг се пренесе три години назад и се најде на колибата во Сува Река.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тоа можеби најмногу ѝ успеваше и кога ја минавме границата и се најдовме на другиот брег од Езерото.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се случуваше во гробовите на побогатите луѓе или кај оние што биле мераклии за вино, та му ставиле во гробот да му се најдат на тој свет, - да се откопаат и по триесетина шишиња со вино, кое одлежано неколку години, имаше прекрасен вкус; шишињата се пиеја заеднички за душа на умрениот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Се разбира, го премолчав она, за силувањата, што ми се најде на врвот на јазикот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Впрочем на што ќе личи тајната што ќе ја најдете на секоја тезга?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Бре овде ќе се удави гемијата, бре онде ќе пропадне, една цела недела што ја тера гемијата и едно утро приближила гемијата до една ада, та кога се удрила од камењето, парче по парче се направила; сите што беа во гемијата се удавиле, само Силјанче беше се нашол на една штица задржан и беше го исфрлило далгата на суво.

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Откога видел Силјан оти не веруваат, почнал да им кажува што му правел на татка си, како го поучувал татко му и тој не слушал, како се главил со дуовникот, како влегол во морето, како се нашол на долна земја, како правел муабет првата вечер у Аџи Кљак-кљак, како му прикажувал за старецот што го отепале децата и што колнал, како излегле двата извора од кога им изумреле сите деца од големата сипаница, како се сторил штрк и си врзал шише на гуша и како патувал од штрковата замја преку широкото море, како дошол над Плетвар и го окршил шишето, та си останал штрк и си дошол дома.

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Лавина Што мислиш кога рушиш сѐ што ти се најде на патот кога создаваш бришани предели сѐ со еден наум да бидеш тоа што си?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Кај Универзална, девојките се најдоа на тротоарот пред да стигне да им одговори со „догледање“, а пониската му викна на таксистот, кој сакаше да им врати кусур: Не треба. Награди што нѐ препознавте!

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Кога се најде на другата страна од реката, присторе: - Не само магариња, туку и ајвани сте!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Бошко беше задоволен што како-така си ја спаси главата, иако насетуваше дека нешто не е во ред и еден час подоцна, кога се најде на ридот над селото, знаеше што беше она што му го рече Најдо коџабашијата: спасот го плати прескапо.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

СПИРО: Арно. Туку, како беше за ручекот да не згрешам; не месо со праз, туку со компири...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СПИРО: Е, тоа веќе... ќе фати место... А клучот го најде на пат: рѓосан...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Гинеколозите се најдоа на голема мака.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Веќе третпат се договара да се најдат на кафе во некое од кафулињата во центарот на Охрид каде што, додека седеа и разговараа, Едо со задоволство рагледуваше наоколу да види кој негови или нејзини познати ги виделе и како се однесуваат кон тоа.