изгледа (гл.) - како (прил.)

Кровот направен од сламени долги нежни стебленца, кои од двете страни се потпираа на еден трупец, на врвот се соединуваа, па така изгледаа како капа на бунарот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Па, Исак, види, јас ќе морам да излезам, имам некои други работи да завршам, имам состаноци еден куп, не можам глава да кренам, види ти што сака таа жена, сослушај ја, запиши, направи да изгледа како да ѝ даваш некој совет, не објаснувај премногу со што се занимаваме, не ѝ давај ниту некаков конечен одговор ... но, знаеш ти како треба, веќе сто пати си го правел истото... биди нежен, ајде, умееш ти со жените, знаеш како да ја сослушаш, знаеш како да ја погледнеш и таа веднаш да се окуражи...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Југословените, кои не се толку мнгоубројни како лани, изгледа како да го резервирале за себе хотелот „Славјанска беседа“, додека патниците од Запад најчесто се определуваат за „Рила“ и за најмодерниот софиски хотел „Плиска“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Единствено нешто на што се сеќавам беше Arcade, но и тој изгледаше како времето да му поминало, а друг магазин што би можел да го замени, немаше.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Есенската слана беше ја оседела неговата „брада" и тој изгледаше како достоинствен старец кој се приготвува подолго да се одмори.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ѓузепе носеше бакенбарди и долги мустаци и кратко потстрижена коса, а природата беше го нагрдила и со црвена коса, и целата глава изгледаше како црвена маска на велики поклади.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Клозетската дупка“, пишува тој, „ни изгледа како врата во смртта. (...) Зошто да се плашиме од смртта?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Изгледаше како еден од оние што ја пеат химната на корпорацијата и плачат, кои бескрајно се ракуваат со барменот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Беше надвор и чекаше. Изгледаше како најобичен техничар на одмор, во пластичен шорц и смешна Хавајска кошула врз која беа отпечатени зголемени слики на најдобрите микропроцесори на неговата фирма; благ мал човек, еден од оние што се опива со саке во барови каде продаваат минијатурни оризови кекси со додаток на морска трева.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Глеј дотерај се у кошуља и немој да изгледаш како сељак - му рече Спасе на трпеливиот Трпе.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Дождот е благодет. Нека наврне, нека... - зборуваше старецот и изгледаше како веќе да не зборува за луѓето, туку за себе, а и како да беше начисто дека тоа што го зборува не допира до нив.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Птицевидно во муцето, со долго влакно што му го покрива телото сѐ до колената на предните нозе па изгледа како пумпарици да навлекло на себе...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа што сакаа да го видат цело време беше некаде потаму од она што го гледаа, но и не можеа добро да видат зашто прозорците беа од бледожолтеникаво провидни каучукови плаки опшиени во мушамени рамки, така што изгледаа како исплакнати во некаква матна вода.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Како на некој од север, обичниот, униформен армиски нагласок ми изгледаше како „јужњачки“.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Фино обликувана, витка фигура на жената одзади, во лесниот мантил, изгледа како девојка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во воз сум кој изгледа како да е од повоена Русија, седиштата од чија утроба ѕиркаат потемнети сунѓери и зарѓани пружини, прозорци кои не се сеќаваат кога последен пат биле отворени, реа на мочка (купето е изгледа блиску до ВЦ-то), и завеси со кириличен акроним, тромави од насобраната прашина.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Раснел близу до Минхен, а доволно длабоко во природата; додека татко му сликал, тој бил покрај неговиот штафелај по полињата, до потоците и во шумата во околината на домот; остатокот од денот го минувал со мајка си, која понекогаш му читала поезија и му свирела на пијано.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Доктор Ауербах ги негирал претпоставките на своите колеги дека тагата на Рајнер делумно потекнува од тоа што неговите родители го добиле во поодмината возраст, и повеќе изгледаа како да му се баба и дедо отколку татко и мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу често дискутиравме за тоа зошто нормалноста и лудилото се како два различни света.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас секој ден одев во просторијата во која се подготвуваа костимите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се собиравме само ние кои, постојано или повремено, се чувствувавме приморани од лудилото да дискутираме на философски теми; на тие средби изгледавме како луѓе жедни за разговори, и истовремено како присилени на разговори, како некоја измачувачка сила во нас да не ни даваше мир а ние сакавме да ја исфрлиме од нас со зборовите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оние другите, кои не посакуваа да бидат нешто друго во овој свет, туку сакаа да бидат она што се во еден поинаков свет, си подготвуваа облека која требаше да ги заштити во овој свет овде – си правеа оклопи, или наметки од жица кои изгледаа како кафези; си подготвуваа костими кои требаше да им помогнат да се изборат со овој свет, и во нив се престоруваа во опасни животни, или во ѕверови од некоја фантазмагорија; си подготвуваа облека која можеше да им овозможи да побегнат од овој свет, па си правеа крилја за да одлетаат, или си кроеја облека што не беше облека, туку ткаенина која обликуваше подвижен ѕид, ковчег, камен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Останував настрана од нивниот свет и од нивните разговори во кои зборуваа за себе како за сопруги и мајки, потслушнував како гледаат кон иднината, а јас погледнував кон минатото, и ми изгледаше како со бракот и мајчинството, за кои се спремаа, да го победуваа времето, со нив тие се врзуваа со целата низа мајки до првата крв; а јас чувствував дека останувам далеку од таа низа во која се множеше крвта и во која крвта обединуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка ми ја чувствуваше мојата ранливост, и ја зариваше во неа својата омраза.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Изгледаше како некои невидливи огромни чудовишта да се настрвиле на нас, ја поткреваат земјата и бараат уште жртви.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Со секој чекор скалите ѝ изгледаа како планина, а нозете тешки како туч, иако околностите налагаа дека таа треба да лета.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- На таа, - повторно се брецна Роска - на таа ако ѝ ја избришеш шминката и ако ѝ ги симнеш вештачките нокти, трепки и перика, ќе изгледа како гола кукла на излогот од „Нама“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Боже, Радо! Изгледаш како принцеза, море како кралица на која ѝ фали само круна. - својот восхит Роска го кажа речиси со воздишка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа просто скокнала од своето место и извикала: „Јас сум учителка и не разбирам зошто Грета изгледа како проститутка!“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Просто изгледа како македонската историја да е испишана само од човекови неправди. Но, судбината не е за сите иста.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Од замрзнатата кора на снегот, која е оптегната небаре штавена кожа и врз која расчателените сенки на дрвјата изгледаат како гребаници, во воздухот се креваат осилки и боцкајќи во очите предизвикуваат солзи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Очите ги чувствувам како да сум ги тркалал во крупен песок, видот ми е замаглен. Налудничав.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Собата изгледа како да паднала бомба во неа: пивски шишиња насекаде, со нив и едно празно шише виски, два пикавци од џоинт, сметката за електрична струја.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Над црвените очи на другиот гардист веѓите изгледаа како крила во движење.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Меѓутоа, пајакот не ми објасни кој е тој што може ги продаде континентите и по каква цена.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Црвените очи на другиот изгледаа како две жарчиња. Кога ќе трепнеше, жарчињата се гаснеа. И пак изнурнуваа под клепките.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Гардистите не ги гонеа. Само ревеа. Потоа ме бутнаа во чунот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Таванот и подот не се подбиваат, - без двоумење реков. – тие ја кажаа вистината.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Веројатно сакаше да му изгледам како смачкан домат помеѓу него и таванот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Па сепак, веќе во наредниот миг тој беше на исто со луѓето околу него и сѐ што беше речено за Голдштајн му изгледаше како вистина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Само кога ќе се случеше да ја стави дланката на ќелавото теме, изгледаше како да се сеќава на уништеното лице што го гледаше од огледалото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури и Џулија изгледаше како да е импресионирана.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Целиот процес изгледаше како да се протега бескрајно долго - со недели, можеби - а паузите меѓу сесиите траеја понекогаш со денови, понекогаш само еден или два часа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Освен црвеното петно, раката беше толку побелена, што изгледаше како да е излеана од гипс.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Партиските затвореници секогаш молчеа и беа испреплашени, додека на обичните криминалци изгледаше како да не им е грижа за ништо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Изгледаше како да има карта во главата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Долу на улицата мали вители од ветер тркалаа прав и искината хартија во спирали и иако сонцето светеше, а небото беше јасно сино, изгледаше како во ништо да нема боја освен во постерите што беа излепени насекаде.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ужасна екстаза од страв и од одмаздољубивост, од желба за убивање, за тортура, за смачкување на лица со ковачки чекан, изгледаше како да тече низ целата група како електрична струја, претворајќи го човекот и против неговата волја во размавтан и разврескан лудак.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Една млада жена, можеби неговата секретарка, седеше свртена со грбот кон Винстон, го слушаше и изгледаше како спремно да се согласува со сѐ што кажуваше тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа промрморе нешто што изгледаше како согласност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не постоеја докази, само краткотрајни погледи што можеа да значат било што или ништо: делови од прислушнати разговори, бледи чкрабаници по клозетските ѕидови, еднаш дури, кога двајца странци се сретнаа, едно мало движење со рацете што изгледаше како да може да биде знак за распознавање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Препуштени сами на себе, како добиток пуштен слободно по висорамнините на Аргентина, тие му се вратија на еден начин на живеење што изгледаше како да им е вроден, како на еден вид прадедовски модел.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во тие моменти неговата потајна одбивност спрема Големиот Брат се претвораше во обожување и Големиот Брат изгледаше како да се извишува, непобедлив, бестрашен заштитник, исправен како карпа спроти ордите од Азија, а Голдштајн наспроти неговата изолираност, беспомошност и наспроти сомнежот што висеше и во врска со самото негово постоење, наликуваше на опасен вештер, способен со самата сила на својот глас да ја разори структурата на цивилизацијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Изгледаше како да го притиска некоја огромна сила, нешто што му навлегува во черепот, што му удира по мозокот, што го преплашува во убедувањата, нешто што речиси го убедува да го одрече доказот за својот разум.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Изгледаше како тоа да не му пречи, освен што соништата му беа поповрзани.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше место без темнина: сега сфати зошто О'Брајан изгледаше како да ја препозна алузијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од друга страна, некои од нив изгледаше како да се во добри односи со чуварите, им се обраќаа со прекари и се обидуваа да добијат некоја цигара низ шпионката на вратата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ме чуди, зашто кога ја проверив, беше полна.“ Ќе се облечам“, додаде таа. „Изгледа како да заладува.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Точно е дека нашето општество е поделено на слоеви, и тоа мошне строго поделено, и по линии кои на прв поглед изгледаат како да се наследни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тенките рамења беа наведнати напред, така што правеа длабнатина од градниот кош, сувиот врат изгледаше како да е превиткан на половина под тежината на черепот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа не зборуваше. Тргна накосо преку тревата, како да сака да се откачи од него, а потоа изгледаше како да се помирила со тоа дека е покрај неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега кога поттикот што го даваше болката беше отстранет и изгледаше како да ја загубил сета способност за интелектуален напор.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговиот комерцијален фонт наречен Pilsner почна од налепница на едно француско пиво; логото му се заглави во меморијата зошто изгледаше како „Roman фонтот облечен во црна кожа“. Маргина 36 181
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Дури тогаш тргна низ градот и по селата да се зборува за него.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, следната сабота, веќе заздравен од страшната посета, Сатурн се врати во санаториумот со мачката облечена исто како и тој: црвено-жолта мрежеста поткошула на големиот Леотард, полуцилиндар и развиорен плашт со кој изгледаше како да лета.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од другата страна на оградата, подигната околу големото градилиште, дење-ноќе стоеше толпа која нѐ набљудуваше како работиме; сигурно изгледавме како мравки обесени на пајакова мрежа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Бев вџасен. Префектот изгледаше како да го удрил гром.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Долго време очите не можеа да навикнат на тој лак на смислени и тенки линии, кој изгледа како само да се закачил за тој мрк карст, полн со честар и со палвита и дека при првата можност ќе го продолжи летот и ќе исчезне.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој стигна до местото каде што улицата се пресечуваше од бескраен плоштад со одвај видливи куќи од неговата друга страна, и кој изгледаше како страшна пустина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едно утро, во првите денови од октомври, се најдовме обвиени во магла.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека пушеа, Марија ѝ се препушти на желбата да се довери некому и нејзиниот глас одѕвонуваше погласно од дождот и од тресењето на автобусот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Изгледаше како накиснато врапче во својот студентски капут и во пролетните сандали, и беше толку вознемирена поради непредвидената несреќа, што заборави да ги понесе клучевите од автомобилот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Откако безброј пати повторно се обиде да ја види Марија, Сатурн ги презеде сите возможни и невозможни мерки за да го добие таа неговото писмо, но и тоа беше залудно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А јас, ете онака, Петрович... шинелов, сукното... еве гледаш, насекаде на други места е сосема здраво, малку е правливо и изгледа како старо, но ново е, само ете, на едно место малку е онака... на грбот, а еве уште и на рамото, на едното рамо, малку се излити, а еве и на ова рамо малку – гледаш, и тоа е сѐ. Нема многу работа...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако се нареди пентаграмот во сите свои возможни агли на дводимензионален цртеж ќе изгледа како темен круг, а ако се замисли тродимензионално ќе изгледа како топка.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ако истата таа пирамида се сврти наопачки на дводимензионален цртеж (на хартија) би изгледало како пентаграм.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сето тоа, колку и да беше катадневно, на Јана ѝ изгледаше како еден необичен свет од првпат отворена книга.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Облечени во најпарталави бели кошули со исто такви волнени гаќи, неистрижени, неизбричени, ни измиени, изгледаа како диви луѓе кои ги фатил некој ловец на робови и сега ги тера да ги продава на пазариштето во овој град.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Помислив дека плаче. По сѐ изгледаше како да плаче.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Поради сево ова, на многумина хетеросексуалци што се дават во брачните води хомосексуалниот мерак по брак им изгледа како ставање трн во здрава нога.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Кога ќе се апстрахира реалниот и конкретен свет, кога ќе се издели тој во празни шеми на логичките категории, и кога овие ќе се пуштаат во еден особен, од Хегел воспоставен логички ред, тогаш навистина развитокот на светот изгледа како развиток на „апсолутниот дух“.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Беше рано утро. Сонцето изгреваше. Небото изгледаше како да беше послано со светол син ќилим.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сламеното Мече може да изгледа како живо. Па затоа Зоки Поки најмногу од сѐ го сака.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Сака, ете, да си ја стави извалканата шепа врз секој негов најнов цртеж, за да изгледа како печат; сака да лизне од секоја чаша млеко што Зоки треба да ја испие – но кој му дава!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Од оваа перспектива, газот на светот ќе ти изгледа како Палма де Мајорка. Разбираш? Мој совет ти е да го припазиш твојот газ.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Дали тоа изгледа како премин од јава во сон, или е проследено со пеколни маки...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ја отвори прво вратата в лево, но таа просторија изгледаше како остава во која беа како нафрлани ноќвите, синијата, некои канчиња, буриња, котли...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој, кутриот, откако ги преброја парите, откако пресмета во главата со очите превртени нагоре, толку беше очаен што изгледаше како смрзнат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Жари пишува: „Имаше браник чии шипки... изгледаа како решетки на воденица...
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Излезе неколку чекора напред, застана со подрасчекорени нозе, ја крена главата издолжувајќи го вратот и бидејќи снизок, малечок, изгледа како петел на буниште.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Зборуваше со тон што не се запаметува но видливо побрзо одошто усните можат да му изговарат па изгледаше како малку да пелтечи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Србин прашално го погледна. Братучедот изгледаше како преплашен.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Мисериштето на Трајана Пегрески, ставено на една мишка од големиот орев крај патот, изгледаше како побегнато улиште, што тука се фатило.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Едно брадјосано мажиште, целиот во партали поради што изгледаше како полнета џиновска птица, се истурка меѓу луѓето напред.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога го донесоа во болница изгледаше како да не е при свест.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми олесна кога другарките си отидоа. Кикиритките што ми ги донесоа веднаш ѝ ги дадов на Марија, мојата цимерка со две болни уши, која нема таков проблем со јадењето како јас.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Навистина, кога ќе фрлеше поглед на кај планината и покрај тоа што изгледаше како некое огромно животно премрено под белиот кожуф, таа насетуваше матна радост што ја враќаше во родното село со планините околу него оти годините поминати во рамната земја ги имаа израмнето со хоризонтот на нозете.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Без сомнение среќниот исход се должи пред сѐ на директивите пратени од Цариград, каде што се разбрало каква корист ќе има Турција ако не си натовари ѕверства што би можеле во очите на европското јавно мислење да изгледаат како противтежа на ужасот предизвикан од атентатите“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)