љубезно (прил.)
Љубезно ги испрати минувачите дури до соспата зад која имаше дупка во која лови риба.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Примашот се усмева. Се поднаведнува услужно, љубезно спрема келнерот, знае зошто е дојден: носи порачка. - Трубачот го викаат...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ако можете, повелете, одморете малку... - љубезно замоли офицерот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Двајцата му салутираа на еден гардиски поручник, кој помина покрај нив, љубезно отпоздрави и им се насмевна.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Рецепционерот љубезно ми се заблагодари.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Во исчекување на муштерии, тие стоеја пред дуќаните и потфрлуваа бесмислени шеги еден кон друг но веднаш се менеа штом ќе се појавеше купувач; се веднеа пред него и љубезно се насмевнуваа, ја фалеа својата стока.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На турскиот кајмакам му должите 22 дена ангарија. Тој љубезно ве отстапи.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Нејзе ѝ остана впечатокот дека касиерката не многу љубезно ги погледа и сега ѝ се чини дека треба да брзаат што се може повеќе, па затоа веднаш да го видат главното што ги довело овде.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Полничка насмеана Албанка, кај која евтино го менував патентот, ме препозна и љубезно ме пропушти внатре.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Обично бабите од населба си пиеја кафе една кај друга, но бабите на Дора и Ане само љубезно си велеа „добар ден“ или „добро утро“ кога врвот од главите ќе им се ѕирнеше од зад живата ограда што ги делеше нивните дворови додека ги простираа чергите или ги полеваа цвеќињата.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Не чекав ниту момент, туку љубезно им пријдов на двајцата момци.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
- Благодарам колега, среќен празник и среќен ви пат, - и љубезно го поздрави на заминување.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
АНТИЦА: (мошне љубезно). Мамо, вчера утро кога се сретнав со другаркине, ме прашаа кога да дојдат кај нас на поседа со работа (Имитира некоја).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
О'Брајан му ја положи раката на рамото, речиси љубезно.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Што чувте?“ љубезно ги праша; наслути - зад него коњот ја начнуваше сламарицата, чиниш ја џвакаше пресувата ноќ. „`Рзнување чувме“ , се згуснаа, се скаменија, пред него, бараа тактика.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
„Ти си од Англија? Минав две години таму“, ми вели љубезно.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Влегоа во кафе - ресторанот. Келнерот љубезно ги одведе до масата подготвена за ручек.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Освен тоа, Хичкок го користи старото правило, познато уште на Ајсхил во „Орестија“ дека најгрозните дејствија се случуваат покрај одарот: крајот на настаните од таа секвенца е хотелската соба во која љубезно разговараат Елза и госпоѓа Кејпор, од терасата Ашенден со двоглед ги забележува случките на брегот; секојдневниот животен ритам се дроби врз подлогата на нашето знаење дека во тој момент на друго место, насекаде се случуваат напнати и страшни настани што непосредно се однесуваат на соговорниците, непријатноста, нелагодноста се продлабочува со страшната „лоша вест“.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
„Молам, молам“, им кима со главата примашот на гостите под огледалата и љубезно им се поклонува...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Патникот до мене љубезно ме прашува од каде сум.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
