темница (ж.)
Дејгиди моме од ЕЛЕМ од мразој ми коса побеле знам сила Бога не моли ѕемнам цел ден по јамболии Ах мори моме од ЕЛЕМ имам проблем преголем в темница книга пишувам пареа од усти издишувам Студ ми влезе во душата камен се стори срцево во зимските дни студени знаеш ти да ме ИЗГОРИШ Зошто ли зошто се продаде в туѓи раце ти отиде и џебови мој ти запусти Џевад за џабе те користи
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Тогаш јастребот го грабна огромниот дијамант со своите остри канџи и летна низ темницата во насока кон гората.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Го изоструваше и сетилото за гледање, за снаоѓање во темница, одејќи со раширени зеници низ мрачната соба и алкајќи со рацете пред себе за да не се удри во некој предмет и одејќи со меки чекори како мачка.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
По шест месеци, ме носат во Бутирскаја. Друг затвор, а темницата иста.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во косата имаше бели прамени, но вистински застрашувачки детаљ беше нејзината малку подотворена уста во која немаше ништо освен пештерска темница.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Една бескрајна темница во која ти е ограничен и умот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ме оставија пак така сама во темницата од густото зеленило.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кај мене пречкртај ја ноќта нека не те јаде темницата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Не можеме очите да ги навикнеме на студената темница.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И пак се загледуваше надвор во честата темница, кај што нејасно се оцртуваа дрвјата и контурите на планините.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Во зачекореноста пред очите му се спушташе една штипкава темница и од неа ќе прснеше по еден од оние сини кругови и ќе се засучеше за да изгине пак некаде скраја од погледот, зад него.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Снегот продолжуваше да ја губи дури и онаа своја скржава светлина, добивајќи некаква сосема невистинита испремешаност на сите темници, што постојат, а секој нов заграб со раката низ неговата сива ронливост ја правеше уште потупа болката под неговите нокти, носејќи му го ова незнајно глупо чувство за некакви прсти, зголемени колку полни вреќи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Како да бев во една од куќите на Кукулино: од огниште на кое виси поцрнет котел се шири црвеникава топлина, удира во луѓето и им ги брише од лицата грижите и годините: светлоста се мрешка по земјениот под, мислиш вода е над кој минува здив на ветар: чкрта стара маса на долги нозе, на неа е дрвена карта со ракија, зад луѓето плашливо трепка око на кандило и потсетува на заборавена ѕвезда под проѕирни партали на пајажина: топло е, животот е далеку од светот на домаќините и гостите, обесената низа лук на ѕидот брани од урокливите очи на темницата зад прозорците. ...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Облачето ја избриша темницата. Невидлива рака го обеси облачето на невидлив конец да се суши.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
И во темницата скржаво ќе ги подотвори нозете, небаре вратниче од кафез со диво пиле.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Мразеше темница, а изгаснатото светло само да го засилуваше чувството на клаустрофобија кое и онака го имаше. Почна да тропа по вратата.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Во темницата на дождот жената методично и упорно ја дробеше пченката помеѓу плочите од лава.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
А набргу од некаде почна да се искрадува приквечерината. Тоа не беше темница.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ама станала во темница, одела ноќе до кујната водичка да се напие, се сопнала од некоја врчва и паднала.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Во собата владееше тишина, а тие четворицата си подаваа некаква цигара еден на друг и скоро и да не разговараа, но затоа тивка музика допираше од касетофонот кој што во темницата не можев ни да го видам точно каде е сместен.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
