поспие (св.)
Ако се поспиеш со мирисливиот парфем на сопствената среќа, тој мирис ќе можеш да го пренесеш и врз другите околу тебе.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Ни даде по едно бонбонче и ми рече – уште малку мајка ти нека поспие, штом ќе стане баба ќе те викне.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Ај, не станувам дури да се развидели - и домаќинката, до мене заспана уште малку да си поспие... си вели Петре - со здив притаен а очи оџарени ја скорива возбудата на она далечно време, кога Ѕвезда, домаќинката негова во големи пости пред Рождество Христово му кажала дека е несама...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Неколцина се побуниле: малку спиеле, зошто и ноќта да не си поспијат?
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Костадин не се лути, не се развикува како што знаеше да прави, седи така облечен во неговите алишта, климка со главата ама лицето не го врти на кај неа, пак мирно го пушта својот глас, мек, топол и во него топла грижа дека таа навистина треба да си поспие да собере нови сили, а тој ќе бдее врз внучињата нешто да не ги нараси, да не се појави стаорец од некоја дупка и да се полакоми по некое носе или увце.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Пушти го нека поспие, сигурно е уморен од патот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Над поспаните очи на Мечета пак му се замрешка сон.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
А беше вака. Неколку часови пред нападот, на военото советување рекол генералот дека борците и боркинките по многу долгиот марш во многу лоши зимски услови се сосема истоштени и дека добро би било прво да им се дади малку време да одморат, да добијат топла храна, да ги исушат водените униформи и малку да поспијат.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Нека ја, нека поспие, нека се почини.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Барменот Шкот негодува што губат од факинг Маседониа... а јас сум премногу поспан за да му се наебам мајка мајчина!
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
- Ќе ги стасам, им рекол на своите деца. - Пуштете ме да поспијам.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Ела, легни и ти, ми вели Јон, ела, малку да поспиеме. После ќе си одиме, ми вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Те оставив да си поспиеш повеќе, - му рече Глигор. - Не требаше да ме оставиш. - Лош сон?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Време е да поспиеш, Пупи Паф, можеше да ми рече со мајчински глас.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Можеби бидејќи бев поспан?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
И не погледнал во нејасното лице на долгманестиот Борис Калпак. - Што е, ти пречи ако поспијам? - Ами, зошто?
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Боги, струполен и поспан, го мамеше Борјан, кој копнежливо го гледаше низ прозорецот и цифкаше: Пути ме, сакам галам...
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Простете, ќе си поспие вака и ќе ни се врати!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
