кочина (ж.)
Пливаш во парите, ја уживаш моќта но образот ти е избербатен беднику неподнослива реа се шири ко кочина од тебе лажлив контаминиран скоту Затни ја таа слаткоречива муцка биди за момент доблесен и признај колку ли гревови носиш со себе додека пред сите изигруваш светец
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Штом се вратив од чаршија ја фатив мрзата за шија цел ден по сокак дрдорела сармата скроз ја загорела Куќата цела ко кочина не можев да отпочинам филџани стојат на масата а мрзата мрсна небањата Нервозно кренав паника и сукало дебело заигра комшилук сеир гледаше назад кај татко бегаше
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Во кочините започнаа да му се котат глувци гризејќи го салото од свињите и селаните ги уништија запалувајќи ги и кочините и свињите.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Само да чујат да цвикне од некоја кочина и еве ги на гости. Ја отвораат кочината, небаре да е нивна.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Цело време на голи штици, како во кочина. Мочај кај сакаш...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ако не се загубам по пат ќе завршам во некоја кочина меѓу свињи.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Почна со јаслите од долни крај, продолжи со амбарите, каците, ноќвите, а кога и овие се досвршија им се загнаа на кочините, говедарниците, та дојде редот и на племните во кои живееја селаните.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ни нужник, ни кокошарник, ни кочина, ниту исцедок можеше да изведе некој.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Од овој стан, кој не е твој, направи кочина. Кога ќе имаш свој, ќе се посереш на маса.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Ама сите сме тука, на ист куп, што се вели, во иста кочина. Само малку позалачени.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А тогаш... ... Нивниот заеднички пат ги одвлече в село да видат неуредени куќи со црни стреи;запуштени и накривени ѕидишта; недоверливи ситнооки прозорци, - врз нив гнили штици, матни стакла, поцрнети стари календари; потоа: нечисти и нерамни сокаци низ кои се влечеа звуци и мириси, предчувствувани претстави за недогорени суви дрвја, кочини, мали деца, катран; расфрлани мртви предмети, ненужни и запуштени - накривени коли, одамна почнати, недоплетени огради, корита, алат; куп сонливи куќиња, кокошки, деца.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ене, во дворот отспротива има одвратна кочина.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
А и куќите плевните, кочините, кокошарниците, ги запотнуваме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
„Е, оваа легенда не ми се допаѓа! Името на градот да се поврзува со свињи и со кочини!“ протестираше Ивана.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Соѕидаа пондили, трла, гојдарници, коњарници, кочини, живинарници, амбари, а во средината на дворните места извишија четири еднаквообразни кули.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Има една друга легенда што името на градот го сврзува со кочини.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
