копа (несв.)
Туку ќе видиш некој да копа во земјата, под снегот: бара корења, којзнае што бара.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И копа, длаби, гризе копнежот...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ноќ нема, брег нема и само земјата чедно Копа по мраморот довикувања на селаните по молњи.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Ќе копам додека да се завири вирче, мало огледало, и додека да се видам себе си во него, победите и славите, и сета добродетел моја. Да, мојата добродетел!
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Долу се привршуваше и копањето на каналите до самите куќи и изградбата на сопствени шахти во дворовите.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Сега длетото копа и во теснината се слуша брзото дишење и триењето на телата и рацете.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И таа миризба ми ги копа непцата и ми ја полни устата со танка водичка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И твојот лик да не е кој сега би не подучувал како се совладува времето под нозе што ни копа мислата што ни ја јаде и надешта ја гори.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Иловицата студентите сами си ја копаа на блискиот рид и сами си ја носеа на колички, како што и сами си ја месеа под надзор на професорот.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Потоа пак копавме во влажната визба и го баравме влезот на подземниот свет.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ќе ти скокнат право в лице и ќе почнат да копаат низ него.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
А тоа што немаше ниту трага од некакво копање, никого не го интересираше.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Градот е сив, градот е див во градот се чуствува огромен јаз го газат бездомници и криминалци а градот загаден сите ги голта Се шири смрдеа од ѓубре и стока дрогирана нација плаче за Европа од зградата копа мирис на манџа целото маало во канџа на ганџа
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Земјата била ровка и копањето на каналот било лесно и брзо.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Мирисало на кланици; и навистина најпрвин по скомињава и горчлива реа се почувствувало, потоа можело и да се види дека остра дурија му ја копа утробата на несреќникот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Мојата прва тешка физичка работа ми ги загреваше дланките но копав и го следев движењето на мојот постар другар.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Копал ту со едната ту со другата предна нога и се опирал со задните во подготвување да се пропне.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ми се качи ко 'рѓа на железо што се качува и почна да копа, да разјадува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но пролетта копаше во своето дно, го најавуваше летот...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Копа секаде водата и ги стасува и децата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)