иследник (м.)
Откако седнав иследникот му даде знак на спроводникот да ја напушти собата.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Тргам и не можам од чадот да си ги видам иследниците.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Посебно ми се чини привлечна иако нејасна дури и облачна онаа претпоставка: дека иследникот, во настојувањата да го скрши моето спротивставување и самиот не одбива да дружи со моите размисли упорно следејќи ги.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Нели токму наивноста и брзоплетоста, иследникот ги беше спомнал како можна олеснителна околност уште при првата наша средба, а јас наивно ги бев протолкувал само како понуда обвинувањата да се сведат на размена на пријателски размислувања и на еден вид другарска помош.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Сите станале иследници и сите се фаќаат за Југославија.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Милошевски умре в затвор. Велат дека не успеал да најде одговори на некои од прашањата што му ги поставувал од ден во ден упорниот иследник.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Секогаш кога влегувам во просторијата за сослушување иследникот стои пред прозорецот со грб свртен кон вратата.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Што се однесува до намерата што се обидува иследникот да ѝ ја припише на мојата помисла, не можам да ја прифатам.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Иследниците сигурно не заборавиле да ги земат па дури и да ги прочитаат оние неколку редови од тоа спомнато незавршено писмо.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Во поранешните денови, при едно од спроведувањата кон собата на иследникот ми беше упатена, можеби и со добра намера, опомената дека секое барање од страна на службено лице кое не звучи и како заповед, или барем како закана, треба да се сфати за неприлично.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
За да постои барем малку вистина во ова што го застапуваш потребни е да се сомневаш во пријателите и пријателките, во познатите и непознатите, во државните служби, во твоите комшии – Иследникот се подаде преку бирото кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Секој ден го слушам од иследниците, а во книгата го нема.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Иследникот инсистираше во изјавата да внесам повеќе податоци за тоа како изгледале моите обиди да им пријдам на членовите на семејството на другарот Ѓурчин.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Зад нив се наѕираше лицето и дел од градите на иследникот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Оттука и бесмисленоста на сите прашања околу некакви намери што се труди да ми ги прикачи иследникот.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
- Погледнав со голема надеж кон иследникот, но искрата во неговото око веќе беше згасната.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Со мене низ просторијата шетаат и зборовите на неуморниот иследник.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Ковертот на благодарноста што ја претставуваше во одредена мера и мојата судбина веројатно се наоѓаше во сината папка што иследникот ја оставаше во фиоката од неговата десна страна додека излегував.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Исти се и иследниците.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Ти мислиш – се исчудуваше упорниот иследник. – дека јас треба да бидам лековерниот професор а ти итриот студентот кој е спремен да ми пружи на располагање само делчиња од своите знаења.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
