занемен (прид.)
Луѓето околу него слушаа занемени од големата болка што ја лееше кавалот...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Големите деца се свртуваат натаму и остануваат занемени.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Занемено, жмиркам, дремам Под мене тепих од ранки рози Мечтаам да видам уште едно сонце Два паралелни универзума во осмози Свет како нашиот, само посовршен И овој пејзаж, питорескен недовршен И овој в тревата на штурците шум И оваа роза со трн да ме боцне Ќе треба За да излезам од сопствената пародија За да излезам од сопствениот ум! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Занемен ко скитник под дебелите дабови сенки опуштено со поглед во далечината... недогледна...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
А дедо Бошко седеше до огништето спроти Лумана сиот занемен од страв да не се случи најлошото.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ја зеде кутијата и кутрите двајца толку беа задоволни од ова што го сторија та збор не можеа да си речат од занеменост.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Се исправи и во мигот кога почна да се крсти, сите опули, занемени и скаменети се заковаа во него.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Занемен од невистини ја ткаам полека иднината на неотсонувани сништа...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
- Што е? – прашуваа Французите по француски. Што е? Братучедите го разбраа прашањето, но беа толку занемени што не можеа да се сетат на ниеден мајчин збор.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Го гледавме занемени: десниот образ сиот модринка, на челото фластер, десната рака во гипсен завој.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Гледав во зината мечкина челуст занемен, далдисан.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Сестра ми плачеше, занемена како полудена. Умирав од смеа.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Се скочанивме. Стоевме збунети и занемени.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Јас останав стаписан, како од гром погоден, занемен. По неколку секунди таа како да се прибра.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Само очите на учениците, занемени и зачудени, ги следат бавните движења на учителот.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Наблизу пиштат локомотивите со новите транспорти на живи луѓе со истоштени лица, најчесто со згаснати погледи и пресушена болка на откорнатици, луѓе што брзо, веќе навежбано се товарат во добиточните вагони кои поаѓаат проследени со пискотите на жените, викот на уплашените деца, занемените мажи, воздишките на средовечните, шепотливите молитви на старците пристиснати во своите први, подвижни ќелии, на луѓето што од страв се измокруваат во својата облека, на децата што несвесни за ужасот кој ги обзел нивните семејства, бараат простор за игра, во вагоните тргнати за далечната Полска во кои има едвај место за стоење.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Сѐ гледаме занемени, замаени, уплашени. Не знаеме како да си помогнеме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
„Ама јас никому не сум рекол...“ рече Влатко и се фати во лага - а што ако нешто разбрала од Теми, махинално погледна угоре и ја виде Теми - занемена стоеше - со показалецот на цврсто стегнатите усни - значи - таа ништо не рекла.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Клука како по мене да клука додека брезата се рони пред занемените дрвја.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Јас останав занемена, зашеметена.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
