досегне (св.)
Логорашите подаваат рака, ама не можат да нѐ досегнат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Козите само ги поткреваат главите и ги џвакаат досегнатите ластари и гранчиња.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не знам што да правам. Му ја држам раката оти ништо друго не може да ми досегне.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
До кај што ми досега погледот гледам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Здолништето, она што не ѝ досегаше на Катерина ниту до колената и од кое добар дел од нејзините нозе остануваше незгрижен од туѓите погледи, особено кога ќе седнеше, го немаше виснато на ниту еден од потпирачите на столовите ниту пак на кваките од прозорците.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Ќе им се откинеме на стражарите и ќе се фатиме, ќе се досегнеме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Можеш со рака да го досегнеш и да го дупнеш, да го распараш.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
18. Времето се грижи за зборот зборот што го обновува Тој што му длабеше во корењето го гради доградува и виши во куќата на светот Вербата штира не е Ни неверен е зборот Убавината да му се верува на надежта е врсник И онаа земја иловица густа раката што му ја памети се врти врти и понатаму во лика нова нудејќи ја светлината нова на говорот ризата небесна нитките што ја ткаат на несвенатиот збор И уште и натаму сега од пределите на глината над запомнатата стреа продолжува тој кон муграта да гледа со стрептеж незгаснат за повтежот на говорот да го досегне реченото
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Само цвилам и вртам натесно со главата, го касам до кај што можам да досегнам. Борба за живот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Треба да почекаме сите да заспијат, па дури после да се досегнеме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Како да сака нешто да досегне, за нешто да се фати.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Од водата се накрева издишка, ти свири на уши, сол и јод ти лепи на устите, мене уште со прво ме потера на повраќање, сета сум ко ошумоглавена, воздухот ми станува плиток, не можам да го досегнам, не ми втасува дишењето,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Топлината од огнот како да досега до планината, до нас.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го гледаш - со рака да го досегнеш, а со трчање никако да дојдеш до него. Како да бега пред тебе.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Досегни го во ветрот досегни го во болот на корењето на убавите нешта пред да ти проговори со говорот на инсектите што го тркалаат над ружите својот облак.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
И јас сечам од шумките што ги досегам. Повеќе ги џвакам, отколку што ги сечам, ама толку е силата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се чешаат и си молчат. Кај што не можат да се досегнат, се чешаат по вратите, на столовите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
го врти ко пергил, ко шупливо оревче, далги ко куќи, ко ридови, небото го досегаат и тогаш многу повраќавме на бродот, ете, си велиме наспроти глава ни било трчањето, ама враќање нема, гледаш само вода и сонце, сонце над водата, сонце во водата, ѕвезди над нас и ѕвезди под нас, мислиш си залидал некаде во небесата, меѓу секавиците што се палат,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А крмакот кус и фатен во вратот, велеше, не може да се исправи, да ја досегне, велеше, туку само ќе грофта околу буката, ќе тупа со нозете и под него ќе татни земјата, планината.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Во овие два смели потфата, дневникот и каталогот, тој ретроспективно го следи својот уметнички развој, досегнувајќи до самите корени на сопствената креативност.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
